Ο λαός κρατά την τύχη της πατρίδας στα χέρια του: Έτσι πρέπει να πορευτεί στις κάλπες…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επιμένει ο Μπένι Γκαντζ στη διεξαγωγή εκλογών στο Ισραήλ με κατάθεση πρότασης νόμου: Εχει θέσει όριο στην παραμονή του στην κυβέρνηση την 8η Ιουνίου

Ανθρωπιστικό το θέμα αγνοουμένων και πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή: Χριστοδουλίδης κατά την τελετή επαναπατρισμού οστών Ελλαδιτών

Το αφιέρωμα της Liberation στον Τουρκοκύπριο υποψήφιο ευρωβουλευτή που είναι κατά της ΔΔΟ: Με καταγωγή από τη Λάρνακα, θέλει ένα ενιαίο κράτος και καταγγέλλει τους εποίκους

Του Δώρου Θεοδώρου

Αρχίζει πλέον να ωριμάζει η αντίληψη ότι η στρατηγική και η τακτική μας για τη λύση του εθνικού μας προβλήματος πάσχει σοβαρά από εγγενείς και μη θεραπεύσιμες αδυναμίες και ασθένειες.

Επιλέχτηκε ως ο σύντομος και ολιγότερο οδυνηρός δρόμος για μια σύντομη λύση, για ένα έντιμο συμβιβασμό. 43 χρόνια μετά διαπιστώνεται ότι ούτε λύση υπήρξε, ούτε έντιμος συμβιβασμός διαφαίνεται. Αντίθετα οδήγησε η επιλεγείσα στρατηγική και τακτική στη συνεχή διολίσθηση της πλευράς μας προς τις τουρκικές θέσεις, με κορύφωση τις υποβληθείσες προτάσεις από τον Πρόεδρο στο Γκραν Μοντανά, οι οποίες ικανοποιούν όλες τις τουρκικές απαιτήσεις στο θέμα της διακυβέρνησης (εκ περιτροπής προεδρία, 4 ελευθερίες στους Τούρκους υπηκόους, εξουσία 50-50, μια τουλάχιστον τουρκική ψήφος και veto και παραμονή όλων των εποίκων) καθώς και σε σημαντικό βαθμό την απαίτηση της Τουρκίας για παραμονή τουρκικών στρατευμάτων.

Και είναι πασιφανές ότι η επανεκλογή Αναστασιάδη ή το πιο απίθανο, εκλογή Μαλά θα σημαίνει αυτόματα την επιστροφή της πρότασης Αναστασιάδη, την αποδοχή της από τους δυο πολιτικούς και την παραπομπή της σε δημοψήφισμα.

Συνεπώς στις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 18 στην ουσία και στην πραγματικότητα δεν είναι απλά Πρόεδρο που θα εκλέξουμε. Είναι ψηφοφορία για τη μορφή λύσης. Ένα δημοψήφισμα χωρίς να κατονομάζεται ως τέτοιο, πάνω σε πολύ συγκεκριμένο σχέδιο λύσης:

1.Συνομοσπονδία δυο κρατών. Διεθνή αναγνώριση θα έχει μόνο η συνομοσπονδία. Τα συνιστώντα δεν θα έχουν τέτοια αναγνώριση δηλ. δεν θα είναι μέλη ούτε του ΟΗΕ, ούτε και της Ε.Ε.

2.Διαμοιρασμός της εξουσίας 50-50

3.Εκ περιτροπής προεδρία

4.Veto σε πολλά θέματα

5.Έγκυρες αποφάσεις μόνο όσες θα περιλαμβάνουν μια τουρκοκυπριακή ψήφο, τόσο στα όργανα της Εκτελεστικής εξουσίας, όσο και της Νομοθετικής.

Αυτά σημαίνουν ότι για να πάρει οποιαδήποτε απόφαση η κεντρική κυβέρνηση, αυτή δηλ. που έχει τη διεθνή αναγνώριση, θα πρέπει να συμφωνούν και οι Τουρκοκύπριοι.

Με άλλα λόγια είτε θα δεχόμαστε τα θέλω της Τουρκίας για να λειτουργήσει το κράτος, είτε το κράτος θα παραλύει. Σε τελευταία ανάλυση δηλαδή θα γίνουμε ένα προτεκτοράτο της Τουρκίας ή ένα ανύπαρκτο κράτος, μια εκλιπούσα δημοκρατία.

6.Στο εδαφικό είναι πλέον καθαρό και ολοφάνερο ότι οι Τούρκοι δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν αυτά που η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρεί ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την επίτευξη συμφωνίας. Επιστροφή δηλαδή εδαφών στα οποία να μπορούν να επιστρέψουν 90.000 εκτοπισμένοι. (κάποτε όμως o Κληρίδης μιλούσε για διζωνική με επιστροφή 130.000-140.000 περίπου προσφύγων). Σίγουρα δε όχι τη Μόρφου, προσωπικά δε αμφιβάλλω και για την Αμμόχωστο όπως τουλάχιστον εμείς το ζητούμε. Ήδη μας δίνουν κάποια δείγματα γραφής.

7.Παραμονή τουρκικών στρατευμάτων σε μικρότερους αριθμούς από τους σημερινούς και μετά τη λύση για 10-15 χρόνια και επανεξέταση του ζητήματος αυτού μετά τη λύση.

8.Παραμονή όλων των εποίκων είτε με πολιτογράφηση, είτε με άδεια εργασίας. Πράγμα που σημαίνει πλήρη αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων εδαφών μας, με τους Τούρκους εκ Τουρκίας να αποτελούν τη σαφέστατη πλειοψηφία.

Με αυτό το τρόπο η Τουρκία «κλειδώνει» τον πολιτικό έλεγχο του «τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους» και μάλιστα με τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών.

9.Εγγυήσεις. Υπάρχουν ακόμα διαφωνίες. Νομίζω όμως ότι η Τουρκία ήδη έχει πάρει όσα χρειάζεται για να κρατήσει τον έλεγχο της Κύπρου και της ΑΟΖ της. Κατά τη γνώμη μου οι εγγυήσεις θα είναι πλέον όχι απαραίτητες. Αν κερδίσει κάτι και σ΄αυτές θα είναι επιπρόσθετο κέρδος.

Κανείς μπορεί να αντείπει ότι δεν είναι ο όποιος Πρόεδρος που θα αποφασίσει για τη λύση, αλλά ο λαός κατόπιν δημοψηφίσματος. Αυτό είναι σωστό. Και δεν έχω αμφιβολία ότι ο λαός θα απορρίψει μια τέτοια λύση που ήδη έχει ετοιμαστεί. Όχι όμως χωρίς κόστος. Γιατί απόρριψη πρότασης συμφωνημένης από τους διαπραγματευτές και με τις ευλογίες του Γ.Γ. Του ΟΗΕ δεν θα είναι, φοβούμαι, χωρίς συνέπειες. Εν πάση περιπτώσει θα διευκολύνει πολύ όσους απεργάζονται φανερά ή υποχθόνια την επισημοποίηση της διχοτόμησης.

Είναι γι’ αυτό που ο λαός στις 28 του Γενάρη του ’18 θα πρέπει να πορευτεί στις κάλπες με τη συναίσθηση ότι κρατά στα χέρια του την τύχη της πατρίδας του και των παιδιών του. Πάει ουσιαστικά σε δημοψήφισμα πάνω σε συγκεκριμένη πρόταση λύσης που ο ίδιος ο Πρόεδρος του υπέβαλε και που ο ψηφοφόρος πολίτης γνωρίζει πολύ καλά εξ αρχής.

Προσκόλληση σε κομματικές αγκυλώσεις δεν θα αποτελέσουν δικαιολογία. Εξ αρχής οι πολίτες γνωρίζουν ότι τη συγκεκριμένη πρόταση λύσης την υπέβαλε ο κ. Αναστασιάδης, το δε ΑΚΕΛ όχι απλά την υποστήριξε αλλά μεμφόταν τον κ. Αναστασιάδη γιατί δεν έκανε κι άλλες υποχωρήσεις. Ο ψηφοφόρος γνωρίζει ήδη ότι ψήφος είτε στον Αναστασιάδη είτε στον Μαλά δεν είναι παρά αποδοχή της λύσης που πρότειναν και που την περιγράψαμε πιο πάνω.

• Πρώην υπουργός