Απόστολος Δοξιάδης: Οι 8 Τούρκοι, ο έρωτας του πρωθυπουργικού συμβούλου και τα «πακέτα» στον… θυμωμένο Ερντογάν
File Photo: Οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί, την έκδοση των οποίων ζήτησε η Τουρκία. Πέρασαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Έχουν θράσος και τσακώνονται για το… δίκαιο δυο κατοχικές δυνάμεις! Η Τουρκία και το Ισραήλ κατέχουν διά της στρατιωτικής βίας εδάφη, τα οποία και εποικίζουν…
Η Ιερουσαλήμ απαντά με το ίδιο …νόμισμα στον Ερντογάν: Να κατηγορηθεί για γενοκτονία η Τουρκία, δολοφονεί τους Κούρδους, κατέχει παράνομα το βόρειο τμήμα της Κύπρου
Με μια μακροσκελή σχεδόν «μυθιστορηματική» ανάρτηση, ο γνωστός συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης καταγράφει τις δικές του μαρτυρίες για μία πολύκροτη υπόθεση των ελληνοτουρκικών σχέσεων επί κυβέρνησης Τσίπρα: Τo θέμα των 8 Τούρκων αξιωματικών που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 στην Τουρκία.
Αλλά ταυτόχρονα προβαίνει και σε μια σημαντική καταγγελία καθώς υποστηρίζει ότι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στήθηκε μια βάναυση επιχείρηση επαναπροώθησης στην Τουρκία αντικαθεστωτικών, αντιπάλων του Ερντογάν, με συνοπτικές διαδικασίες στον Έβρο.
Κεντρικό πρόσωπο στην αφήγηση Δοξιάδη, είναι ο διπλωματικός σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Βαγγέλης Καλπαδάκης και η προσωπική σχέση του με την Φεϊζά Μπαρουτσού, στέλεχος της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα. Σχέση που σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Δοξιάδη συνέβαλε καθοριστικά σε μία εγκληματικά λανθασμένη -νομικά και ηθικά- υπόσχεση του τότε πρωθυπουργού προς τον Ερντογάν (για άμεση έκδοση των «8») γεγονός που δημιούργησε συνθήκες ομηρίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Γράφει, μεταξύ πολλών άλλων, ο Απόστολος Δοξιάδης στο Protagon
Αν οι κανόνες της γραφιστικής μού επέτρεπαν μακρύτερο, και άρα ακριβέστερο τίτλο, αυτός θα ήταν «Η φοβική ερντογανολατρεία του Τσίπρα και του περιβάλλοντός του, στο ζήτημα των τούρκων αντικαθεστωτικών στην Ελλάδα, και οι παράδοξες καταβολές της». Αυτό που με ενδιαφέρει να περιγράψω είναι η γένεση και η εξέλιξη της σχέσης του περιβάλλοντος Τσίπρα με τον διωγμό των τούρκων φυγάδων στην Ελλάδα, οι αιτίες της και οι καταστροφικές συνέπειές της για κάποιους συνανθρώπους μας, αλλά και για την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Τούρκοι πολίτες, που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι ήταν αντίθετοι στον Ερντογάν, έπεσαν στην Ελλάδα θύματα «άνισης μάχης και αγώνα» –που λέει και το παλιό κομμουνιστικό πένθιμο εμβατήριο– με θύτη ένα καθεστώς που δημόσια μεν κήρυττε την εθνική ανεξαρτησία, και δήθεν πίστευε στον ανθρωπισμό, αλλά φέρθηκε παράνομα και απάνθρωπα σε ικέτες στα χώματά μας, ανθρώπους που ζητούσαν μόνο την ελευθερία τους. Σε κάποιες, ελάχιστες περιπτώσεις, τους έσωσαν η κοινωνία των πολιτών και η ελληνική Δικαιοσύνη. Αλλά στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, θριάμβευσαν ο δόλος, η ιδιοτέλεια και εν τέλει η, εκ των αποτελεσμάτων, υποτέλεια των κυβερνητικών στην τουρκική πολιτική.
«Η όποια επιρροή της σχέσης Καλπαδάκη-Barutçu στα πολιτικά μας πράγματα δεν είχε γίνει αισθητή στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –και μπορεί, λέω καλοπροαίρετα, τότε να μην υπήρχε, αν και όλοι μας γνωρίζουμε εκ πείρας το πόσα μυστικά μοιράζονται τα ζευγάρια, εκτός δουλειάς, με την ασφάλεια του θρυλούμενου απόρρητου της συζυγικής εστίας».
(…) Σύμφωνα με το (χειμαρρώδες) κείμενο η κυρία Μπαρουτσού βρίσκεται ήδη σε διπλωματική εγρήγορση την ημέρα του πραξικοπήματος (15 Ιουλίου)…
«Την επόμενη ημέρα, 16 Ιουλίου 2016, συνέβη το καθοριστικότερο γεγονός στην ιστορία που αφηγούμαι. Αργά το πρωί, οκτώ τούρκοι αξιωματικοί προσγειώθηκαν με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη, ζητώντας άσυλο από την Ελλάδα. Λίγες ώρες αργότερα, ο Τσίπρας υποσχέθηκε στον Ερντογάν ότι «θα σου τους στείλω πίσω σε δύο βδομάδες το πολύ», κατά τη διατύπωση που μετέφερε ο ίδιος ο Ερντογάν. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, και για τον ίδιο τον Τσίπρα και για τη χώρα. Και εδώ αρχίζει η μεγάλη σημασία του ζεύγους, με την Βarutçu να έχει περάσει πλέον ενεργά στη θέση του φανατικού υποστηρικτή του καθεστώτος Ερντογάν».
Ο κ. Δοξιάδης που ως γνωστόν πρωταγωνίστησε κατά της έκδοης των «οκτώ» περιγράφει ακολούθως την απόπειρά του να διαμηνύσει στην κυβέρνηση ότι θα ξεσηκώσει σάλο εάν προχωρήσουν στην φερόμενη ως απόφασή τους. Συναντάται λοιπόν με δύο κυβερνητικά στελέχη. Το δεύτερο εξ’ αυτών είναι ο σύμβουλος του κ. Τσίπρας, Βαγγάλης Καλπαδάκης.
Και διαμείβονται τα εξής:
«Ο δεύτερος δεν ήταν άλλος από τον κ. Καλπαδάκη. Το κλίμα ήταν εδώ τελείως διαφορετικό. Πάλι τυπικά ευγενικό, αλλά οι ματιές μας τώρα έβγαζαν φωτιές. Σε αυτόν διατύπωσα τις προειδοποιήσεις μου όσο γίνεται πιο απόλυτα: «Αν τους δώσετε πίσω, παραβαίνοντας κάθε αρχή ανθρωπισμού, ηθικής και νομιμότητας, σας διαβεβαιώ ότι θα κάνω σκοπό της ζωής μου να σας ξεφτιλίσω σε όλο τον πλανήτη!». Τα λόγια μου ακούγονται ίσως φαιδρά σήμερα –στο κάτω-κάτω, ποιος ήμουν εγώ να απειλώ μια κυβέρνηση με τέτοια τρομερά πράγματα;– αλλά στη στιγμή και στον τόνο που λέγονταν έβλεπα ότι έπιαναν τόπο.
Ο κ. Καλπαδάκης ήξερε άλλωστε, όπως μου είπε, ότι όλη τη δημοσιότητα για τη σωτηρία των Οκτώ, που περιλάμβανε ήδη και τον ξένο Τύπο αλλά και προειδοποιήσεις προς την Ελλάδα διεθνών πολιτικών οργανισμών, την είχα ξεκινήσει εγώ. Αλλά αφού είχε διαπιστώσει το κίνητρό μου να τον συναντήσω, σε κάποια στιγμή, προς μεγάλη μου κατάπληξη ομολογώ, σε τόνο σχεδόν παρακλητικό, άρχισε να προσπαθεί να με πείσει ότι αν οι Οκτώ δεν εκδίδονταν, ο «Ερντογάν θα θυμώσει πάρα πολύ». «Ε, ας θυμώσει», του είπα εγώ. «Δεν είναι έτσι απλό», συνέχισε, κουνώντας το κεφάλι σοβαρά. «Ο θυμός του θα έχει τρομερές συνέπειες». Και πες, πες, κατέληξε να μου πει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι αν δεν εκδώσουμε τους Οκτώ θα γίνει πόλεμος. Εγώ έμεινα άφωνος. «Μα το πιστεύετε σοβαρά αυτό;», ρώτησα. «Ναι, και έχουμε έγκυρες πληροφορίες. Και σας παρακαλώ να το πιστέψετε και εσείς». (Οι έγκυρες πληροφορίες σίγουρα περιλάμβαναν και την κυρία Barutçu.)»
Και προστίθεται:
«Ο ίδιος ο Τσίπρας δεν διέψευσε ποτέ ευθέως το «τάξιμο» των Οκτώ, ενώ ο Ερντογάν, σε κάθε ευκαιρία, του το θύμιζε δημόσια. Αλλά για την αλήθεια του «ταξίματος» υπάρχουν πολλές άλλες πηγές, άλλες δημόσιες και άλλες ιδιωτικές. Προσωπικά, μου το έχει επιβεβαιώσει ανώτατος πολιτειακός παράγοντας, παρουσία μάλιστα μάρτυρα, λέγοντας μου ότι την πράξη του την παραδέχτηκε στον ίδιο ο Τσίπρας. Φυσικά, ο Τσίπρας δεν είχε κανένα δικαίωμα να υποσχεθεί την επιστροφή κανενός στον Ερντογάν.
Σε μια δημοκρατική χώρα, αυτά τα αποφασίζουν μόνο τα δικαστήρια. Η υπόσχεσή του παρέβαινε το Σύνταγμα, τη διάκριση εξουσιών, και τους νόμους –αφήνω πια τις ανθρώπινες αξίες και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αλλά και πάλι, δεν θα καταφύγω σε συνωμοσίες ή κατηγορίες περί προδοτών, δωσίλογων κ.λπ. Θεωρώ ότι ο Τσίπρας, στο θέμα των Οκτώ, έδρασε υποκινούμενος αφ’ ενός από τη φοβία που του ενέπνεε το περιβάλλον του, για τις πιθανές συνέπειες της άρνησης –σε αυτό θα επανέλθω– αλλά επιπλέον, «έταξε» πιθανώς και από εν μέρει συγγνωστή άγνοια των νόμιμων δικαιωμάτων του αλλά και ασύγγνωστη αμέλεια, να μην ενημερωθεί γι’ αυτά, πριν δώσει μια τόσο σημαντική υπόσχεση.
Σε κάθε περίπτωση, το κακό που δεν κατάφερε να κάνει η παρέα του Μαξίμου στους Οκτώ, χάρη σε κάποια ενεργά μέλη της κοινωνίας των πολιτών, τους ανιδιοτελείς και άξιους δικηγόρους τους και τους υψηλόφρονες δικαστές μας, ξέσπασε εναντίον εκατοντάδων άλλων αθώων ανθρώπων, που οι υποθέσεις τους δεν είχαν δυστυχώς τη δημοσιότητα των Οκτώ. Στα σκοτεινά έφταναν στην Ελλάδα, φυγάδες από τον Ερντογάν, και στα σκοτεινά, διώχνονταν, βάρβαρα και απάνθρωπα, και παραδίνονταν στα χέρια των δεσμωτών τους.
Ήθελε λοιπόν πάση θυσία ο Τσίπρας να περάσει το μήνυμα στον τούρκο πρόεδρο, ότι δεν μπόρεσε μεν να του επιστρέψει τους Οκτώ –«εγώ ήθελα, Ταγίπ μου, αλλά βλέπεις αυτοί οι δικαστές», κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Ερντογάν– αλλά δεν θα είχαν την ίδια καλή τύχη άλλοι τούρκοι φυγάδες, που θα προσπαθούσαν να ζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα.
Τα παρακολουθούσα στενά εκείνο τον καιρό και ξέρω πάμπολλες περιπτώσεις επαναπροωθήσεων. Λιγοστοί καταζητούμενοι φυγάδες που, είτε από εξυπνάδα είτε από φόβο, δήλωναν ψεύτικα ονόματα, και με μπόλικη παραπανήσια τύχη στο πλευρό τους, κατάφεραν και πέρασαν ασφαλώς, με τα μπουλούκια των άλλων εθνικοτήτων, που η φύλαξ των συνόρων Τσιριγώτη άφηνε να περνούν. Όσοι όμως τούρκοι φυγάδες (δυστυχώς οι περισσότεροι) έδιναν τα χαρτιά τους, και έκαναν από πάνω το λάθος να πούνε ότι διώκονται, πιστεύοντας αφελώς ότι αυτό σε μια πολιτισμένη χώρα αποτελεί αιτία παροχής ασύλου, στέλνονταν πίσω πάραυτα.
Η διαδικασία ήταν σκοτεινή και φρικαλέα και βεβαίως, βαθύτατα παράνομη –με μπόλικα κακουργήματα φορτωμένη. Οι ταλαίπωροι ικέτες παραδίδονταν από έλληνες κουκουλοφόρους, οι οποίοι, σε βανάκια χωρίς πινακίδες τους πήγαιναν ως την όχθη του Έβρου, αφού πρώτα είχαν ειδοποιήσει τη ΜΙΤ ότι φθάνουν. Με βάρκες πέρναγαν τους δύσμοιρους αυτούς ανθρώπους απέναντι και τους παρέδιδαν στους τούρκους πράκτορες, που τους περίμεναν από την άλλη. Συχνά, τα ονόματα όσων επαναπροωθούνταν τα βλέπαμε την επομένη στα τούρκικα μέσα με την περιγραφή «συνελήφθη στο Εντιρνέ (Αδριανούπολη) προσπαθώντας να αποδράσει στην Ελλάδα». Αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν, και η προειδοποίηση στους άλλους που θα τολμούσαν, της επαναπροώθησης.
Η απάντηση του κ. Καλπαδάκη στο κείμενο Δοξιάδη
Στο κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη απαντά ο Βαγγέλης Καλπαδάκης, ακόμη και σήμερα διπλωματικός σύμβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως δεν μπαίνει στην ουσία των καταγγελιών, αλλά στέκεται στις επι προσωπικού αναφορές του κ. Δοξιάδη.
«Ο κ Απόστολος Δοξιάδης, κατασκευάζοντας ψεύδη και επινοώντας ευφάνταστες θεωρίες που διαστρεβλώνουν προκλητικά την πραγματικότητα, πασχίζει εδώ και μέρες να παρουσιάσει μια εικόνα ενός δήθεν “σκανδάλου” γύρω από την προσωπική μου ζωή και τη θητεία μου ως διευθυντής του διπλωματικού γραφείου Πρωθυπουργού. Δεν πρόκειται να τον ακολουθήσω στον πολιτικό βούρκο και κατήφορο.
Είμαι περήφανος για τη μέχρι τώρα διαδρομή μου στη διπλωματική υπηρεσία την οποία υπηρετώ με βαθιά αγάπη για την πατρίδα μου και προσήλωση στο εθνικό συμφέρον, όπως γνωρίζουν όσοι έχουν εικόνα για την επαγγελματική μου υπόσταση, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Ως Ελληνας διπλωμάτης, η αφοσίωσή μου στον όρκο μου και στην προάσπιση των συμφερόντων της χώρας κρίθηκαν, κρίνονται και θα κρίνονται από τους πολιτικούς και υπηρεσιακούς μου προϊσταμένους. Τα υπόλοιπα είναι απλώς συμβολή στην καλλιέργεια μίσους, φανατισμού και τοξικότητας -σε όλα αυτά δηλαδή τα οποία δεν χρειάζεται η πατρίδα μας.
Βαγγέλης Καλπαδάκης, Διπλωματικός Σύμβουλος του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ»
Το πλήρες άρθρο έχει δημοσιευθεί στο Protagon
Ακολουθήστε την HELLAS JOURNAL στη ΝΕWS GOOGLE
ΝΔ: «Το χαμόγελο του Τσίπρα, όταν μιλάει για κρούσματα και διασωληνωμένους, τα λέει όλα» [βίντεο]