File Photo: Πρόσφυγες και μετανάστες ψήνουν πίτες το «ναν» στη γλώσσα τους, σε υπόγειο φούρνο που έχουν φτιάξει στα όρια του καταυλισμού της Μόριας. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ
Η ελληνική κοινωνία έχει να αντιμετωπίσει πλέον σε πλήρη έκταση ό,τι οι παλαιότεροι ανέφεραν ως «ανέμους της ιστορίας». Η μία πλευρά είναι το μεταναστευτικό, η άλλη τα ελληνοτουρκικά. Ας μείνουμε στο πρώτο.
Όντως σόκαραν οι πρόσφατες εικόνες της πυρπολημένης Σάμου, από την άλλη, «ξίνισαν» τα ανθρωπιστικά μας ένστικτα οι αντιδράσεις των κατοίκων της Κω. Πολύ. Το θέμα είναι αν ήσαν αναμενόμενες. Νομίζω ήσαν. Ας γίνει μια καταγραφή των μέχρι σήμερα δεδομένων.
Η Τουρκία εισέπραξε τo 2016 τρία δισεκατομμύρια από την Ε.Ε. για την «λύση του μεταναστευτικού».
Αρχικώς έδειξε συμβατικά πρόθυμη. Mετά τον Φεβρουάριο του 2016 και το ανακοινωθέν Συμφωνίας με την ΕΕ από 1400 άτομα ημερησίως έρχονταν 50 περίπου άτομα ημερησίως, μία μεν «απλή υπενθύμιση» της γείτονος ότι το πρόβλημα υπάρχει, πλήν όμως ο μικρότερος αριθμός ροών στην Ελλάδα από το 1990. Πλέον τους τελευταίους μήνες η «κάνουλα άνοιξε» εισέρχονται περί τα 1500 άτομα ημερησίως.
Και η κάνουλα στην Τουρκία είναι μεγάλη.
Στην Ευρωτουρκική Συμφωνία υπήρξε και η αυθαίρετη ερμηνεία της Τουρκίας περί γεωγραφικού περιορισμού των μεταναστευτικών μαζών στα νησιά, άλλως άρση της υποχρεώσεώς της για επαναπροώθηση. Τούτη η απαίτηση έγινε για κάποιον αδιευκρίνιστο, λόγο αποδεκτή από την ΕΕ και την τότε Ελληνική Κυβέρνηση.
Η γείτων φυσικά δεν κάνει τίποτε τυχαία ή άδολα.
Η δε Ευρώπη, ενώ κατείχε την πρώτη θέση στα μέσα του 20ού αιώνα, έχει ήδη υποβαθμισθεί στην τέταρτη θέση και έπεται συνέχεια καθόσον η δημογραφική της γήρανση άρχισε ήδη από την δεκαετία του 1960 με την Ελλάδα από τέλη του 1970 να αρχίζει να γερνά. Μόνες εξαιρέσεις η Γαλλία, όπου η παράδοση τρίτεκνων οικογενειών είναι ισχυρή ακόμη ενώ «κρατούν» κάπως τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και η Ιρλανδία (με την παράδοση των επιδοματούχων γονέων).
Φυσικά ως πολιτισμός ανήκων στην Δύση δεν βυθίζουμε, δεν σκοτώνουμε και δεν εξαθλιώνουμε ως μέσον αποτροπής. Αυτήν όμως την υψηλού πολιτισμού απόφασή μας, κάποιοι, όχι και τόσο υψηλόφρονες άλλων πολιτισμών, την εκλαμβάνουν ως αδυναμία ή ως ευκαιρία διακινήσεως με σημαία την ανάγκη και την συγκίνηση .
Πχ. οι ζάμπλουτοι της Αραβίας για να μεταλαμπαδευθεί πληθυσμιακά το θέλημα του Αλλάχ στην σταυροφορική Ευρώπη. Πχ οι διακινητές. Εξ ου και τα σκισίματα βαρκών παλαιότερα όπου η εις βάρος μας διέλευση γινόταν με ηθικό εκβιασμό για έρευνα και διάσωση. Tώρα πλέον δεν χρειάζεται ιδιαίτερα, η frontex αλλά και πλείστες ΜΚΟ λειτουργούν ως ξενοδόχοι.
Σε όλην αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, λίγες ημέρες πριν είχε προηγηθεί η ανακοίνωση – πρόσκληση ενδιαφέροντος σε ξενοδόχους και ιδιοκτήτες ακινήτων του υπουργού Χρυσοχοΐδη. Αυτή κρύβει διάφορες παραμέτρους:
Η πρώτη και φυσικά «πιασάρικη» είναι παντελώς αρνητική. Καταλύματα ακόμη και ξενοδοχειακά ήτοι στέγη και τροφή με όλες τις βασικές ανέσεις για ανθρώπους από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Υποσαχάρεια Αφρική, το Μαρόκο κ.οκ. σημαίνει περίπου διαφημιστική καμπάνια για τέτοιες πληθυσμιακές ομάδες με συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες.
Η δεύτερη είναι πραγματιστική: «Πρέπει να βρεθεί λύση αμεσότατη για την στέγαση τόσων ανθρώπων, κάτι πρέπει να γίνει» είναι σαν να διαμηνύει το υπουργείο. Πράγματι, η προτεινόμενη μετατροπή παλαιών στρατοπέδων σε κλειστά κέντρα κρατήσεως, γιατί περί αυτών πρόκειται, δεν είναι μία διαδικασία … λίγων ημερών. Θα χρειασθούν (πολλοί) μήνες, διαγωνισμοί, ανάδοχοι έργου κοκ.
Τα νομοτεχνικά της ταχείας απονομής ασύλου είναι αντικείμενο άλλου άρθρου, το θέμα είναι ότι μπορεί να επιτευχθεί ΤΑΧΕΩΣ και συνταγματικά. Και πώς διασφαλίζεται πρακτικά η ταχεία απονομή ασύλου ; Απλά πράγματα: με διορισμό πληθώρας συνταξιούχων δικαστικών αλλά και νομικών του δημοσίου και μη στις υποστελεχωμένες επιτροπές, εκεί μπορεί ως χώρα να απαιτήσουμε ευρωπαϊκά κονδύλια .
Επίσης : Βαρύτατες έως εξοντωτικές ποινές καθείρξεως για διακινητές με άμεση εκδίκαση των υποθέσεών τους με ειδική δικονομική μεταρρύθμιση προς τούτον ώστε να μην υπάρχει περιθώριο αποφυλακίσεώς τους προ εκδίκασης της υποθέσεως.
Και κυρίως πίεση, με τρόπους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν εντός του παρόντος άρθρου, για κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική. Από απαίτηση αναθεώρησης του Δουβλίνου μέχρι, ακόμη πιο εφικτό, απαίτηση κυρώσεων σε κράτη που δεν αναλαμβάνουν καμμία μα καμμία υποχρέωση, όπως οι χώρες Βίζεγκραντ, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία. Τις τελευταίες πολλοί εγχωρίως τις αποθεώνουν αλλά λησμονούν ότι οι ίδιες ευτυχούν με την αποθήκευση ψυχών στην αυλή μας και το επιδιώκουν. Εφόσον θέλουν ευρωπαϊκά δικαιώματα πρέπει να αποδέχονται και ευρωπαϊκά σύνορα.
Οι εποχές που υπήρχε η δυνατότητα για «Ξενοδοχείον η Ωραία Ελλάς» παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Εκτός αν πλέον το «Ξενοδοχείον» μετονομασθεί. Μάλλον η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν εκτιμά ιδιαίτερα μία τέτοια καθόλου ανθρωπιστική για τους Έλληνες εξέλιξη.
(*) Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης.
Υπάρχει λύση για το μεταναστευτικό; Είναι οι κλειστές φρουρούμενες δομές η μοναδική;