Οι Ευρωπαίοι δανειστές, κήρυξαν τη λήξη των Μνημονίων μετά από οκτώ και πλέον χρόνια μιζέριας, εξαθλίωσης και πτώχευσης των πολιτών, αλλά στην Ελλάδα, όπου ξέσπασε πόλεμος μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, δεν το αντιληφθήκαμε.
Όσοι περίμεναν ότι θα άλλαζαν οι ζωές των ανθρώπων, από τη μία στιγμή στην άλλη, είναι εκτός πραγματικότητας και ζουν σε ένα φανταστικό κόσμο. Μεταξύ των κραυγών της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι επιδιώκει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Πάντα ισχύει ότι «το δικό μου Μνημόνιο είναι καλύτερο από το δικό σου», παραβλέποντας ότι όλα προκάλεσαν την ίδια ζημιά.
Το μείζον θέμα για τη χώρα είναι πως θα πορευτεί από εδώ και πέρα, και αν μπορέσει να αποφύγει τα τραγικά λάθη που έγιναν από τη Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα και οδήγησαν την Ελλάδα στην μέγγενη των Μνημονίων. Οι κυβερνήσεις των πρωθυπουργών Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλή και Γεωργίου Παπανδρέου φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη για την οικονομική τραγωδία, διότι οι δύο πρώτες δεν δάμασαν τη διαφθορά και η τρίτη, ζούσε στην κυριολεξία στον κόσμο της.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ελλάδα είναι το πολιτικό προσωπικό της. Το χαρακτηρίζει η ανεπάρκεια και η ανικανότητα. Επίσης δεν αγαπούν και δεν πασχίζουν για την Πατρίδα, όπως οι άλλοι ξένοι πολιτικοί. Τα περιμένουν όλα από τους ξένους. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι η απαξίωση της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο.
Επειδή οι εκπρόσωποι μπορεί να αδράξουν την ευκαιρία για να μιλήσουν για “ανατροπές” και “πραξικοπήματα”, ας τους διαβεβαιώσουμε ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι ανησυχούν και βλέπουν ότι οι μόνες, χωρίς δόλο, προσπάθειες για να βοηθηθεί η χώρα εκδηλώνονται από σημαντικούς ανθρώπους της Διασποράς. Οι οποίοι σπεύδουν σε βοήθεια κάθε φορά που έχει η ανάγκη η χώρα. Άνθρωποι όπως ο κ. Δρακόπουλος, που δεν έδειξε ποτέ ενδιαφέρον για αξιώματα και επαίνους, έχει προσφέρει στη χώρα, όσο κανείς άλλος.
Αυτό που πρέπει να ανησυχήσει το πολιτικό σύστημα είναι ότι οι πολίτες δεν έχουν καμία πλέον εμπιστοσύνη και καμία ελπίδα. Αναζητούν αυτό το κάτι, αυτό το διαφορετικό που θα ανορθώσει τη χώρα και δεν το βλέπουν. Η χειρότερη προσφορά του πολιτικού συστήματος είναι ότι “μπόλιασε” με το μίσος που το κυριαρχεί, και τους πολίτες. Ούτε στη διάρκεια της χούντας η χώρα ήταν τόσο διχασμένη και διαιρεμένη στους “κόκκινους” και στους “μπλε”. Και ειναι θλιβερό όταν ακούμε κουβέντες για “εκδίκηση”.
Ειλικρινά δεν γνωρίζουμε ποτέ θα αποφασίσουν να ενωθούν για το καλό της Πατρίδας. Μετά από εθνική τραγωδία;
Το Ισραήλ ο “χωροφύλακας” της Αμερικής στην Μεσόγειο: Με ποιους άλλους θα συμμαχήσει;