ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Ο Θουκυδίδης μας δίδαξε εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, μέσα από τον διάλογο Αθηναίων – Μήλιων ότι οι ηγεμονικές δυνάμεις καταφεύγουν στην ωμή (στρατιωτική) ισχύ όταν κρίνουν ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα δικά τους συμφέροντα, πέρα και πάνω από τις επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο, την εθνική κυριαρχία κλπ.
Για να επιβεβαιωθεί έτσι και η ρήση του Κλάουζεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».
Τα παραδείγματα καταφυγής σε τέτοιες λύσεις, τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για την Ρωσία είναι πολλά, να θυμηθούμε μόνο την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, όταν οι ΗΠΑ ακολουθώντας το «δόγμα Μονρόε» διακινδύνεψαν ακόμα και πυρηνικό πόλεμο όταν έκριναν ότι η εγκατάσταση Σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα το 1962 αποτελούσε θανάσιμη απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ.
Κατ΄ αναλογία η Ρωσία θεωρεί ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την δική της ασφάλεια, γι’ αυτό θεωρεί ότι έχει το «δικαίωμα» να χρησιμοποιήσει ωμή βία, να εισβάλει στην Ουκρανία για να αποτρέψει κάτι τέτοιο, πιστή στο δικό της ηγεμονικό δόγμα ασφάλειας του «Εγγύς Εξωτερικού»[1].
Όποια και να είναι όμως τα γεωπολιτικά διακυβεύματα και οι βλέψεις των ηγεμονικών δυνάμεων (βλέπε «Αθηναίων») οι μικροί και ανίσχυροι λαοί (βλέπε «Μήλιοι») είναι αυτοί που πληρώνουν τον λογαριασμό της φρίκης του πολέμου, με αίμα, με πόνο, με ακρωτηριασμούς, με προσφυγιά με καταστροφή και απώλεια βωμών και εστιών.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δημιουργεί σκηνικό παγκόσμιων ανατροπών και ομαδοποιήσεων που θα παραμείνουν και μετά την λήξη του πολέμου. Ο συστοιχισμός χωρών πίσω ή δίπλα από τις ηγεμονικές δυνάμεις θα καθορίζει πλέον τις μελλούμενες αναζητήσεις μιας νέας παγκόσμιας ισορροπίας. Οι μεγάλοι και μεσαίοι παίκτες συστοιχίζονται άλλοι ανοικτά, και άλλο λιγότερο ανοικτά ανάλογα με τα συμφέροντα τους:
Σαν Κύπριοι, που έχουμε υποστεί την φρίκη του πολέμου και της Τουρκικής εισβολής, της κατοχής, της εθνοκάθαρσης, της προσφυγιάς, του εποικισμού, δεν μπορούμε παρά να καταδικάζουμε ανεπιφύλακτα την Ρωσική εισβολή και να ζητούμε την παύση των εχθροπραξιών, και τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Η θέση αυτή, μαζί με την επίδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες είναι αδιαπραγμάτευτη, και χωρίς όρους, ανεξάρτητα του αν επιχειρούμε να κατανοήσουμε τις αιτίες του πολέμου – και σίγουρα ΌΧΙ να τον δικαιολογήσουμε! |
Το ενδιαφέρον θα είναι να δούμε πως οι παίκτες στην γειτονιά μας (Τουρκία, Ελλάδα, Κύπρος) τοποθετούνται μέσα σε αυτό το νέο σκηνικό.
Η Τουρκία εφαρμόζει πολιτική «Επιτήδειου Ουδέτερου» που η ίδια δεν εκλαμβάνει ως περιφρονητική αναφορά αλλά ως κυνική, ευέλικτη πολιτική ακροβατώντας μεταξύ ισχυρών αντιπάλων, ώστε να προσκομίσει όσα περισσότερα οφέλη από τον καθένα μπορεί που να ενισχύουν και ει δυνατόν αυτονομούν τη Τουρκική γεωπολιτική υπεραξία.
Η πολιτική αυτή φαίνεται γλαφυρά με τις κινήσεις της Τουρκίας τα τελευταία 10-12 χρόνια και ιδιαίτερα μετά το «πραξικόπημα» του 2016 όπου πουλά εξυπηρέτηση πότε στην Ρωσία και πότε στις ΗΠΑ. Παρά την ιστορική αντιπαλότητα Ρωσίας – Τουρκίας, έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους μια σχέση λυκοφιλίας που επιτρέπει στην μεν Τουρκία να εισβάλλει στην Συρία και να κατέχει μέρος αυτής, εμποδίζοντας τη δημιουργία ενός πυρήνα Κουρδικής κρατικής οντότητας (οπλίζοντας και χρηματοδοτώντας ταυτόχρονα μέχρι και τζιχαντιστικές οργανώσεις για το πετύχει). Αυτό εξυπηρετεί τη Ρωσία γιατί με τον τρόπο αυτό κρατά την Τουρκία κατά το δυνατόν μακριά από το Δυτικό μπλοκ, πράγμα που διασπά την ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Ταυτόχρονα η Τουρκία αγοράζει Ρωσικό στρατηγικό εξοπλισμό (S-400), παρά τις περί αντιθέτου προειδοποιήσεις του ΝΑΤΟ, και παρά την επιβολή Αμερικανικών κυρώσεων (νόμος CAATSA), υποδηλώνοντας έτσι την στρατηγική της αυτονόμηση, έχοντας αποκτήσει αυτοπεποίθηση από τα οικονομικά και πληθυσμιακά της μεγέθη, καθώς και από την σε μεγάλο βαθμό ανάπτυξη της αμυντικής της βιομηχανίας, και την εξαγωγή κεφαλαίων και ισχύος, που την προβάλλουν διεθνώς.
Παρά τον αποκλεισμό της από το πρόγραμμα των μαχητικών F35 οι ΗΠΑ (είτε του Τράμπ είτε του Μπάϊντεν) θεωρούν το Τουρκικό γεωπολιτικό «οικόπεδο» σημαντικότερο από την Ελλάδα και την Κύπρο, για αυτό και δεν έπαψαν ποτέ να προσπαθούν να την φέρουν ξανά πλήρως πίσω στο δυτικό «μαντρί» προσφέροντας διάφορα δώρα με πιο πρόσφατο παράδειγμα (πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία) τον τορπιλισμό του αγωγού East Med, τη στιγμή μάλιστα που οι ΗΠΑ δεν είναι χρηματοδότες! Η Κύπρος και η Ελλάδα δεν παύουν από το να είναι χρήσιμα «δώρα» των Αμερικανών προς την Τουρκία για να την κρατήσουν στο Δυτικό μαντρί (βλέπε σχέδιο «Ανάν»)! |
Ο πόλεμος στην Ουκρανία προσφέρει ακόμα μια ευκαιρία προσκόμισης οφέλους για την Τουρκία, γιατί από τη μια καταδικάζει μεν την Ρωσική εισβολή, από την άλλη πουλά εξοπλισμένα μη επανδρωμένα αεροπλάνα (drones) στην Ουκρανία, αλλά και απέχει από την επιβολή των Αμερικανό-Νατοϊκών κυρώσεων, πράγμα που της επιτρέπει να τοποθετείται σαν διαμεσολαβητής στην διένεξη Ρωσίας – Ουκρανίας και να φιλοξενεί στο έδαφος της συνομιλίες μεταξύ των αντιμαχόμενων.
Η «ειρηνοποιός» αυτή στάση της «επιτήδεια ουδέτερης» Τουρκίας, έχει αναγνωριστεί από όλους τους Δυτικούς παίκτες και όλοι σπεύδουν να συγχαρούν και να συνομιλήσουν με τον Ερτογάν (Μπάϊντεν, Μακρόν, Σολτς), ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός (τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος) σπεύδει κι αυτός να συναντηθεί με τον Ερτογάν στην Κωνσταντινούπολη αναβαθμίζοντας και «ξεπλένοντάς» έτσι εντελώς την κατοχική και αναθεωρητική Τουρκία. |
Τα κέρδη της Τουρκίας αρχίζουν ήδη να κατατίθενται στο «ταμείο» όπου πέρα από το θάψιμο του East Med, η καμπόση Βικτώρια Νούλαντ (3η τη τάξει στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, γνωστή και ως κυρία «fuck Europe»), ανακοινώνει την ανάγκη επίλυσης των Ελληνο – Τουρκικών «διαφορών» (δηλαδή των μονομερών Τουρκικών διεκδικήσεων), την ανάγκη απεξάρτησης της Τουρκίας από το Ρωσικό φυσικό αέριο και της ένταξης της στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Ανατολικής Μεσογείου (λέγε με «Γαλάζια Πατρίδα»), την συνομολόγηση πλαισίου «Στρατηγικής Αμυντικής Συνεργασίας», καθώς και την ανάγκη προώθησης της πώλησης 40 νέων μαχητικών F16 και αναβάθμισης άλλων 80, αφού το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατέθεσε ήδη αίτημα έγκρισης πώλησης στο Κογκρέσο, παρά την απαγόρευση λόγω του Αμερικανικού νόμου CAATSA εξαιτίας της αγοράς των S-400!
Όσο για το Κυπριακό, παρά τις (χλιαρές) φραστικές καταδίκες στα περί λύσης δύο κρατών όλοι περιμένουν την επανέναρξη της διαδικασίας κλεισίματος του Κυπριακού, με τρόπο που να εξυπηρετείται η Τουρκική ατζέντα.
Πραγματικά πλούσιο και επωφελές το Τουρκικό «ταμείο»!
Μαζί με την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες, η Ελλάδα πρωτοστατεί σε αντί – Ρωσική υστερία, πολύ πέραν των όσων η συμμετοχή της σε Ε.Ε και ΝΑΤΟ επιβάλλουν (καταδίκη και κυρώσεις).
Η Ελληνική Κυβέρνηση:
Κύπρος
Πέραν της αυτονόητης καταδίκης της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, πως μπορούμε σαν Κύπρος να τοποθετηθούμε σε αυτό το ζήτημα, προωθώντας ταυτόχρονα και τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας;
· Γενικά μιλώντας, θα έπρεπε όλες οι πράξεις μας να αναδεικνύουν την ομοιότητα μεταξύ Κύπρου και Ουκρανίας σαν θύματα εισβολής μιας κατά πολύ ισχυρότερης χώρας και της ανάγκης σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και της Εδαφικής Ακεραιότητας.
· Θα έπρεπε ταυτόχρονα να αναδεικνύεται η εξοργιστική υποκρισία της πολιτικής της τήρησης δύο μέτρων και δύο σταθμών εις βάρος της Κύπρου από τις ΗΠΑ, τους Αγγλοσάξονες και τους εταίρους της Ε.Ε. που καταδικάζουν την Ρωσική αρκούδα (και επιβάλλουν εξοντωτικές κυρώσεις) ενώ θωπεύουν τον Τουρκικό γκρίζο λύκο. |
Τί έχει κάνει η Κύπρος;
Είναι σαν να συζητούσε η Ουκρανία ΜΟΕ με την Ρωσία στην σημερινή συγκυρία!
Την ίδια στιγμή, η Βικτώρια Νούλαντ, ανταπέδωσε την επίδειξη «καλής διαγωγής» της Κ.Δ. αναφερόμενη σε «Πρόεδρο του Βορρά» για τον Ερσίν Τατάρ!
Η σύγκριση των πεπραγμένων για το Ουκρανικό μεταξύ Τουρκίας – Ελλάδας – Κύπρου μόνο κατάθλιψη μπορεί να προκαλεί! Η Τουρκία κάνει συνεχώς ταμείο, ενώ Ελλάδα και Κύπρος παραμένουν μόνιμοι καρπαζοεισπράκτορες!
Όσο και αν εξοργιζόμαστε αναφερόμενοι στον «επιτήδειο ουδέτερο» οι πράξεις της Ελληνικής και της Κυπριακής κυβέρνησης, διευκολύνουν στην ουσία την συνέχιση από τους τρίτους της πολιτικής των «δύο μέτρων και δύο σταθμών».
Μήπως να μιμηθούμε την Τουρκία κοιτάζοντας περισσότερο το δικό μας συμφέρον αντί να υποβάλλουμε συνεχώς διαπιστευτήρια «καλού παιδιού»;
[1] Βλέπε σχετική ομιλία του Αμερικανού Γερουσιαστή Bernie Sanders:
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE