Τα πανηγύρια τελείωσαν: Και τώρα τι; Εδώ και 44 χρόνια κάτι δεν κάναμε καλά στην Κύπρο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Κύπρος στην “πρώτη γραμμή”: Νέα αποστολή βοήθειας από την Λάρνακα προς τη Λωρίδα της Γάζα μέσω του θαλάσσιου διαδρόμου και της νεόδμητης προβλήτας των ΗΠΑ
Στο σημείο χωρίς επιστροφή η ρήξη μεταξύ της Τουρκίας και του Εβραϊκού Κράτους; Έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια… Και η ανάλυση του Μιχάλη Ιγνατίου στο κανάλι Omega για την Κύπρο (video)
Γράφει ο ΠΟΛΥΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Και τώρα, τι; Τώρα που τέλειωσε η γιορτή, πείτε μου, τι; Τώρα που σβήσανε τα φώτα, τι; Τώρα που ξηλώσαμε τις γιγαντοαφίσες, τώρα που πακετάραμε τα σκηνικά, τι; Τώρα που άλλοι χαμογέλασαν (στους “νικητές” αναφέρομαι) και άλλοι έκλαψαν (στους “χαμένους” αναφέρομαι), τι…
Τώρα που επιλέξαμε τον άνθρωπο που θέλουμε να πιάσει στα χέρια του το τιμόνι αυτού του κουρασμένου κυπριακού λαού, τι; Υπάρχουν θαύματα, αλήθεια; Ίσως και να υπάρχουν! Σίγουρα, σε κάποια παραμύθια ζουν και βασιλεύουν, μπορεί όμως και σ’ αυτήν εδώ τη ζωή… Κι αν υπάρχουν θαύματα, για κάποιο λόγο κρύβονται – για να τα βλέπουν μόνο κάποιοι ρομαντικοί…
Και τώρα είμαστε εδώ! Μηδενίζουμε τα ρολόγια μας, χαμηλώνουμε τους τόνους. Όσο μπορούμε, φυσικά. Διότι, αν πρέπει να παραλληλίσουμε τις εκλογές με μια σεισμική δόνηση, σίγουρα ύστερα από ένα σεισμό πάντοτε ακολουθούν μετασεισμικές δονήσεις, δεν είναι; Μια μικρή ανάπαυλα, λοιπόν, να αναπληρωθεί ο χαμένος ύπνος των (κερδισμένων και χαμένων) μονομάχων για λίγο… Και σύντομα θα νιώσουμε τις μετασεισμικές δονήσεις. Οι νικητές, λογικά θα ψήλωσαν πέντε πόντους. Και οι χαμένοι θα βρεθούν στο μικροσκόπιο των υποστηρικτών τους. Μην ξεχνάμε πως όταν κερδίζει ο “αρχηγός” μας, κερδίζουμε όλοι μαζί. Όταν χάνει, τον επιπλήττουμε, σαν να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης…
Μεγάλη υπόθεση οι εκλογές, δεν είναι; Πόσοι μήνες, πόσα έξοδα, πόσος κόπος για να επιλέξουμε έναν άνθρωπο – με τις πιθανές δεξιότητές του, τα μειονεκτήματά του, τις αδυναμίες και τα χαρίσματά του. Πόση ενέργεια, για να βρεθούμε με το πρόσωπο – την επιλογή της πλειοψηφίας – μπροστά από έναν κυκεώνα από θέματα, αρχίζοντας από τα πολιτικά, μια πατρίδα που ακόμα αιμορραγεί, έναν τόπο που πέρασε τα πάνδεινα με τα οικονομικά του θέματα και ένα σωρό άλλα που τον βασανίζουν;
Και τώρα, τι… Με τα ίδια άγρια θηρία θα είμαστε ξανά αντιμέτωποι. Με το ίδιο σενάριο. Με μια Τουρκία που στέκεται απέναντί μας, έχοντας τις προκλητικές και επιδεικτικές της επιγραφές στον Πενταδάχτυλο μέρα-νύχτα. Με τα ίδια παιxνίδια όπου κάποιοι αγωνιούν και αγωνίζονται να καταφέρουν μια λύση στο αιώνιο πρόβλημα της πατρίδας μας, και οι «απέναντι» μάς μιλούν νωχελικά και ήρεμα καθώς «αγοράζουν» χρόνο, καθώς τα χρόνια περνούν… Σε λίγο, θα απαριθμούμε μισόν αιώνα κατοχής…
Και τώρα, τι; Τι να υπάρχει, άραγε, ανάμεσα στους “νικητές” και τους “ηττημένους”; Τι να υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς που ήθελαν την προεδρική καρέκλα και δεν την πήραν κι ανάμεσα σε αυτούς που την εξασφάλισαν; Υπάρχει ανάμεσά τους κάτι κοινό; Υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό, που να τους ενώνει; Φυσικά και υπάρχει! Υπάρχει η εναπομείνασα πατρίδα! Υπάρχει και μια πληγή. Υπάρχει και μια Ιστορία. Και μια στρατιά από αγνοουμένους, φυσικά. Υπάρχει ένα διπλό φονικό κάποιου Ιούλη και κάποιου Αυγούστου… Και κάποιοι εγκλωβισμένοι… Τι να υπάρχει, άραγε, ανάμεσα στα μικρά και τα μεγάλα κόμματα αυτού του τόπου;
Τι υπάρχει ανάμεσα στους πολιτικούς και τους απλούς πολίτες; Υπάρχει μια κοινωνία που προσπαθεί να ορθοποδήσει ύστερα από την οικονομική συμφορά του 2013. Υπάρχει και μια νεολαία που δεν μπορεί πια να βρει απασχόληση στον τόπο της και ξενιτεύεται, για να βρει μια δουλειά με αξιοπρεπή αμοιβή. Τι να υπάρχει, άραγε, ανάμεσά μας; Υπάρχει μια μάνα, ένας πατέρας, ένας παππούς και μια γιαγιά που βίωσαν έναν φρικτό πόλεμο και μια μόνιμη προσφυγιά. Τι να υπάρχει, άραγε, ανάμεσά μας; Υπάρχουν οι πόλεις και τα χωριά που ακόμα βρίσκονται κάτω από την μπότα του κατακτητή…
Και τώρα, τι;.. Και τώρα, μήπως, μήπως, λέω, να σηκώσουμε τα μανίκια ψηλά και να ξεχάσουμε τα κόμματα και τα κομματιάσματά μας, γιατί άμα δούμε τον χάρτη της οικουμένης δεν είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μια σταλιά, μια λιλιπούτεια κουκκίδα και δεν αξίζει τον κόπο να εστιάζουμε σε τίποτα άλλο παρά στην ενότητα και το καλό αυτού του τόπου;
Μήπως να δούμε την αλήθεια μας κατάματα; Ίσως, έστω και τώρα, καταφέρουμε να γίνουμε μια γροθιά, μπας και βρούμε μιαν αξιοπρεπή λύση που να ικανοποιεί όλους;
Μήπως να κάνουμε μια νέα αρχή, γιατί, στο κάτω-κάτω, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εδώ και 44 χρόνια κάτι δεν κάναμε καλά;