Με τόσα που «ζήσαμε» τα τελευταία χρόνια στην κατ’ όνομα ενωμένη Ευρώπη, από τη Γαλλία και την Ολλανδία (το 2005) έως τη Βρετανία (το 2016), και από την Κύπρο (το 2004) έως τη Βαρκελώνη (το 2017) και την Ελλάδα (εκείνο το αξέχαστο 2015), κανονικά θα έπρεπε ήδη να το έχουμε καταλάβει… τα δημοψηφίσματα τι σημαίνουν.
Η έννοια «κανονικά», βέβαια, δεν υπάρχει πια στο δυτικό κόσμο. Την έφαγε η κρίση χρέους, για να έρθουν εν συνεχεία να την αποτελειώσουν όσα ακολούθησαν: το Προσφυγικό, το Brexit, η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, η κρίση του δικομματισμού στη Γερμανία, η άνοδος της ακροδεξιάς στη Σουηδία, η υπουργοποίηση του Σαλβίνι στην Ιταλία… και Κύριος οίδε τι άλλο μέλλει γενέσθαι.
Οι αναπτυσσόμενοι όμως έχουν πια μάλλον διαφορετική άποψη.
Οι πολίτες της ΠΓΔΜ είδαν την αφρόκρεμα της δυτικής ελίτ να παρελαύνει τους περασμένους μήνες από τα Σκόπια, υποδεικνύοντάς τους τι να «ρίξουν» στο δημοψήφισμα. Πολλοί τελικώς έκαναν το ακριβώς αντίθετο… γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον. Δεν πήγαν καν να ψηφίσουν ή είπαν «όχι» σε μια συμφωνία που τους «τα δίνει όλα», εάν πιστέψουμε όσα υποστηρίζουν οι επικριτές της πίσω στην Ελλάδα.
Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται αλλού: στο ότι ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος των πολιτών μιας μικρής και αδύναμης χώρας όπως είναι η ΠΓΔΜ είπε ουσιαστικά «όχι» στην ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Γιατί; Είτε επειδή πιστεύει ότι δύναται όντως να εξασφαλίσει μια καλύτερη συμφωνία με την Ελλάδα (πράγμα από δύσκολο έως απίθανο), είτε επειδή η δυτική προοπτική δεν φαντάζει πια τόσο δελεαστική στα μάτια του όσο άλλοτε.
Ας δούμε πως θα τους χειριστούμε… πέρα από το πλαίσιο μιας επιδιωκόμενης συμφωνίας στο ονοματολογικό που ενδέχεται να μην έρθει ποτέ. Ειδικά καθώς το άστρο των ευρωατλαντικών θεσμών χάνει μέρος της λάμψης του.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ φύλλο 4ης Οκτωβρίου 2018
Οι νέες συμμαχίες της Αμερικής στη Μεσόγειο περιλαμβάνουν την Ελλάδα και την Κύπρο…