Η πρόταση της Τερέζα Μέι μας αφήνει μετέωρους: Είμαι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Tanja Bueltmann
Ως Γερμανίδα, η ιδέα ενός δελτίου ταυτότητας δεν είναι για μένα κάτι καινούργιο. Ούτε, καθαυτό, είναι κάτι στο οποίο είμαι αντίθετη: ήμουν κάτοχος γερμανικής ταυτότητας σε όλη την ενήλικη ζωή μου και είναι κάτι πολύ πρακτικό, ευχαριστώ πολύ.
Αλλά, ως Γερμανίδα ξέρω επίσης πολύ καλά ότι η ιδέα ενός δελτίου ταυτότητας -ή μίας διαδικασίας ειδικού μητρώου- για μία επιμέρους ομάδα ανθρώπων δεν είναι καλό σημάδι.
Μήπως υπερβάλλω; Δεν νομίζω. Διότι είναι ακριβώς αυτό, μία επιλεγμένη καταγραφή, ένα ειδικό μητρώο στοιχείων ταυτότητας- που βρίσκεται στην καρδιά της πρότασης του Ηνωμένου Βασιλείου με στόχο την θέσπιση καθεστώτος διαμονής για τους πολίτες της ΕΕ στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Όπως με τόσα άλλα πράγματα, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες – ή μάλλον στην απουσία τους. Εκ πρώτης όψεως, το «καθεστώς διαμονής» ακούγεται σαν σοβαρό σχέδιο, αλλά πώς προορίζεται να δουλέψει; Αόριστη στην καλύτερη περίπτωση, το μόνο βέβαιο για την πρόταση της κυβέρνησης είναι η διαρκής αβεβαιότητα που έχει δημιουργήσει μεταξύ των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα μέιλ του υπουργείου Εσωτερικών που στάλθηκε μετά την παρουσίαση της πρότασης της κυβέρνησης δεν αποσαφήνισε την κατάσταση, αντίθετα σημειώνει απλώς ότι «αναμένουμε ότι το νέο σύστημα κατάθεσης αίτησης ( για πιστοποιητικό διαμονής) θα είναι σε λειτουργία εντός του 2018».
Μπροστά σε έναν ακόμη χρόνο υπό καθεστώς αβεβαιότητας, ερωτήσεις σχετικά με το ποιος οφείλει να αποδείξει τι περνούν από το μυαλό χιλιάδων ανθρώπων. Υποθέτουμε ότι η ευθύνη θα είναι δική μας, των ευρωπαίων πολιτών, το ηθικό των οποίων είναι εδώ και καιρό βεβαρυμένο από το βάρος του ότι «δεν ξέρουμε», όπως και από το διαδικαστικό βάρος μίας απόφασης στην οποία εμείς δεν θα μπορούμε να πούμε την γνώμη μας.
Όσοι επέλεξαν να ακολουθήσουν την ισχύουσα διαδικασία -την θυμάστε αυτή την διαβόητη 85σέλιδη φόρμα;- η πρόταση της κυβέρνησης είναι χαστούκι, καθώς η καταγραφή υπό την νέα διαδικασία εξακολουθεί να αποτελεί πρόκριμα. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει κάποιες ανώδυνες υποχωρήσεις. Δεν έγιναν. Θυσιάστηκαν. Και πάλι.
Άρα, αυτό που θα έπρεπε να είναι η λύση για ενός χρόνου εκκρεμότητα και φόβο, ακόμη και ψυχικά προβλήματα για ορισμένους, δεν έγινε ένας μηχανισμός ανακούφισης για τον οποίο ήλπιζαν εκατομμύρια από μας. Είμαστε έναν χρόνο μεγαλύτεροι, αλλά όχι σοφότεροι – και, είναι βέβαιο, όχι περισσότερο ευπρόσδεκτοι.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τρολ του Brexit έχουν επιστρέψει σε πλήθη που δεν έχω ξανασυναντήσει από την προεκλογική εκστρατεία για το δημοψήφισμα. Τόλμησε να εκφράσεις επιφυλάξεις για το Brexit, το καθεστώς μας ή το μέλλον και βρίσκεσαι κατηγορούμενος για «κατασυκοφάντηση» του λαού του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως φαίνεται οι σκέψεις μου είναι «εμετικές».
Να ‘μαστε λοιπόν: έναν χρόνο μετά την απόφαση για το Brexit, βρίσκομαι σε ένα ακόμη ορόσημο – το πρώτο ήταν πριν από λίγο περισσότερο από έναν χρόνο. Και μου λέει ότι όλα αυτά είναι πραγματικά θέμα ταυτότητας: για το αν οι ευρωπαίοι πολίτες σαν εμένα που έχουμε κάνει το σπίτι μας στο Ηνωμένο Βασίλειο, που συμβάλλουμε στην ζωή του κάθε μέρα, συνεχίζουμε να ταυτιζόμαστε με αυτήν την χώρα. Ή για το αν το Brexit, και η συνεχιζόμενη εκκρεμότητα στην οποία βρισκόμαστε, έχει καταστρέψει για πάντα στο στενό δεσμό που όλοι μας αισθανθήκαμε για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο καιρός θα δείξει. Στην πραγματικότητα, όπως είχε αρχίσει να φαίνεται πριν από έναν χρόνο, έχει ήδη αρχίσει να δείχνει.
*Η Τάνια Μπούλτμαν είναι καθηγήτρια Ιστορίας στο Northumbria University