Κεντροαριστερά: Υπάρχει λόγος; Πείτε τον και σε μας… Η εκλογή νέου αρχηγού δεν λύνει κανένα πρόβλημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γράφει ο Νίκος Μελέτης
Η νέα εποχή για τον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Η Φώφη Γεννήματα κέρδισε την μάχη αυτή που εξελίχθηκε σε αντιπαράθεση των μηχανισμών, αποδεικνύοντας ότι το ΠΑΣΟΚ παρά τα όλα όσα έχουν συμβεί συνεχίζει ακομη να «μιλά» στα αυτιά και στην ψυχή μιας αξιοσημείωτης ομάδας ψηφοφόρων…
Η εκλογική διαδικασία για την Κεντροαριστερά όμως ήρθε να περιθωριοποιήσει μια σειρά στελέχη τα οποία εκ του ασφαλούς ή μέσω της πλασματικής εικόνας που δημιουργούσαν για το πρόσωπο τους τα MEDIA, τώρα αποκαθηλώθηκαν.
Ο κ. Καμίνης, ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι οι δυο πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Έχασαν όχι μόνο επειδή κέρδισαν οι μηχανισμοί του βαθέως ΠΑΣΟΚ. Έχασαν επειδή ο ελληνικός λαός και οι ψηφοφόροι τους έδωσαν την ευκαιρία, στον ένα εκλέγοντας τον Δήμαρχο Αθηναίων, τον άλλον κάνοντας τον αρχηγό κόμματος και Κοινοβουλευτικής ομάδας, και αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων…
Και οι δυο δεν κατόρθωσαν να αρθρώσουν διαφορετικό πολιτικό λόγο από εκείνον που ακούσαμε από τους προηγουμένους. Και κυρίως ο μεν κ. Καμινης αποδείχθηκε ανεπαρκής να αποτυπώσει το υποτιθέμενο μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό προφίλ του, σε χειροπιαστή πολιτική και συγκεκριμένο έργο στον Δήμο Αθηναίων, ενώ ο Στ. Θεοδωράκης περιορίσθηκε στο να πελαγοδρομεί μεταξύ των social media και της πραγματικής πολιτικής, αδυνατώντας να εκφράσει και να διατυπώσει έναν πραγματικά εκσυγχρονιστικό προοδευτικό λόγο.
Ετσι εκ των πράγματων ήρθε η ώρα της Φώφης , στην εκλογική αυτή διαδικασία. Η κόρη του Γιώργου Γεννηματά, γέννημα θρέμμα των κομματικών μηχανισμών και φατριών, δεν θα πρεπει ν αισθάνθηκε πολύ άνετα πάντως χθες το βράδυ, βλέποντας έναν νέο σε ηλικία αλλά «παλιοσειρά» σε ότι αφορά τους μηχανισμούς ανθυποψήφιό της, τον Νίκο Ανδρουλάκη, να βρισκεται πολύ κοντά και να εκφράζει το σχεδόν μισό του εκλογικού σώματος που προσήλθε στον Β’ Γύρο.
Η Κεντροαριστερά όση εχει απομείνει, από σήμερα προφανώς θα κοιτάξει μπροστά και το σύνθημα θα είναι η επανένωση του χώρου. Υπάρχει όμως τέτοια προοπτική; Ποιος θα ενώσει, ποιους; Και εναντίον ποιων;
Η «νέα» Κεντροαριστερά δεν εχει να αντιμετωπίσει μόνο την προσπαθεια υφαρπαγής της πολιτικής «ταυτότητας» της από τον ΣΥΡΙΖΑ και της αφομοίωσης της πολιτικής ατζέντας της από την Νέα Δημοκρατία.
Εχει να αντιμετωπίσει την δική της παθογένεια και την έλλειψη οράματος. Γιατί είναι δύσκολο να χαϊδεύεις πρασινοφρουρούς, να νοιώθεις ΠΑΣΟΚ, να στηρίζεις Σημίτη, να δοξάζεις Γιώργο, να θάβεις βαθιά στο χώμα τον Ακη, να κρυπτοθαυμαζεις την σύμπραξη του Βενιζέλου με τον Σαμαρά και να μην κινδυνεύεις να καταλήξεις (το πιθανότερο) ουρά της ΝΔ, αλλα και του ΣΥΡΙΖΑ άμα λάχει…
Τελικά σύντομα θα το διαπιστώσουν και οι ίδιοι. Το πρόβλημα δεν ηταν η εκλογή αρχηγού. Αλλα ο λόγος ύπαρξης της Κεντροαριστεράς. Για να καταλάβουν οι πολίτες ότι υπάρχει λόγος…