Να το λύσουμε Πρόεδρε, όχι να παραδώσουμε την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος. Σας το έχω ξαναπεί. Δεν είναι μόνο ότι δέχεται σωρεία επιθέσεων για τις αποφάσεις του, οι οποίες μας προβληματίζουν και μας στενοχωρούν. Αλλά έχει κάνει άπειρα βήματα πίσω από τις θέσεις του, όπως συμπεριλαμβάνονται ακόμα και σε εκείνη την αλήστου μνήμης συμφωνία με τον προηγούμενο πρόεδρο του ΔΗΚΟ, που έγινε μόνο για να διασφαλιστούν οι διορισμοί των στελεχών του.
Και έκανε τα βήματα πίσω, επειδή δυστυχώς πιστεύει ότι η πολυπόθητη (όποια) «λύση», όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος, θα επιτευχθεί μόνο με υποχωρήσεις για να στηριχθεί δήθεν ο Μουσταφά Ακιντζί. Μιλάμε για αποθέωση λαθών, και απορώ τι στο καλό κάνουν οι συνεργάτες του, οι οποίοι αντιλαμβάνομαι παρακολουθώντας τους στη Γενεύη ότι τον «αππώνουν» (άντε τώρα να εξηγήσω στους Ελλαδίτες αναγνώστες της στήλης τι ακριβώς σημαίνει η λέξη).
Ο κ. Αναστασιάδης είναι εγκλωβισμένος σε αυτόν τον συρφετό των παλιών και των νέων ιδεών του, που αλληλοσυγκρούονται μέχρι …θανάτου. Και κυριολεκτώ. Οι παλιές του ιδέες περί πατρίδας, θρησκείας και ορθοδοξίας, αντικαταστάθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του ευρωπαϊκού συντηρητισμού, αλλά εσχάτως επιστρέφουν και κατά καιρούς επιβάλλονται. Δεν είναι μία διχασμένη προσωπικότητα. Αυτό που του συμβαίνει είναι κάτι άλλο: Ενώ η πλειοψηφία του χρεώνει ακόμα και «προδοσία» (και είναι καιρός να βγάλουμε εντελώς αυτή τη λέξη από το λεξιλόγιό μας), προσωπικά πιστεύω ότι πολύ βαθιά μέσα του, επιθυμεί κάτι άλλο.
Και επειδή αδυνατεί να το επιτύχει, επειδή οι συνομιλητές του δεν έχουν ίχνος λογικής, θα πράξει ότι και ο Γλαύκος Κληρίδης, όταν ντύθηκε την ελληνική σημαία και γύριζε από χωριό σε χωριό διαλαλώντας το «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». Κάποιοι έλεγαν τότε ότι ήταν ένα κενό σύνθημα για τους άμυαλους της «εθνικοφροσύνης», οι οποίοι πιστεύουν τον κάθε θεομπαίχτη και περιπαίκτη πολιτικό. Όμως, ο γέρος ο Κληρίδης τα κατάφερε τότε, εκλέχθηκε, έπαιξε και το παιγνίδι των S-300 που κόστισε στους φορολογούμενους 600 τόσα εκατομμύρια και ύστερα έβαλε βαθιά και τις ρίζες του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, το οποίο και τον ενταφίασε πολιτικά.