Όταν ο Ακιντζί πήγε για ύπνο: Ο γιος στη σκοπιά της νεκρής ζώνης, οι γονείς στην εκδήλωση για επανένωση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ*
Το βράδυ της Δευτέρας, ο Γιώργος και η Έλλη πέρασαν το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Πήγαν στο γήπεδο της Τσετίν Καγιά για να πάρουν μέρος στη δικοινοτική εκδήλωση με σύνθημα «Λύση και επανένωση».
Λίγα μέτρα πιο κάτω ο γιος τους έβγαζε σκοπιά στο φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς. Η κυπριακή παραδοξότητα στο μεγαλείο της. O φαντάρος πρόσεχε τη μάνα του και τον πατέρα του, που ήταν στη Νεκρή Ζώνη και τραγουδούσαν παρέα με τον… εχθρό το «Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο».
Την ίδια ώρα, στο παγωμένο Μον Πελεράν, Αναστασιάδης και Ακιντζί συζητούσαν για το εδαφικό. «Ρε Μουσταφά, να σκεφτούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας» φέρεται να είπε ο Πρόεδρος στον Ακιντζί όταν οι συνομιλίες οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Μια ώρα μετά τα μεσάνυκτα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε μια ύστατη προσπάθεια, όταν ο Ακιντζί ετοιμαζόταν να φύγει. «Νίκο, τελειώσαμε. Είμαι κουρασμένος, πάω να κοιμηθώ», φέρεται να είπε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης. Λίγο αργότερα, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, με τρεμάμενη φωνή, επιβεβαίωνε το αδιέξοδο λέγοντας ότι «αυτή δεν είναι μια καλή βραδιά για την πατρίδα μας».
Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να αναζητούνται οι υπαίτιοι του ναυαγίου, κάτι που είναι μέρος του παιχνιδιού της πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης, που σε μεγάλο βαθμό είναι αυτονόητο. Τα τελευταία σαράντα χρόνια περισσότερη πολιτική φαιά ουσία αναλώνεται στο ποιος ευθύνεται για το ναυάγιο παρά στις προσπάθειες για λύση.
Αν υπάρχει κάτι βέβαιο σ’ αυτή την αβέβαιη εποχή που ζούμε, είναι ότι οι συνομιλίες θα επαναρχίσουν, για τον πολύ απλό λόγο ότι κανένας δεν θέλει να φορτωθεί την ευθύνη για το αδιέξοδο. Η κρίση στο Μον Πελεράν ήταν αναμενόμενη, γιατί ο κυπριακής ιδιοκτησίας διάλογος εξάντλησε τα περιθώριά του και από μόνος του δεν μπορεί να οδηγήσει σε λύση του Κυπριακού, γιατί ο Ακιντζί, όπως και οι προκάτοχοί του, περιλαμβανομένου και του Ντενκτάς, δεν έχουν την ισχύ να επηρεάσουν την πολιτική της Άγκυρας στα κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι η επιστροφή εδαφών, οι εγγυήσεις και η ασφάλεια. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ακιντζί νύσταξε και πήγε για ύπνο. Μετά από δική του απαίτηση, οι αντιπροσωπείες των δύο πλευρών διένυσαν για δεύτερη φορά σε λίγες μέρες δυόμισι χιλιάδες χιλιόμετρα για να αποφύγουν τη… διαρροή του χάρτη, ο οποίος ποτέ δεν κατατέθηκε, γιατί απλούστατα δεν το επέτρεψε η Τουρκία. Αν αυτό δεν το δεχθούμε ως γεγονός, και μας βολεύει να φορτώσουμε το αδιέξοδο στον Κοτζιά ή στον Τσίπρα, στους Αμερικανούς ή τους Κινέζους, τότε δεν είμαστε ειλικρινείς ούτε καν με τον εαυτό μας.
Το αδιέξοδο στο Μον Πελεράν επιβεβαίωσε το προφανές: Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Αυτοί είναι τα θύματα ενός πολέμου επιρροής που μαίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες και του συσχετισμού δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή. Η Aθήνα και η Άγκυρα είναι μέρος της λύσης, αλλά και του προβλήματος μαζί, με την ξεκάθαρη διαφορά ότι η Ελλάδα δεν έχει κατοχικό στρατό ούτε και διεκδικεί επικυριαρχία στην Κύπρο, όπως πράττει η Τουρκία. Ολόκληρη η Κύπρος και οι κάτοικοί της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, είμαστε δεν είμαστε μια γειτονιά μιας μεγαλούπολης, που μπορεί να χωρέσει σ’ ένα γήπεδο. Είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο το ότι πίνουμε και τραγουδάμε μαζί, αλλά αυτό δεν αρκεί. Μακάρι να είχαμε πριν χρόνια τη σοφία να αναγνωρίζαμε την αξία του κοινού μας κράτους χωρίς την ύπαρξη κηδεμόνων. Τώρα, είναι κάπως αργά για δάκρυα. Ειλικρινή ή κροκοδείλια.
- Το κείμενο του Γιάννη Αντωνίου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ – [email protected]