Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε το φυλάκιο «Κασιωτών Αγωνιστών» της Κάσου, όπου υπηρετούν ένας αξιωματικός, τέσσερις οπλίτες και Δυνάμεις Εθνοφυλακής, ανήμερα των Χριστουγέννων. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ
Μετά από τον Ανδρέα Παπανδρέου όλες οι ελληνικές κυβερνήσει, ανεξαρτήτου κομματικού χρωματισμού, κινήθηκαν ακριβώς σε μία ίδια γραμμή πλεύσης όσο αφορά την εξωτερική πολιτική τους.
Μόνο στη αρχική φάση της κρατικής παρουσίας του Σύριζα πήγε να εκδηλωθεί μια κάποια απόκλιση, ως φυσιολογική συνέπεια των «προγραμματικών» ιδεολογικών προθέσεών της, οι ερμηνευτές της οποίας όμως γρήγορα, πολύ γρήγορα, παραμερίστηκαν χωρίς πολλές κουβέντες και πετάχτηκαν έξω από κόμμα και κυβέρνηση ή επέλεξαν να απομακρυνθούν οι ίδιοι μην έχοντας μπροστά τους παρά εχθρούς και αρνητές των ιδεών τους.
Οι «λογικές» του δυτικόφρονου ευρω-αμερικανικού politically correct είχαν κατά κράτος επιβληθεί και επικρατήσει στην «πρώτη φορά αριστερά».
Οποιοσδήποτε νοήμων (και εχέφρων) άνθρωπος μένει υπερκατάπληκτος παρατηρώντας πώς και πόσο οι Έλληνες πολιτικοί εμμένουν στα τεράστια και τραγικά όσο και απαράδεκτα λάθη τους επιτρέποντας με τις υποχωρήσεις τους και δίνοντας συνέχεια ερείσματα (σ)τους «παραδοσιακούς εχθρούς» ώστε αυτοί να τσιλιμπουρδίζουν χωρίς ούτε καν «αιδώ και περίσκεψη».
Γι’ αυτό φταίει οπωσδήποτε το ότι η Ελλάδα δεν μερίμνησε ποτέ να συνάψει πραγματικές αμυντικο-στρατιωτικές συμφωνίες με άλλες «χρήσιμες» χώρες της περιοχής που θα της διασφάλιζαν ΚΑΙ στις θάλασσες ένα επιθετικό και αποτρεπτικό πρόσημο.
Πάντως. πηγαίνοντας λίγο πίσω στον χρόνο, αν το καλοσκεφτούμε, φαίνεται πως η «φιλοσοφία» της «μοιρασιάς» των τριών «μεγάλων» της Γιάλτας συνεχίζει και σήμερα να ασκεί την κηδεμονία της πάνω στην Ελλάδα, με μία βασική παρατήρηση: πως την επιρροή της Γιάλτας τη βρίσκουμε ακέραιη ακόμα μόνο στην Ελλάδα, ενώ εξαφανίστηκε παντελώς σε όλες τις άλλες βαλκανικές χώρες όπου η αμερικανική παρουσία εκτόπισε τελείως τον προηγούμενο συμφωνημένο (στη Γιάλτα) αντίθετο ιδεολογικό προσδιορισμό, με ό, τι αυτό συνεπάγεται στα πολιτικο-στρατιωτικά δρώμενα.
Τελικά στην Ελλάδα η μόνη «αλλαγή» που έχει επέλθει ήταν το «πέρασμά» της από την αγγλική στην αμερικανική εξουσία (άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε το ρούχο του αλλιώς), με τις συνέπειες ωστόσο της αγγλικής πολιτκκής να έχουν αφήσει αρκετά μελανά σημεία που δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Η επελθούσα, μερικά χρόνια μετά τη Γιάλτα, είσοδος στον ευρωπαϊκό κοινοτικό ιστό, ανεξαρτήτως ονομασίας του, δεν σήμανε, ούτως ή άλλως, καμία πολιτικο-δογματική αλλαγή, μιας και η ταύτιση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής» πολιτικής με εκείνη των ΗΠΑ υπήρξε έως πρότινος απόλυτη, επαρκώς σχετικά βοηθούντος και της σφικτής ιδεολογικής πρόσδεσης μέσα στα απαράβατα δώματα του ΝΑΤΟ.
Με αυτά και με αυτά η Ελλάδα συνέχεια κάτι χάνει, όλο κάτι δίνει, χαρίζει σους άλλους, «φίλους» και εχθρούς.
Το αποτέλεσμα; Το περίφημα «δυο μέτρα και δυο σταθμά»!
Δεν μένει παρά να μάθουμε ή να μας πούνε σε ποια από τις δυο αυτές «κατηγορίες» νοιώθουν ότι ανήκουν οι Έλληνες κυβερνώντες, διότι θα πρέπει να μας πουν επίσης τί θα γίνει εάν παραβούμε (παραβούν) τα λόγια του Προφήτη-Γκόρντον όπως και πού είναι γραμμένα στο UNCLOS τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» των ΗΠΑ σχετικά με τον εαυτούλη τους και την Ελλάδα, όταν έρχονται για να μας κάνουν μάθημα και μας κουνάνε το δάχτυλο για να τους λέμε, αιώνιοι μέτοικοι, yes sir!
Και να ΄ταν μόνο αυτό… γιατί ενώ και η ΕΕ υπέγραψε σαν συλλογικός οργανισμός την Σύμβαση και αναγνωρίζει de jure και de facto τις ΑΟΖ όλων των ευρωπαϊκών κοινοτικών χωρών ακριβώς έτσι όπως εμφανίζονται στους χάρτες με γνώμονα το UNCLOS, αποφεύγει κάθε δυναμική επέμβαση ώστε ΚΑΙ η Ελλάδα να υποστηριχθεί και να ανακηρύξει/οριοθετήσει την νόμιμη ΑΟΖ της με βάση τον ίδιο γνώμονα UNCLOS που η ΕΕ δέχεται.
Όλο το αντίθετο. Και εκτός αυτού. προστέθηκε και η βαθύτατη πολιτικο-οικονοιμική διαφθορά, τα υποχρεωτικά «μνημόνια» και το ξεπούλημα των «χρυσαφικών» της χώρας στους ξένους.
Αληθεύει πως για τα 350 δις και βάλε της «τρύπας» των 2009-2010, που βούλιαξε την Ελλάδα και για την οποία όλοι οι πολιτικοί υπήρξαν αθώοι και ατιμώρητοι, οι Έλληνες θα πληρώσουν έως το 2060;
Η συνειδητή και συνεχή απεμπόληση των δικαιωμάτων μιας χώρας από τους κυβερνήτες της προς όφελος και συμφέρον τρίτων χωρών έχει ένα όνομα, και κανονικά θα έπρεπε να έχει και μια τιμή κόστους, όπως γνωρίζουμε. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι εάν ο λαός αυτής της χώρας το γνωρίζει και τί κάνει επ’ αυτού.
Ας πάρουμε λ.χ. ένα παράδειγμα και ας θυμηθούμε μια κατάσταση του είδους:
Γιατί αυτή η αρνητική συμπεριφορά;
Ακούσαμε να γίνεται λόγος για «διαμαρτυρίες» της Ιταλίας και «απαιτήσεις» της να μην «διαταραχθούν» τα δήθεν «παραδοσιακά δικαιώματα» των Ιταλών ψαράδων να αλιεύουν έως τα 6 μίλια, δηλαδή σε απόσταση 6 μιλίων από τις ελληνικές ακτές, όπου φαίνεται πως έχει ακόμη ψάρια, ενώ στις ιταλικές ακτές τα ψάρια έχουν σχεδόν όλα εξοντωθεί.
Δεν κατάλαβα: τί σόι «παραδοσιακά δικαιώματα» μπορεί να υπάρχουν ώστε να έρχονται ξένοι ψαράδες να ψαρεύουν στα δικά μου νερά και εγώ να τους αφήνω και να μην αντιδρώ!
Το Δίκαιο της Θάλασσας του UNCLOS δεν νομίζω να προβλέπει κανένα «παραδοσιακό δικαίωμα» υπέρ κάποιου σε θάλασσα ή αλλού – και αυτή η γελοιότητα πρέπει κάποια μέρα να πάψει. Φίλοι να είμαστε, αλλά όχι και ανόητοι.
«Παραδοσιακά δικαιώματα» μπορούσε κάποιος να «βαφτίσει» δήθεν δικαιώματα πάνω σε κάποιον υφιστάμενό του στη μεσαιωνική εποχή, όπως π.χ. το απεχθές jus primae noctis του αφεντικού πάνω στη νιόνυμφη υφιστάμενού του, όχι σήμερα όπου η προεξέχουσα έννοια του «εθνικού συμφέροντος» δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανεχθεί την ύπαρξη, μέσα στον ίδιο του τον χώρο, κανενός άλλου συμφέροντος τρίτου.
Στη Ιταλία λέμε: canta che ti passa, τραγούδα και θα σου περάσει! Σε τέτοιο σημείο όμως φτάσαμε;
Αλλά δυστυχώς, το ακόμη πιο επικίνδυνο είναι πως η μείωση της Ελλάδας και των δικαιωμάτων της δεν θα σχετίζεται μόνο με κάποιο χρονικό διάστημα διάρκειας, αλλά περισσότερο και με απώλεια κάποιας εδαφικής κυριαρχίας, μην το λησμονούμε.
Και όπως ξέρουμε, τα διεθνή ύδατα ανήκουν στους πάντες και οι πάντες μπορούν να κάνουν «δουλειές» εκεί.
Λέω: αν έρθουν οι Τούρκοι, που είναι εκείνοι που εποφθαλμιούν ελληνικές στερεές και θάλασσες, αλλά οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να έρθει, να στρογγυλοκαθίσει στα 6 μίλια και ένα μέτρο, να κάνει ό, τι θέλει και οι Έλληνες πολιτικοί να τον χαιρετούν από τις απέναντι πλαζ(!). Και οι Έλληνες πολίτες θα τους βλέπουν μόλις 6 μίλια μακριά τους, ούτε ένα τσιγάρο δρόμος, τους εχθρούς σους να τους χλευάζουν και να τους βρίζουν μένοντας στο απυρόβλητο των 6 μιλίων και ενός μέτρου!
Ή μήπως όποιος πλησιάσει στα 6 μίλια και ένα μέτρο θα τον βουλιάξουν με κανονιές και αεροπλάνα στα διεθνή ύδατα;
Μέσα σε ένα σύνολο από 21 «συμπεράσματα» και μόλις στην 19η θέση, δηλαδή λίγο πριν από το «κλείσιμο», οι 28 «κορυφαίοι» Ευρωπαίοι (συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα, διότι δεν προκύπτει αυτός να έχει κάπου διαφωνήσει) τοποθέτησαν, στο τελευταίο «τμήμα» με τίτλο διάφορα «Άλλα ζητήματα», ένα λιτό κείμενο που μοιάζει μάλλον με «καραμελίτσα» για να γλυκάνει λίγο την ελληνική πικρία και τις ελληνικές προσδοκίες και το οποίο δήθεν καταδικάζει το μόρφωμα-μαϊμού των Ερντογάν-αλ Φαγιέζ και δήθεν δικαιώνει τα ελληνικά δικαιώματα.
Και ενώ οι Έλληνες πολιτικοί εξέφραζαν θριαμβευτικά σχόλια, πολύ δυστυχώς, και για εμάς άκρως καταθλιπτικό που το αναφέρουμε, σε αυτή τη προτελευταία παράγραφο, βαλμένη εκεί σαν μια «χάρη» της τελευταίας στιγμής, η «κορυφαία» Σύνοδος ΕΕ στην ουσία ουδόλως καταδικάζει ρητά Τουρκία και Λιβύη, ουδόλως δηλώνει ρητά πως το ανθελληνικό «μνημόνιο» είναι άκυρο και νομικά ανύπαρκτο, ουδόλως απαιτεί την ολική διαγραφή του (έτσι ώστε και ο ΟΗΕ, που το έλαβε απ’ την Τουρκία, να δεσμεύεται απ’ το ευρωπαϊκό «προηγούμενο» σε μια ενδεχόμενη αντίδρασή του), αλλά ανώδυνα αναφέρεται σε κάποια τρίτα κράτη, χωρίς καν να τα ονοματίσει, μεταχειρίζεται μια άσκοπη περίφραση, σαν να μη θέλει ή φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους, και ως συνήθως «χαρίζει» στην Ελλάδα (και στη Κύπρο) την περίφημη ευρωπαϊκή αλαμπουρνέζικη «αλληλεγγύη» που είναι verba (qui) volant, που δεν της κοστίζει τίποτα, δεν την δεσμεύει σε τίποτα, κουβέντες δίχως κανένα πρακτικό, υλικό και προπαντός δυναμικό αντίκρισμα.
Επομένως, δεν καταλαβαίνουμε καθόλου γιατί, μπροστά σε αυτή τη νιοστή φορά που η ΕΕ «προσφέρει» στην Ελλάδα ένα μηδέν, η ελληνική πολιτική «ιντελιγκέντσια» ευγνωμονεί και εκφράζει τη μεγάλη της ικανοποίησή (Μ. Βαρβιτσιώτης, «Αυτό που ζητήσαμε από τους εταίρους μας στην Ευρώπη το πήραμε. Και το πήραμε ξεκάθαρα») ή τη χαρά τους που η Ελλάδα διαθέτει υποστήριξη (Σ. Πέτσας, «Ξέρουμε ότι έχουμε τους συμμάχους μας και το δίκιο με το μέρος μας»), σαν να θέλει να πει, αυτός ο κύριος, ότι αυτοί οι «σύμμαχοι» και αυτό το «δίκιο» της Ελλάδας θα εξαφανίσουν τον κακό τουρκο-λίβυο διάβολο που θέλει να φάει ελληνικά νησιά και θάλασσες!
Η αντίδραση του Έλληνα προθυπουργού στη Σύνοδο έπρεπε να είναι, λίαν επιεικώς, καταλυτική, βάζοντας αμείλικτα ολόκληρη τη «θεσμική» Ευρωπαϊκή Ένωση (Κομισιόν, Βουλή, Δικαστήριο, Συμβούλιο ) απέναντι των βαριών ευθυνών τους που απορρέουν από τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη της Ένωσης στις περιπτώσεις επιθέσεων ή επιβουλών από τρίτα κράτη εις βάρος ενός κοινοτικού μέλους.
Αντ’ αυτού, διαβάζουμε έκπληκτοι πως, μολονότι είχαν ήδη περάσει περίπου 15 μέρες από το γεγονός του «μνημονίου», η ελληνική πλευρά αδράνησε και αδιαφόρησε γιατί:
Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε με «θύματα» Γερμανία ή Γαλλία, θέλω να δω τι θα έκαναν οι κοινοτικοί «θεσμοί» στο σύνολό τους.
Η ελληνική διπλωματία και κατ’ επέκταση το ελληνικό κράτος έχασαν μια μοναδική ευκαιρία για μια δυνατή αντεπίθεση «εξισορρόπησης» του πλαισίου των τουρκικών ενεργειών. Μια άλλη λάθος εκτίμηση και κίνηση της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής η οποία, στον ολισθηρό δρόμο που ακολουθεί ακροβατώντας δίχως σχέδιο και προοπτικές, κινδυνεύει πάλι να κάνει μια τρύπα στο νερό.΄
Μια άλλη λάθος κίνηση είναι και εκείνη που αφορά τις «φήμες» που κυκλοφορούν αναφορικά με μια προσφυγή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Δ.Δ. της Χάγης για την «υφαλοκρηπίδα» των δυο χωρών.
Για να πραγματοποιηθεί αυτό, βέβαια, θα σημαίνει πως θα υπάρξει μια προηγούμενη συμφωνία αμφοτέρων πάνω σε μια κοινώς αποδεκτή θεματολογία και διαδικασία συζήτησης όπου, κατά κανόνα, και η μια και η άλλη πλευρά θα πρέπει να έχουν δεχθεί υποχωρήσεις και «διορθώσεις» ώστε καμία απ’ τους δυο τους να μην υπερβαίνει μια δίκαιη ισορροπία στο πλέγμα των συμφερόντων και των δικαιωμάτων.
Τώρα, αν βέβαια δεν διαψευστούν αυτές οι «φήμες» (και γνωρίζοντας τις ως σήμερα βαριές πολιτικές ελλείψεις της ελληνικής πλευράς, πιθανόν να μην υπάρξει διάψευση), μια τοιαύτη πρωτοβουλία με μια Τουρκία που δεν γνωρίζει την έκφραση «αμοιβαίες υποχωρήσεις» ή «παραχωρήσεις» και έφτασε στο ζενίθ της αλαζονείας της, θα είναι άλλο ένα ολέθριο λάθος, μια τρομερά λανθασμένη εκτίμηση της συνολικής ελληνο-τουρκικής «κατάστασης».
Αρκεί να σκεφθούμε τη Κύπρο η οποία μας δίνει άφθονα παραδείγματα προς αποφυγήν σε θέματα προκαταρτικών ή «διερευνητικών» προσπαθειών εξερεύνησης ενός συμβιβαστικού πλαισίου ελληνο-τουρκικής «συναντίληψης» ως βάση για περαιτέρω, τελική δικαστική λύση.
Εν πάση περιπτώσει, «διάψευση» ακριβώς δεν μας ήρθε, μόνο «τοποθέτηση του θέματος» σε και δήθεν όχι ακόμη «ώριμη» χρονική περίοδος (Σ. Πέτσας, «Είμαστε πολύ μακριά…»)
Είναι ασφαλώς τελείως αναχρονιστικό, αντιπαραγωγικό και παραπλανητικό το να καθίσει η Ελλάδα απέναντι απ’ τη Τουρκία, εν έτει 2019-2020, για συζητήσεις περί «υφαλοκρηπίδας», ενώ πρέπει επιτέλους η ίδια να καταλάβει πως δεν υπάρχει πια υφαλοκρηπίδα, δεν υπάρχει, πώς να το κάνουμε, και υπάρχει μόνο ΑΟΖ. Τόσο δύσκολο είναι;
Βεβαίως, τί παράξενο! Η φίλη (με ωραία λόγια) και σύμμαχος (μόνο για να παίρνει!) ΗΠΑ για πάρτι της συζητάει μόνο για την ΑΟΖ, αλλά όταν πρόκειται για την Ελλάδα, και μονάχα για την Ελλάδα, η ΑΟΖ εξαφανίζεται και, ως δια μαγείας, εμφανίζεται η τετριμμένη, ύπουλα αμφίβολη, «υφαλοκρηπίδα»!
Κι απ’ την άλλη, οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους πεφωτισμένους προθυπουργούς τους συναγωνίζονται στο ποιος θα δείξει ότι είναι πιο πειθήνιος και εξυπηρετικός συνεχίζοντας με ζήλο τον «χαβά» της «υφαλοκρηπίδας» μη θέλοντας να κατανοήσει τελικά πόσο ταπεινωτική είναι για την Ελλάδα και τον λαό της η δική τους υποχωρητικότητα.
Τις τελευταίες μέρες που πέρασαν οι Έλληνες πολιτικοί νιώθοντας – και σίγουρα αισθανόμενοι πως είναι εξ αιτίας των ιδίων – αφόρητη χρονική πίεση, έτρεχαν δεξιά κι αριστερά να προλάβουν συναντήσεις που τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές καταναλίσκονταν σε ωραία λόγια υποστήριξης και σε ουδεμία πράξη απτής υπεράσπισης την οποία δυστυχώς η Ελλάδα, έτσι όπως βρίσκεται πολιτικά και αμυντικο-στρατιωτικά αποσυνδεδεμένη, ήταν σχεδόν αδύνατον να περιμένει από κάποιον συνομιλητή.
Με τα σπασμωδικά τρεχάματα πέρα-δώθε του Έλληνα ΥΠΕΞ, του προθυπουργού και άλλων επισήμων δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα στην συμπεριφορά των Τούρκων. Και όντως δεν άλλαξε τίποτα. Οπωσδήποτε και οι ίδιοι «πολιτικοί ταξιδιώτες» της Αθήνας θα το γνώριζαν ευθύς εξερχής.
Και τόσο δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα στη συνέχεια που, αντιθέτως, οι Τούρκοι, πηγαίνοντας τα «πράγματα» ακόμη πιο πέρα, έφτασαν στο σημείο να στείλουν στη ζώνη που αυτοί είχαν «καθορίσει» σαν «θαλάσσια σύνορά τους» με την Λιβύη (μέσα στην ελληνική ΑΟΖ: αυτό να προσεξουμε!) ούτε λίγο ούτε πολύ και αεροπλάνα δήθεν για αναγνώριση του χώρου!
Άλλη λύση δεν υπάρχει, εάν δεν θέλουμε να είμαστε συνέχεια όμηροι της Τουρκίας και των εξωφρενικών διεκδικήσεών της.
Έως τώρα η ελληνική κυβέρνηση δείχνει – πολύ κακώς και τραγικώς – ότι δεν έχει καμία διάθεση να προχωρήσει σε αυτές τις ανακηρύξεις, αν και ο ΥΠΕΞ, μάλλον για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, αναφέρθηκε σε κάποια αόριστα επιταχυνόμενη ενεργοποίηση της, ήδη από χρόνια, υπάρχουσας διμερούς διαδικασίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Αυτή δεν είναι πολιτική, είναι ολική αυτό-αναίρεση.
Και, όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε (Σ. Λυγερός), πρέπει οι «αρμόδιοι» να πάψουν να προβάλουν το εθνικό «ξεβράκωμα» σαν «υψηλή πολιτική» διότι όλοι πια είδαν και κατάλαβαν πως αυτή η «υψηλή πολιτική» είναι δυστυχώς ό, τι πιο απατηλό και χαμηλού προφίλ υπάρχει και οδηγεί την Ελλάδα στην πιο καταστροφική εθνική ευτέλεια με προοπτικές που κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να ζήσει.
Η Τουρκία, ελλείψει έννομων δικαιωμάτων, το ρίχνει βέβαια όλο στο νταϊλίκι και στην αγωνιώδη προσπάθεια παραγωγής παράνομων τετελεσμένων βασιζόμενη:
Tertium non datur: ή λοιπόν η Ελλάδα θα αποτινάξει το (βλακώδες, κατά τη γνώμη μας) σύνδρομο φόβου προς την Τουρκία και το εξίσου βλακώδες σύνδρομο υποτέλειας προς τις ΗΠΑ και θα πραγματοποιήσει ό, τι πρέπει με τις ΑΟΖ που της αναλογούν ή θα πρέπει να περιμένει απ’ τη Τουρκία ακόμη χειρότερες εξελίξεις που σίγουρα θα την φέρουν, όντας ανυπόφορες, έτσι κι αλλιώς σε ρήξη με αυτήν ή, ακόμη χειρότερα, σε απώλεια κυριαρχικών εδαφών και θαλασσών.
Δεν μπορεί τώρα να έχει έρθει η σειρά της προσπάθειας να εξαφανιστεί και στην ίδια τη γενέτειρά του, την Ελλάδα, σύμφωνα με τις τουρκικές προβλέψεις;
Δήθεν πρόσφυγες, δήθεν μετανάστες από όλες τις μουσουλμανικές χώρες, δήθεν (ανύπαρκτα) δικαιώματα σε ελληνικές στερεές και θάλασσες, δήθεν οι «γαλάζιες πατρίδες» και η εξάπλωση της Τουρκίας σε Αιγαίο και Μεσόγειο από Κύπρο μέχρι Λιβύη: με όλα αυτά τα «δήθεν» η Τουρκία προχωρά και η Ελλάδα, χάρη στους πεφωτισμένους αλλά τρεμάμενους κυβερνώντες; της, όλο και περισσότερο χαντακώνεται σε μια μάχη χαρακωμάτων χωρίς τέλος, με τους Έλληνες να κυνηγούν μια ανάταση που οι ίδιοι οι «αρχηγοί» τους αρνούνται πεισματικά να λάβουν υπόψη μη τυχόν και στεναχωρηθούν ή θυμώσουν κάποιοι κοντινοί και μακρινοί φίλοι και εχθροί.
Κατά τα άλλα, αυτός ο ραγιάς θα έχει πάντα με όμορφα λόγια την «αμέριστη» υποστήριξη και συμπάθεια των «μεγάλων» Ευρωπαίων και Αμερικανών νατοϊκών φίλων. Και σε εμάς θα μένει ανεκπλήρωτος ο πόθος της ελληνικής δικαίωσης.
(*) Κρεσέντσιο Σαντζίλιο,
Ελληνιστής, συγγραφέας
Αμέσως ΑΟΖ με Κύπρο; Τι περιμένουν; Ως πότε η Ελλάδα θα κοιμάται και ο εχθρός μας θα τρέχει;