Η Τουρκία βρίσκεται σε μια ιστορική αναβίωση ενός σαρκοβόρου εθνικού διχασμού
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Τουρκία στοχεύει βασικά το Αιγαίο Πέλαγος: Ξεκίνησε χθες η αεροναυτική άσκηση «Θαλασσόλυκος» με τη συμμετοχή του συνόλου των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (video)
Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει την Άγκυρα: Πλήγματα του στρατού με drones, που αγοράστηκαν από την κατοχική Τουρκία, σκότωσαν αμάχους στη Σομαλία
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Ακαδημαϊκή μόνον σημασία εχει το ακριβές ποσοστό του “ναι” στο τουρκικό δημοψήφισμα που επικύρωσε τυπικά την διολίσθηση της γειτονικής χώρας σε μια μορφή αυταρχικής και απόλυτα προσωποπαγους διακυβέρνησης με ευθείες αναφορες σε….σουλτανάτο του 19ου αιώνα.
Η οριακοτητα του απολύτως προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος έγκειται απλα και μόνον στην αδυναμία του συστήματος Ερντογαν να ελέγξει την χειραγώγηση της ψηφοφορίας στα μεγάλα αστικά κέντρα της δυτικής Τουρκίας, όπου οι τελευταιοι Κεμαλικοι θύλακες, αν και…ξεδοντιασμενοι, διατηρούν ισχυρά λαϊκά ερείσματα.
Στις περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας με τους συμπαγείς κουρδικους πληθυσμούς η επικράτηση του “Οχι” αναμενόταν και είχε προεξοφληθεί, ωστόσο η εκτεταμένη νοθεία στην ευρωπαϊκή “όχθη” της αυτοκρατορίας στάθηκε δύσκολη γιατι εκει ακριβώς η παρουσια της οργανωμένης κεμαλικής αντιπολίτευσης, των ξένων μεσων ενημέρωσης, αλλα και των διεθνών παρατηρητών, δεν επέτρεψαν να…ψηφίζουν με τα τέσσερα οι ισλαμιστες.
Σε κάθε περίπτωση ομως, δεν μπορούσε να υπαρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση οτι ο επίδοξος “Πατέρας” του νεότερου τουρκικού έθνους θα άφηνε να του πάρουν μεσα απο τα χέρια μια τυπική επικύρωση της υπερεξουσίας που εχει επιβάλει εδω και καιρό στην γειτονική χωρα.
Για την Ελλαδα, η επικράτηση Ερντογαν, προσφέρει μια προσωρινή έστω ανακούφιση, γιατι σε αντίθετη περίπτωση κάνεις δεν θα μπορούσε να προβλέψει τι είδους “εναλλακτικές” θα επιστράτευε η ανάγκη του Τούρκου ηγέτη να επιβεβαιώσει την πρωτοκαθεδρία του με μια διαφορετική “επίδειξη πυγμής”.
Η γενική αμφισβήτηση μάλιστα του αποτελέσματος, φέρνει τις επόμενες κινήσεις του “Σουλτάνου” στο μικροσκόπιο της παγκόσμιας κοινής γνώμης με αποτέλεσμα να δυσχεραίνονται τα περιθώρια στρατιωτικών προκλήσεων εις βάρος της Ελλαδας. Οχι ασφαλώς επειδή σε περίπτωση σύγκρουσης θα σπεύσουν οι άσπονδοι φίλο μας να προσφέρουν έμπρακτη στήριξη, αλλα επειδή στο λεγόμενο “blame game” που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το οπτικό πρισμα των τρίτων σε μια διακρατικη διενεξη, ο Ερντογαν θα βρεθεί εκ των προτέρων με μια εξωθεν…κακή μαρτυρία.
Προδικάζουν ομως ολα αυτά το μέλλον των Ελληνοτουρκικών σχέσεων; Ασφαλώς και οχι. Επιβεβαιώνουν ομως οτι η γειτονική χωρα βρίσκεται σε μια ιστορική αναβίωση σαρκοβορου εθνικού διχασμού που απειλεί την εθνικη της υπόσταση. Ο Ερντογαν κατάφερε να παρει μια άγρια ρεβάνς για λογαριασμό των καταπιεσμενων ισλαμικών μαζών που στενάζαν απο την οικονομική ηγεμονία των κοσμικών “ευρωπαϊστών”, αλλα σε αντίθεση με τον Κεμαλ που ένωσε την σύγχρονη Τουρκία, ίσως αποδειχθεί αυτός που θα την διαλύσει…