Η λεγόμενη “Διπλωματία των Σεισμών” είναι μία μεγάλη πλάνη: Η συζήτηση που έχει ανοίξει είναι από αφελής έως και επικίνδυνη…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μαρκ Ρούτε: Ποιος είναι ο «ακλόνητος» Ολλανδός που από σήμερα αναλαμβάνει το τιμόνι του ΝΑΤΟ * Τα πρώτα λόγια για την Ουκρανία και το μήνυμα στον Πούτιν [videos]

Ο Στεφ Κάρι στηρίζει την Κάμαλα για την προεδρία των ΗΠΑ: Και ο αστέρας του NBA στη λίστα με τους διάσημους Αμερικανούς που εμπιστεύονται τη Χάρις

O Τραμπ στήνει καυγά πάνω στα πτώματα και τους αγνοούμενους του κυκλωνα «Ελίν»: Ο Τραμπ κατηγορεί τον Μπάιντεν για αδιαφορία και την Χάρις για «στημένο» τηλεφώνημα [video]

Του ΜΑΝΩΛΗ ΓΙΑΝΝΑΡΑΚΗ*

Eίναι μεγάλο λάθος να αναλύει κανείς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ανεξάρτητα από την εποχή, το διεθνές περιβάλλον και το εσωτερικό των δύο χωρών. Υπήρξαν πράγματι και «καλές» (ή τουλάχιστον, «όχι κακές») εποχές ανάμεσα στις δύο χώρες.

Η εποχή που ακολούθησε τους σεισμούς του 1999 ήταν μία από αυτές. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν ήταν υπεύθυνοι για αυτό οι σεισμοί! Και μπορεί να βρισκόμαστε σήμερα ξανά μπροστά από μια βιβλική καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη του 1999, αλλά ο χρόνος πίσω, δεν μπορεί να γυρίσει.

Η επικράτηση της άποψης πως η διπλωματία των σεισμών απέδωσε δύο δεκαετίες ειρήνης, είναι μία από τις μεγαλύτερες πλάνες των τελευταίων δεκαετιών. Στην πραγματικότητα, η διπλωματία των σεισμών λειτούργησε μόνο επικουρικά ως επιταχυντής ήδη ειλημμένων αποφάσεων στα πλαίσια εκείνης της εποχής και εντός ενός πολύ συγκεκριμένου διεθνούς περιβάλλοντος.

Διανύουμε τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι ΗΠΑ εμφανίζονται (και λειτουργούν) ως ο κυρίαρχος της παγκόσμιας σκακιέρας.

• Η Δύση βγαίνει νικήτρια από έναν μακρύ πόλεμο που τιμά το όνομα του (Ψυχρός) και παρόλο που το ΝΑΤΟ ταλαιπωρείται λίγο μέχρι να βρει τον καινούργιο του ρόλο στη νέα εποχή απέναντι σε πρωτοφανείς απειλές και προκλήσεις, δεν φαίνεται να υπάρχει και κάποια άλλη εναλλακτική για τα κράτη της περιοχής.

Ο πόλεμος του Κοσσόβου όσο και αν αυτό μας ξενίζει, έφερε την Ελλάδα και την Τουρκία κοντύτερα. Ο φόβος για μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα αποσταθεροποιούσε πλήρως την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων, οδήγησε τις δύο χώρες στην αποκλιμάκωση και την σύγκλιση, με αποκορύφωμα μάλιστα, μία σύνοδο του ΝΑΤΟ στην οποία οι υπουργοί των δύο χωρών ζητούσαν από κοινού, δίπλα – δίπλα, από τους εταίρους τους να υιοθετήσουν μια κοινή στάση απέναντι στην κρίση που είχε ξεσπάσει ώστε να αποφευχθεί μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση που θα έφερνε τεράστιες πιέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία.

Είχαν προηγηθεί άλλες δύο κρίσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτή με τον Οτσαλάν και φυσικά η κρίση των Ιμίων, που είχαν κάνει σαφές πως «αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί», όπως είχε πει και ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ.

Όσον αφορά το εσωτερικό των δύο χωρών, στα του οίκου μας, η κυβέρνηση Σημίτη είχε αναλάβει την εξουσία με πολύ συγκεκριμένους στόχους, επιδιώξεις και στρατηγική που θα ακολουθούσε στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών. Η Ελλάδα θα αναλάμβανε έναν πιο ενεργητικό ρόλο αφήνοντας πίσω την «στρατηγική της κωλυσιεργίας».

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία ακολουθώντας μια γεωπολιτική ορθοδοξία, εκείνη την εποχή, κοίταζε μόνο δυτικά και ιδιαίτερα προς την Ευρώπη. Τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε επίπεδο κοινής γνώμης, η Τουρκία ήταν διατεθειμένη να κάνει υπαναχωρήσεις προκειμένου να ανοίξει ο πολυπόθητος δρόμος προς την Ευρώπη.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως ένας σεισμός δεν είναι ικανός να παράξει πολιτική. Οι σεισμοί του 1999 λειτούργησαν ως επιταχυντής. Όπως ακριβώς θα λειτουργήσουν και οι σεισμοί του 2023. Η κατεύθυνση όμως της Τουρκίας έχει αλλάξει και το τρένο για να στρίψει, θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από μερικούς (καταστροφικούς) σεισμούς.

Η συζήτηση που έχει ανοίξει τις τελευταίες ημέρες για μια δήθεν «επανάληψη της διπλωματίας των σεισμών» είναι από αφελής έως και επικίνδυνη.

• Αφελής διότι θεωρεί πως ένα τυχαίο φυσικό φαινόμενο είναι ικανό να υπαγορεύσει πολιτική στα κράτη ή να τους ανατρέψει πολιτικές που σχεδιάζονται σε βάθος εικοσαετίας και επικίνδυνη επειδή μας οδηγεί σε έναν εφησυχασμό που είτε θα μας κάνει να πετάξουμε την τεράστια ευκαιρία που έχει εμφανιστεί μπροστά μας είτε να βρεθούμε προ εκπλήξεως με τις επόμενες κινήσεις της Τουρκίας. Γιατί όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι σεισμοί θα λειτουργήσουν και πάλι ως επιταχυντής…

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να αναλύονται με βάση την εποχή, το διεθνές περιβάλλον και το εσωτερικό των δύο χωρών. Και ο σεισμός δεν μετέβαλε τίποτα από τα παραπάνω. Οι σχέσεις παραμένουν προς το παρόν συγκρουσιακές.

Η εφημερίδα που σήμερα μας ευχαριστεί και μας αποκαλεί φίλους, στο χτεσινό πρωτοσέλιδο της μας απειλούσε με εισβολή. Η Τουρκία ζητάει χρόνο μέχρι να ξεπεράσει την κρίση για να το πιάσει από εκεί που το άφησε. Ας μην της τον δώσουμε!

*Ο κ. Μανώλης Γιανναράκης είναι φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά. Τον απασχολούν ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς ασφάλειας. Μέσα από την αρθρογραφία ευελπιστεί να μάθει καλύτερα το αντικείμενο των σπουδών του και να βελτιώσει την επιχειρηματολογία του.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Τί θα γίνει αν χάσει ο Ερντογάν την εξουσία; Τώρα είναι η ευκαιρία για την Ελλάδα! Το θέμα είναι αν θα επιλέξουμε να την αρπάξουμε…