Ποιοι είναι οι κερδισμένοι και ποιοί οι χαμένοι από την κρίση στη Γάζα: Νετανιάχου αλλά και …Ερντογάν;
Παρά την εκεχειρία ένας Παλαιστίνιος δολοφονήθηκε με από κτύπημα με μαχαίρι, στην Ιερουσαλήμ. EPA, onatan Sindel
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, η Χαμάς και ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται να είναι οι μεγάλοι «νικητές» της πρόσφατης κρίσης γύρω από τη Γάζα, σε αντίθεση με τους «χαμένους» Joe Biden, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, υποστηρίζει ο ιστορικός και ειδικός σε θέματα αραβικού κόσμου, Jean Pierre Filiu, στο blog του στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Le Monde .
Η κρίση επέτρεψε στο Nétanyahou να ανακτήσει τον αγαπημένο του ρόλο, αυτόν του ασυμβίβαστου υπερασπιστή της ασφάλειας του Ισραήλ, φυσικά έναντι των «τρομοκρατών», αλλά και έναντι οποιασδήποτε μορφής εξωτερικής επέμβασης, διπλωματικής, ανθρωπιστικής ή των ΜΜΕ, εξ ου και ο βομβαρδισμός γραφείων ξένων ΜΜΕ στη Γάζα, χωρίς καμία απόδειξη για την παρουσία της Χαμάς στα στοχευμένα σημεία.
Η Χαμάς περιθωριοποίησε τον Mahmoud Abbas και την Παλαιστινιακή Αρχή, οι οποίοι πίστευαν, ότι διαιωνίζουν τον έλεγχό τους σε τμήμα της Δυτικής Όχθης, αναβάλλοντας τις προγραμματισμένες για τις 22 Μαΐου εκλογές. Το ισλαμικό κίνημα προώθησε τα κομματικά του συμφέροντα και η βαρβαρότητα του Nétanyahou τον κάνει δυστυχώς νικητή.
Ο Recep Tayyip Erdogan κατάφερε να ανακηρυχθεί ο πιο σφοδρός υπερασπιστής ενός ισλαμικού κόσμου «προσβαλλόμενου» από την επέμβαση του Ισραήλ στο τζαμί Al-Aqsa και στη συνέχεια με τον βομβαρδισμό του στη Λωρίδα της Γάζας. Ήδη το 2009, οι κριτικές του για την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα, σε αντίθεση με την αμήχανη σιωπή των Αράβων, του είχε χαρίσει τεράστια δημοτικότητα στην Τουρκία και στο εξωτερικό, κάτι που προσπάθησε να επαναλάβει το περασμένο φθινόπωρο, μετά τις δηλώσεις του Emmanuel Macron, σχετικά με τις «καρικατούρες» του Προφήτη Μωάμεθ.
Αυτή η στάση μάχης, συχνά εξωφρενική, επιτρέπει στον Τούρκο πρόεδρο να τυγχάνει υποστηρίξεων, που ξεπερνούν κατά πολύ την ισλαμική βάση του, υπερκεράζοντας τη Σαουδική Αραβία.
Ο Joe Biden εξέρχεται αποδυναμωμένος από την πρώτη του διπλωματική κρίση. Ενώ όλος ο κόσμος περίμενε να αποκαταστήσει μια κακοποιημένη από τον Donald Trump πολυμέρεια, ισχυρίστηκε, ότι θα διατηρήσει τον έλεγχο του Ισραηλινό-Παλαιστινιακού ζητήματος, αλλά περίμενε εννέα ημέρες, πριν ζητήσει μια απλή «αποκλιμάκωση».
Αυτό το επιβλαβές μείγμα μονομέρειας και παθητικότητας ενθάρρυνε τη συνέχιση των εχθροπραξιών, περιθωριοποίησε τους «μετριοπαθείς» στην περιοχή και εξευτέλισε περαιτέρω τον ΟΗΕ, του οποίου οι ΗΠΑ εμπόδισαν τη συλλογικότητα, κατά την διάρκεια της κρίσης, απειλώντας ακόμη και με βέτο σε γαλλικό ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, για έκκληση κατάπαυσης του πυρός.
Το ό,τι ο Biden εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από την πικρή αποτυχία των παρεμβάσεων του Obama σε αυτό το ζήτημα είναι ένα θέμα, το ό,τι απέδειξε την αδυναμία του να υιοθετήσει μια νέα, πιο ανοιχτή προσέγγιση έναντι των συμμάχων του είναι άλλο, με αδιαμφισβήτητο πλέον αρνητικό αντίκτυπο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίστηκε διχασμένη, αδύναμη και μειωμένη σε καθεστώς θεατή, απέναντι σε μία σύγκρουση με πολλαπλές επιπτώσεις στο έδαφος της. Πληρώνει λοιπόν για το πολύ σοβαρό λάθος της να αποδεχτεί, τον περασμένο μήνα, το σαμποτάζ από τον Abbas της παλαιστινιακής εκλογικής διαδικασίας.
Ως κύριος χορηγός της Παλαιστινιακής Αρχής, θα μπορούσε να αναγκάσει τον Abbas να προβεί στην διεξαγωγή εκλογών, ευνοώντας την πολιτικοποίηση των παλαιστινιακών ομάδων, παρά τη στρατιωτικοποίησή τους. Σε μια εποχή, που η αποχώρηση των ΗΠΑ αποτελεί ιστορική ευκαιρία για την ΕΕ στη Μέση Ανατολή, συγκάλεσε τους υπουργούς Εξωτερικών της οκτώ ημέρες μετά την έναρξη της σύγκρουσης.
Ακόμα και το αόριστο ανακοινωθέν, που υιοθετήθηκε με την ευκαιρία αυτή, καταγγέλθηκε από την Ουγγαρία, αποδεικνύοντας, ότι η ΕΕ χάνει τα πάντα ευθυγραμμιζόμενη προς τα κάτω και αναμφίβολα θα κέρδιζε, προβάλλοντας ένα όραμα για το μέλλον για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Τα ΗΑΕ κατέδειξαν, ότι η ειρηνευτική τους συνθήκη τον περασμένο Σεπτέμβριο με το Ισραήλ ήταν καθαρά διμερής και δεν είχε κανένα θετικό αντίκτυπο στο παλαιστινιακό ζήτημα. Η «Νέα Μέση Ανατολή», που οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» προορίζονταν να προωθήσουν, συμφωνημένες επίσης με το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και το Σουδάν, ήταν μια απλή επικοινωνιακή επιχείρηση.
Κατά τη στιγμή της σκληρής πραγματικότητας, το Αμπού Ντάμπι άφησε τη διαμεσολάβηση στην Αίγυπτο και την Ιορδανία, τις δύο αραβικές χώρες, στις οποίες η δική τους ειρηνευτική συνθήκη με το Ισραήλ δεν απαγορεύει τις σχέσεις με τη Χαμάς.
Η αραβό-ισραηλινή εξομάλυνση, στην καλύτερη περίπτωση, δεν προάγει την επίλυση της ισραηλινό-παλαιστινιακής σύγκρουσης και, στη χειρότερη, την επιδεινώνει. Αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο σοβαρά διδάγματα της συνεχιζόμενης κρίσης στη Γάζα. Διότι, όπως υπογραμμίζει ο Alain Frachon σε άρθρο του στην εφημερίδα “Le Monde”, «ήρθε η ώρα το παλαιστινιακό ζήτημα να διεθνοποιηθεί».
ΠΗΓΗ: Gagnants et perdants de la crise de Gaza