Σπονδή στον κατακτητή: Ο λαός να σταματήσει τις ηγεσίες που παίζουν παιγνίδια
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Κάποιοι στην Κύπρο νομίζουν ότι μπορούν να παντρέψουν την αδελφή τους με τον βιαστή της.
Πρόκειται για μια ανατολίτικη άποψη, που κουκουλώνει τη βία στο σώμα και στην ψυχή των ανθρώπων, με μια κίνηση που δήθεν «τακτοποιεί» όλα τα κακώς κείμενα.
Όμως στον λεγόμενο δυτικό κόσμο, που υποτίθεται ότι ζούμε, τα πράγματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά στην περίπτωση των βιαστών. Η δικαιοσύνη τους τιμωρεί και μάλιστα με βαρύτατες ποινές.
Αυτοί που υποστηρίζουν, έναν τέτοιου είδους «συμβιβασμό», είναι οι ίδιοι που αποδέχονται την διατήρηση των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας μέσα από τις λεγόμενες εγγυήσεις, που φαλκιδεύουν την ανεξάρτητη πορεία ενός κράτους μέλους της ΕΕ και του ΟΗΕ.
Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν τον Νίκο Κοτζιά, ότι τους χάλασε το «πάρτι» της λύσης στη Γενεύη τον περασμένο Γενάρη, βάζοντας στις προϋποθέσεις της λύσης την κατάργηση των εγγυήσεων και της πλήρους απόσυρσης από την Μεγαλόνησο των κατοχικών στρατευμάτων.
Έτσι και τώρα αφού πήγαν να επιδώσουν τα διαπιστευτήρια τους στο Σαράι του τοποτηρητή του Σουλτάνου, επέστεψαν και επέβαλαν στην ελεύθερη πατρίδα να αλλάξει την ιστορία και να χαθεί στη λήθη μια ηρωική πράξη αυτή του ενωτικού δημοψηφίσματος που επικρότησε το 1950 το σύνολο των κυπρίων.
Προσέφεραν σπονδή στον κατακτητή, με τις καλές υπηρεσίες τους, που πέρασαν από την κυπριακή Βουλή.
Γι’ αυτά τα ανομήματά τους θα τους κρίνει ο κυπριακός λαός. Κι ώρα αυτής της κρίσης πλησιάζει.
Οι «θερμόαιμοι» της οποιασδήποτε λύσης δεν βλέπουν και δεν ακούνε τίποτα. Θέλουν πάση θυσία και αντί κάθε είδους τιμήματος να κλείσει το θέμα.
Έχουν το σύνδρομο της γυναίκας, που ταυτίζεται με τον απαγωγέα της, μετά από πολύμηνη ομηρία.
Τι κι αν ο βάρβαρος κατακτητής δεν σέβεται κανένα κανόνα του διεθνούς δικαίου. Τι κι αν ετοιμάζεται να ανέβει στο θρόνο του Σουλτάνου με ένα δημοψήφισμα, που δεν έχει σχέση με την δημοκρατία, όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος ευρωπαίος πολίτης.
Τι κι αν έχει φυλακίσει χιλιάδες ανθρώπους στη χώρα του… Εκείνοι τον χαβά τους. Θέλουν να γίνουν τα γιουσουφάκια του.
Το παρελθόν μιας αδίστακτης διαχρονικής δράσης του ανατολίτη κακού γείτονά μας, που συνδέεται με γενοκτονίες και τους διωγμούς δεν τους λέει άραγε τίποτα;
Θέλουν να συμβιώσουν με την ημισέληνο, που θα υπάρχει διαχρονικά κάτω από τη μύτη τους.
Μικρά Ασία, Πόντος, Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος, αλλά και Αλεξανδρέττα είναι περιπτώσεις, που δεν φαίνεται τους αφυπνίζουν. Ούτε καν η «λογική» του Σουλτάνου, που θέλει τα «δικά του, δικά του» και τα «δικά μου, δικά μου», που ήδη χρησιμοποιεί στην περίπτωση της ΑΟΖ δεν τους τρομάζει.
Έχουν αποφασίσει να τα δώσουν όλα κι ας μην πάρουν πίσω ούτε ένα τόσο δα αντάλλαγμα. Να εκχωρήσουν δηλ. όχι στους Τουρκοκύπριους, αλλά στους έποικους, που έχουν κατακλύσει τον Βορρά, και στην Άγκυρα το σύνολο των εξουσιών τόσο της Εκτελεστικής, όσο και της Νομοθετικής και της Δικαστικής.
Και δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι με τους οποίους νομίζουν ότι συναλλάσσονται, αλλά οι 200.000 έποικοι, που έχουν εγκατασταθεί στο Βορρά και αποτελούν το μακρύ χέρι της Άγκυρας.
Μήπως το 3% που επιστρέφουν από το 36%, που έχουν καταλάβει, είναι ικανό αντάλλαγμα των όσων πλουσιοπάροχα δίνουν, διαλύοντας με συναίνεσή τους την Κυπριακή Δημοκρατία;
Δεν σκέπτονται ότι με αυτή την μέθοδο της δήθεν λύσης, ο Σουλτάνος επιδιώκει να ελέγξει και το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου;
Θα χαρίσουν το αναγνωρισμένο κράτος τους, στις ορδές του Αττίλα;
Με ποιο αντάλλαγμα;
Γιατί δεν ενοχλούνται από την σημαία που έχει αναρτηθεί στον Πενταδάχτυλο;
Γιατί δεν διαμαρτύρονται από τα πανηγύρια που στήνουν στο Βορρά κάθε χρόνο, γιορτάζοντας τόσο την εισβολή, όσο και την ανακήρυξη του ψευδοκράτους;
Γιατί δεν λένε κουβέντα για τον αγωγό νερού με τον οποίο «έδεσε» κυριολεκτικά η Άγκυρα τον κατεχόμενο Βορρά, με την Τουρκία;
Η απαίτηση με την απειλή της βίας, να μην προχωρήσει η Κυπριακή Δημοκρατία στην εξόρυξη των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της, δεν τους κάνει να έρθουν στα λογικά τους;
Οι ηγεσίες μπορεί να παίζουν τα παιχνίδια τους. Ο λαός όμως έχει υποχρέωση να τους σταματήσει.
Μπορεί να είναι κουρασμένος, μπορεί να είναι απελπισμένος, μπορεί να έχει χάσει κάθε ελπίδα, μπορεί να βλέπει την Ελλάδα ανήμπορη και στα μαύρα της τα χάλια, όμως οι Κύπριοι πρέπει να σταθούν στα πόδια τους και να κρατήσουν ψηλά στην ψυχή τους και στην καρδιά τους το μεγάλο ΟΧΙ του 2004.
Η ελπίδα της Ανάστασης και στην Κύπρο και στην Ελλάδα δεν πρέπει να σβήσει. Για να έρθει όμως, οφείλουμε όλοι να αντισταθούμε και να πούμε ένα νέο όχι στους λαϊκιστές, όχι στους λαοπλάνους, όχι στους ψεύτες, όχι στους πολιτικούς απατεώνες.
Για να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα σε Ελλάδα και Κύπρο…