Για τη μεγάλη προδοσία δυστυχώς δεν δικάστηκε κανένας: Ύμνος και θρήνος για την Αμμόχωστο
Πραγματοποιήθηκε η αντικατοχική εκδήλωση του Δήμου Αμμοχώστου με την ευκαιρία της μαύρης επετείου της άλωσης της πόλης από τους Τούρκους. Φωτογραφία ΚΥΠΕ – Φανίτσα Ζαννέτου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Θυσία στον… βωμό του Πούτιν οι νέοι της Ρωσίας: Στις 500.000 οι απώλειες στους 150.000 οι νεκροί στρατιώτες, υποστηρίζει ο Γάλλος υπουργός Άμυνας
Θέλουμε να νομιμοποιήσουμε την κατοχή και τον εκτουρκισμό της Κύπρου; Οι αρνητές της αντίστασης στην κατοχή, κατηγορούν τις ηγεσίες που απέρριψαν απαράδεκτες λύσεις
Όταν το θλιβερό εκείνο απόγευμα της 15ης Αυγούστου 1974 πήρα την αυστηρή διαταγή από τον τότε Διοικητή του 201 Τ.Π. να συντάξω τη διμοιρία μου που υπερασπιζόταν ακόμα την πόλη της Αμμοχώστου μαζί με τις εκατοντάδες άλλους αξιωματικούς και στρατιώτες, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι το δράμα της θαλασσοφίλητης πόλης μου θα ήταν τόσο μακρύ και τόσο επώδυνο.
Κάθε Αύγουστο –αυτό τον μαύρο Αύγουστο– ξετυλίγονται εφιαλτικές οι αναμνήσεις μιας αναίτιας οπισθοχώρησης, μιας εγκληματικής εγκατάλειψης, μιας ατιμωτικής ήττας που δεχτήκαμε χωρίς να ρίξουμε ούτε μια σφαίρα, έστω για την τιμή των όπλων!
Το πλήρως συντεταγμένο και εξοπλισμένο 201 Τ.Π. εγκατέλειπε αμαχητί την ιστορική πόλη του Ευαγόρα και του Ονήσιλλου, διαγράφοντας την ένδοξη τρισχιλιετή ιστορία της Πόλης, παραγράφοντας και καταπατώντας αρχές, αξίες, ιδανικά και ακυρώνοντας κάθε έννοια δικαίου και ηθικής.
- Το αξιόμαχο –κατά τα άλλα– 201 Τάγμα Πεζικού, ακολουθώντας και ποδηγετούμενο από την προδοσία των τότε ηγητόρων εγκαταστάθηκε την πρώτη βραδιά στα υψώματα της Κόσιης για να οδηγηθεί την επόμενη κιόλας μέρα σε μια νέα ατιμωτική «αναδίπλωση» στο χωριό Αλεθρικό της επαρχίας Λάρνακας, αφήνοντας ουσιαστικά ανοχύρωτη και την πόλη της Λάρνακας!
Ακολούθησε σε λίγες εβδομάδες και νέα –αναίτια και απροκάλυπτη– «αναδίπλωση» στο χωριό… Βαβατσινιά, αφήνοντας πίσω του ανυπεράσπιστη ολόκληρη σχεδόν την επαρχία της Λάρνακας!
Γι’ αυτή τη μεγάλη προδοσία –που δεν έχει παρόμοιά της η σύγχρονη ιστορία τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου– δεν δικάστηκε και δεν καταδικάστηκε κανένας ένοχος, κανένας συνένοχος, κανένας επίορκος και κανένας προδότης.
Έκτοτε, και αφού ατιμαστήκαμε στο πεδίο της μάχης και αφού ατιμάσαμε την ίδια την πόλη μας, μεταφέραμε τον αγώνα της επιστροφής και της επιδιωκόμενης δικαίωσης στα… ειρηνικά πεδία.
Το 1984 καταφέραμε να πάρουμε ένα ισχυρό Ψήφισμα από τον ΟΗΕ, που αναγνώριζε την κυριότητα της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της και ζητούσε τη μεταβίβασή της στην διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.
Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1992 πήραμε και δεύτερο Ψήφισμα από τον ΟΗΕ –το 789– που όχι μόνο επιβεβαίωνε το Ψήφισμα 550, αλλά και διευκρίνιζε ότι οι πρόνοιες των ψηφισμάτων αυτών, δεν αφορούν μόνο την περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων.
Δυστυχώς όμως, και κατά μια τραγική ειρωνεία αρχαίας τραγωδίας, η υποχωρητικότητα, η ηττοπάθεια και η ταπείνωση που επεδείχθη στο πεδίο της μάχης επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές και στους διπλωματικούς και πολιτικούς χειρισμούς του θέματος της Αμμοχώστου.
Χρόνο με το χρόνο εγκαταλείπαμε αργά αλλά σταθερά, τις θέσεις, τις διεκδικήσεις, τα δίκαια και τα πολιτικά μας ερείσματα.
- Παρερμηνεύσαμε οι ίδιοι της πρόνοιες και διατάξεις των Ψηφισμάτων του ΟΗΕ και των Συμφωνιών Υψηλού Επιπέδου Κυπριανού – Ντενκτάς της 19ης Μαΐου 1979 και εξουδετερώσαμε εμείς οι ίδιοι την προτεραιότητα της επιστροφής της πόλης της Αμμοχώστου, εντάσσοντας το όλο ζήτημα «μέσα στα πλαίσια της συνολικής επίλυσης του Κυπριακού Προβλήματος».
Και αυτό ήταν το τελειωτικό πλήγμα στην καρδιά της “Βασιλεύουσας Αμμοχώστου” του μεγάλου Εθνικού μας ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη.
Έκτοτε άρχισε η αποδόμηση του στόχου της κατά προτεραιότητα επιστροφής της Αμμοχώστου κατά και εξουδετερώσαμε εμείς οι ίδιοι όλα τα εχέγγυα και τις πολιτικοδιπλωματικές μας κατακτήσεις.
Ακολούθησαν οι άγονοι διάλογοι στους οποίους οι εκάστοτε εγκάθετοι της Άγκυρας επέβαλλαν τους όρους τους χωρίς απολύτως καμμιά διεκδίκηση ή αντάλλαγμα για τη δική μας πλευρά, με αποκορύφωμα τη διάνοιξη του κατοχικού οδοφράγματος της Δερύνειας που απετέλεσε –κατά την άποψή μου– και την ταφόπλακα στο όνειρο της επιστροφής της πόλης μας.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό και καταθλιπτικό πεδίο, μάς βρίσκει η θλιβερή 46η επέτειος της άλωσης της πόλης μας.
Μιας πόλης που αφήσαμε απροστάτευτη στο πεδίο του πολέμου.
Μιας πόλης που απαρνηθήκαμε κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν στο πεδίο της ειρήνης
Οι ερινύες ας ακολουθούν σ’ αυτό και στον άλλο κόσμο κάθε ένοχο και υπαίτιο.
*Έφεδρος Υπολοχαγός 201 ΤΠ, Δημοτικός Σύμβουλος Αμμοχώστου
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ