Γιατί πρέπει ακόμη να δυσπιστούμε έναντι του Ερντογάν, ερωτούν στο Παρίσι: Ο “Σουλτάνος” συνεχίζει να προστατεύει τον Πούτιν

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σε παράκρουση ο Ερντογάν εναντίον της Δύσης για το Ισραήλ: «Ψυχικά άρρωστος ο Νετανιάχου», λέει και καλεί σε στήριξη Λιβάνου και προφανώς Χεζμπολάχ

Ο Μαρκ Ρούτε νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ: Ο επικριτής του Πούτιν και ένθερμος υποστηρικτής της Ουκρανίας στο τιμόνι της Συμμαχίας

Θύμα της Ελλάδος και της Κύπρου η …φτωχή Τουρκία, σύμφωνα με τον Χακάν Φιντάν! Πήρε σκυτάλη από τον τρομοκράτη Νασράλα ο πρώην αρχικατάσκοπος της Τουρκίας και απειλεί…

Το περιοδικό Le Point δημοσιεύει εκτενές άρθρο του Christian Makarian το οποίο σημειώνει, ότι ο Τούρκος πρόεδρος εμποδίζει την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και απειλεί τους γείτονές του για να κολακεύσει το εκλογικό του ακροατήριο πριν από τις προεδρικές εκλογές της 14ης Μαΐου.

Στη λίστα των αυταρχικών ηγετών αποτελεί μοναδικό παράδειγμα. Μόνο ο Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdogan) θα μπορούσε να πετύχει τέτοια διπλοπροσωπία.

Με συγκρατημένη φωνή, αυτοανακηρύσσεται ειρηνικός διαμεσολαβητής μεταξύ της Ρωσίας (την οποία προστατεύει αρνούμενος να της επιβάλει κυρώσεις) και της Ουκρανίας (την οποία ενθαρρύνει παραδίδοντάς της όπλα), ενώ με βραχνή φωνή απειλεί με πόλεμο αρκετούς γείτονές του. Είτε πρόκειται για την Ελλάδα, τις κουρδικές δυνάμεις στη βόρεια Συρία είτε εκείνες στο Νταχούκ (Ιράκ), τις (ελληνικές) κυπριακές αρχές ή την Αρμενία, όλα τα ιστορικά θύματα του τουρκικού ιμπεριαλισμού μοιράζονται την τιμή να δέχονται τα νταηλίκια του προέδρου της Άγκυρας.

Ο Erdogan επέλεξε τους συμμάχους του ανάλογα με τις χώρες που μπορούν να του φέρουν φήμη, επιρροή, πιθανή επιτυχία ή αγορές, και όρισε τους εχθρούς του για να ευχαριστήσει τους ισλαμο-εθνικιστές υποστηρικτές του, που ζητούν κι άλλα.

Ώστε, παραδόξως για όσους πίστεψαν αφελώς ότι βρισκόταν στο τέλος της κούρσας, να αντλεί εκλογικό όφελος από μια διέξοδη διεθνή κατάσταση. Παλεύοντας με έναν τρελό πληθωρισμό, του οποίου ο επίσημος ρυθμός (84% σε ένα έτος) κρύβει μια πολύ υψηλότερη πραγματική αύξηση των τιμών, μόλις επίσπευσε κατά ένα μήνα την ημέρα των προεδρικών εκλογών, από τις 18 Ιουνίου (που ήταν η αρχική ημερομηνία) στις 14 Μαΐου 2023. Για ποιους σκοπούς;

Στην πραγματικότητα, ο Τούρκος πρόεδρος υπολόγισε ότι η αυξανόμενη αντιδημοφιλία του έμεινε στάσιμη τόσο όταν ανέλαβε από τη μια στιγμή στην άλλη ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, όσο και όταν εμφανίστηκε αταλάντευτος στην άρνηση εισόδου της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Στην πρώτη περίπτωση, κέρδισε την εικόνα ενός ανθρώπου που ήξερε να διαπραγματεύεται όπως οι μεγάλοι αυτού του κόσμου, ιδίως με την επίτευξη συμφωνίας για την εξαγωγή ουκρανικών σιτηρών με προορισμό τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Μεγαλοπρέπεια.

Στη δεύτερη περίπτωση, μαλώνοντας μια υποδειγματική δημοκρατία επειδή έδωσε άσυλο στους Κούρδους που κυνηγά, ο Erdogan κολάκευσε την τυφλή υπερηφάνεια των Τούρκων εθνικιστών με τους οποίους έχει κάνει συμμαχία. Πυγμή. Αποτέλεσμα, εδώ ο Μεγάλος Τούρκος μπαίνει στον πειρασμό να κάνει το παιχνίδι του για να εκμεταλλευτεί τις τρέχουσες συνθήκες προς όφελός του – προτού αυτές επιδεινωθούν.

Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος θυμίζει ότι το 2023 είναι η επέτειος των εκατό χρόνων της τουρκικής Δημοκρατίας και, ταυτόχρονα, επισημαίνει τον συμβολισμό της επιλογής της ημερομηνίας της 14ης Μαΐου μέρα που έγιναν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές, το 1950, μετά από 27 χρόνια μόνιμης βασιλείας του κεμαλικού κόμματος.

Ο Recep Tayyip Erdogan εκμεταλλεύεται την ενδημική αποδυνάμωση της αντιπολίτευσης, για την οποία έχει εργαστεί μεθοδικά, και την απουσία φυσικού υποψηφίου. Η εξουσία διαθέτει μεγάλο αριθμό δημοσίων πόρων, έναν στρατό δημοσίων υπαλλήλων και εκλογικούς κανόνες που έχουν αλλάξει έξυπνα για να εξυπηρετήσουν το ΑΚΡ.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης κερδίζει τις εκλογές με κάποιο θαύμα, τίποτα δεν δείχνει ότι το κόμμα στην εξουσία και ο χαρισματικός ηγέτης του θα αναγνωρίσουν την ετυμηγορία των εκλογών – όλα τα αυταρχικά σενάρια παραμένουν ανοιχτά.

Όμως, πέρα από τα εσωτερικά ζητήματα, ο Erdogan μπορεί πάνω απ’ όλα να βασιστεί στις πολλές χειρονομίες του ή στις μανούβρες του που στοχεύουν τις γειτονικές χώρες. Πρώτον, η Ελλάδα, που δεν είναι νέος στόχος, μάλλον το αντίθετο, ούτε με τον Erdogan ούτε με τους προκατόχους του (ο Adnan Menderes είχε οργανώσει ψεύτικες αντικεμαλιστικές επιθέσεις το 1955 για να κατηγορήσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και να προκαλέσει πογκρόμ).

Το 2022, σύμφωνα με το ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, ο συνολικός αριθμός των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από την τουρκική αεροπορία ξεπερνά τις 10.000 περιπτώσεις! Συγκριτικά, το 2020 ήταν 4.605.

Και πάλι το 2022, 13 τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη F-16 εισήλθαν στο FIR Αθηνών χωρίς να υποβάλουν σχέδιο πτήσης στις ελληνικές αρχές. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο συντηρητικός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος αντιμετωπίζει και φέτος γενικές εκλογές με φόντο σκανδάλου (υποτίθεται ότι έχουν οργανωθεί υποκλοπές εναντίον του αρχηγού της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης και άλλων προσωπικοτήτων), έχει ειδοποιήσει σοβαρά το ΝΑΤΟ.

Οι απειλές του Erdogan παίρνουν σοβαρή τροπή. Μετά την επιτυχή δοκιμή ενός πυραύλου εδάφους-εδάφους με βεληνεκές άνω των 500 χλμ. τον Οκτώβριο του 2022, ο Τούρκος πρόεδρος δεν δίστασε να δηλώσει, στις 11 Δεκεμβρίου: «Ξεκινήσαμε να παράγουμε τον δικό μας πύραυλο. Προφανώς αυτή η παραγωγή τρομάζει τους Έλληνες. Όταν λες “Tayfun” οι Έλληνες τρομάζουν και λένε στον εαυτό τους: “Θα φτάσει στην Αθήνα”. Φυσικά, θα μπορέσει να φτάσει στην Αθήνα».

Τέτοιου είδους προκλητικές δηλώσεις ακολουθούν μια ολόκληρη σειρά από φράσεις, που ξεστομίζονται απερίσκεπτα. Κάποιες φορές ο Erdogan υπενθυμίζει στην Ελλάδα την αποτρόπαια μοίρα της Σμύρνης (της οποίας οι χριστιανικές συνοικίες καταστράφηκαν από εμπρηστική επίθεση που ξεκίνησαν οι Τούρκοι τον Σεπτέμβριο του 1922), άλλες φορές είναι ο υπουργός Εξωτερικών, Mevlut Cavusoglu, που επαναλαμβάνει μια απαίσια φράση που χρησιμοποίησε ο Erdogan: «Και ξαφνικά, η Τουρκία θα φτάσει στη μέση της νύχτας…».

Ασύλληπτη γλώσσα μεταξύ συμμάχων του ΝΑΤΟ. Ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να αλλάξει γλώσσα ο Erdogan πριν τις προεδρικές εκλογές, αφού αυτός ο τόνος υποτίθεται ότι θα του φέρει ψήφους!

Ωστόσο, ακούγονται φωνές εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας για να προειδοποιήσουν τους Τούρκους: τα κράτη μέλη δεν θα πρέπει να έχουν σύντομα να επιλέξουν μεταξύ της διατήρησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Η διαφορά στον διεθνή αντίκτυπο μεταξύ της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης και της φυλετικής μάχης του Τούρκου ηγέτη κατά των Κούρδων γέρνει σαφώς τη ζυγαριά δυσμενώς έναντι της Άγκυρας.

Σε δεύτερο πλάνο, στο θέμα της Συρίας, γινόμαστε μάρτυρες πολύ πιο υφερπόντων και περίπλοκων ελιγμών. Ο πρόεδρος επιδιώκει να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει εγκλωβιστεί ορκιζόμενος την απώλεια του Assad και υποστηρίζοντας κάθε είδους τζιχαντιστές.

Υπό την πίεση της Ρωσίας και του Ιράν, των δύο εταίρων του στο διαμελισμό της Συρίας, ο Erdogan επιδιώκει να έρθει πιο κοντά με τον Bachar el-Assad για δύο κύριους λόγους. Από τη μία πλευρά, θέλει να απαλλαγεί από τα 3,7 εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες που ζουν στην Τουρκία. Η αποχώρηση αυτών των ξεριζωμένων είναι μια επαναλαμβανόμενη απαίτηση των αντιπάλων του Erdogan, επειδή οι Σύροι έχουν γίνει πολύ αντιδημοφιλείς για την πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Από την άλλη, ο Erdogan αναμένει από τον Assad να τον βοηθήσει να διαλύσει τις κουρδικές θέσεις κατά μήκος των τουρκικών συνόρων.

Ωστόσο, σε αυτά τα δύο σημεία, ο Erdogan έχει λίγες πιθανότητες να πετύχει οτιδήποτε. Είναι σαφές ότι η επιστροφή των προσφύγων, που έχουν γίνει ανεξέλεγκτοι και οι απόψεις των οποίων είναι σίγουρα εχθρικές προς το καθεστώς της Δαμασκού, θεωρείται από τον Assad ως πολιτική απειλή όσο και ως οικονομικό βάρος.

Όσο για τους Κούρδους, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οι συριακές δυνάμεις έχουν τα μέσα να αναπτυχθούν στον βορρά και ότι είναι σε θέση να τιθασσεύσουν τους αντάρτες που είναι καλά εξοπλισμένοι από τους Αμερικανούς (οι οποίοι, επιπλέον, δεν θα παρέλειπαν να αντιδράσουν);

Στην πραγματικότητα, προσπαθώντας να επανασυνδεθεί με τον Assad, ο Erdogan επιδιώκει πάνω απ’ όλα να καλύψει τη γιγάντια ρωγμή που άνοιξε ο στρατιωτικός του τυχοδιωκτισμός στη Συρία. Γιατί για την Τουρκία πρόκειται για μια σχεδόν ολοκληρωτική αποτυχία, η πιο εκτυφλωτική εκδήλωση της οποίας είναι ο θύλακας του Ιντλίμπ, μια δεξαμενή τζιχαντιστών που τρομοκρατούν έναν τοπικό πληθυσμό με παρενοχλήσεις, εκβιασμούς και κακομεταχείριση.

Ένα σκάνδαλο, μια ντροπή, από την οποία βιάζονται να απαλλαγούν ακόμη και οι Ρώσοι, γεγονός που τους ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο να πιέσουν την Άγκυρα να βρει κοινό έδαφος με τη Δαμασκό.

Επισπεύδοντας την ημερομηνία των προεδρικών εκλογών, ο Erdogan έδειξε ότι ακόμα παραμένει παραγωγικός σε ελιγμούς. Ξέρει ότι φέτος, τα παίζει όλα για όλα, -καταλήγει το άρθρο.

ΠΗΓΗ: Le Point – άρθρο του Christian Makarian – Pourquoi il faut encore se méfier d’Erdogan

Η Ελλάδα ξεκινά την αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές εν μέσω εντάσεων με την Τουρκία, γράφει η Le Figaro: Δεν θα υπάρξει πόλεμος με την Τουρκία, διαβεβαιώνει ο Μητσοτάκης