File Photo Αδέσποτα σκυλιά που έχουν μαζέψει μέλη της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης έχουν συγκεντρωθεί με τους προσωρινούς οικοδεσπότες τους ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ μέσω ΚΥΠΕ
Στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές επικρατεί η λογική του πονάει κεφάλι, κόβεις κεφάλι.
Από το ΔΝΤ που έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου καθώς δεν μπορούσε μόνος του να επιβάλλει τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούσε η πρόοδος της χώρας, έως το μαζικό Lockdown που επιβλήθηκε γιατί η κυβέρνηση ήταν σίγουρη ότι δεν υπήρχε (και όντως) άλλος τρόπος να πείσει του πολίτες να τηρήσουν τα αυτοπεριοριστικά μέτρα αντιμετώπισης του κορωναϊού.
Τώρα, η ίδια μέθοδος επιβάλλεται και στην στείρωση των ζώων συντροφιάς. Γάτες και σκύλοι, με βάση το νομοσχέδιο που προωθείται πρέπει να στειρώνονται από τους ιδιοκτήτες τους γιατί δεν υπάρχει, δυστυχώς, άλλος τρόπος για να μην καταλήγουν στο δρόμο.
Εκεί, όπου είτε γίνονται αγέλες (αν πρόκειται για σκύλους) που τρομοκρατούν περαστικούς είτε καταλήγουν «χαλκομανία» στο οδόστρωμα (και γάτες και σκύλοι) από οδηγούς που με το ζόρι σταματάνε για τους πεζούς, σιγά μη σταματήσουν αν πεταχτεί μπροστά τους ένα ζωντανό. Κι αν τρακάρω, σου λένε; Κι αν δεν τρέχεις τόσο πολύ, παραβιάζοντας κάθε έννοια του ΚΟΚ;
Χιλιάδες συμπολίτες μας μέσα στα χρόνια θεώρησαν καλή ιδέα να παρατήσουν ένα ζώο συντροφιάς. Είτε γιατί το βαρέθηκαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, είτε γιατί δεν μπορούν να τα καταφέρουν είτε γιατί απλώς «γεννήθηκαν πολλά και τι να τα κάνω».
Στους δρόμους, μέσα σε σακούλες στα σκουπίδια… Παντού
Προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και δεκάδες χιλιάδες πραγματικοί φιλόζωοι που έχουν τα τετράποδα ως μέλη των οικογενειών τους και συμπάσχουν μαζί τους. Τα φροντίζουν όταν αρρωσταίνουν ακόμη και αν το κόστος είναι δυσθεώρητο καθώς η… συμπαθής τάξη των κτηνιάτρων κοστολογεί μια εξέταση αίματος σε σκύλο τουλάχιστον πέντε φορές περισσότερο απ’ ότι σε άνθρωπο. Δεν τα πετάνε στο δρόμο, τα θάβουν όταν πεθαίνουν και δεν τα πετάνε στα σκουπίδια.
Όπως, όμως, συμβαίνει συχνά οι άλλοι δίνουν το τόνο και χάνουμε όλοι μαζί ουσία και εντυπώσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε άλλες φυσικά, εκτιμώ ότι η σημερινή κυβέρνηση πάει απλώς το εκκρεμές στην άλλη άκρη.
Αντί να υποχρεώσει τους κτηνιάτρους να βάζουν τσιπ στα ζώα, αντί να υποχρεώσει τους δήμους να μαζεύουν όλα τα αδέσποτα που κυκλοφορούν στο δρόμο και να τα στειρώνουν, αντί να δώσει κίνητρα σε ιδιοκτήτες να προβούν σε οικειοθελή στείρωση των δεσποζόμενων ζώων τους, επιβάλλει μια γενική εντολή στείρωσης που έτσι κι αλλιώς είναι βέβαιο ότι δεν θα τηρηθεί από τους περισσότερους. Γιατί εκτός όλων των άλλων υπάρχει και το κόστος που είναι πραγματικά μεγάλο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι το πρόβλημα των αδέσποτων είναι τεράστιο στην Ελλάδα και πρέπει να υπάρξει σοβαρή μέριμνα για τη λύση του.
Πιθανότατα όμως αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι η λύση. Η απειλή εξοντωτικών προστίμων ποτέ δεν βοήθησε και τελικά, όπως έχει δείξει η ζωή είτε απλώς δεν τα πληρώνει κανείς είτε στο τέλος καταργούνται.
Προφανώς και πρέπει να υπάρχουν και κυρώσεις και πρόστιμα αλλά με βάση τη λογική. Αν λοιπόν κάθε ζώο συντροφιάς που έχει ιδιοκτήτη έχει υποχρεωτικά και τσιπ, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να συζητάμε. Τα υπόλοιπα πρόστιμα εντυπωσιάζουν μεν, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.
Δεν θα είναι ποτέ λύση η τιμωρία των νομοταγών πολιτών επειδή δεν μπορείς να βρεις ή να τιμωρήσεις τους άνομους επειδή είναι πολλοί και παράγουν δίκαιο.
Αυτό συμβαίνει επί δεκαετίες ξεκινώντας από τα μαθητικά θρανία όταν ο δάσκαλος τιμωρούσε μια τάξη για κάτι που έκανε ένας ή δύο.
Ο ρόλος του κράτους είναι να βρίσκει λύσεις στο πρόβλημα. Και στη προκειμένη περίπτωση η λύση ξεκινά από τους κτηνιάτρους και τους δήμους.
Οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών φυσικά. Ας τιμωρηθούν και σκληρά με βάση τις πράξεις και όχι την ενδεχόμενη πρόθεση.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Η μήτρα της μιντιακής διαπλοκής στην Ελλάδα: Κάποιοι θυμούνται ακόμη τα πάντα και όχι επιλεκτικά