Η σκληρή σύγκρουση με την οικονομική ολιγαρχία και τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αποδοκιμασίες και φωνές που θύμισαν στους πιο παλιούς σκληρές εποχές αντιπαραθέσεων και γιούχα στην Αριστερά: Ευτυχώς δεν είδαμε τη …«Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαιου της Τασκένδης»;
Διχασμένη και καταδικασμένη σε απανωτές ήττες, θα συνεχίσει η Αριστερά να μάχεται για τη …διαίρεση; Αυτή είναι η μοίρα της; Ή το ψάρι σαπίζει από το κεφάλι;
Του καθηγητή Γιάννη Α. Μυλόπουλου*
Ούτε ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της Ελλάδας, ούτε η οικονομική κρίση που επακολούθησε, ούτε όμως και η συνταγή της σκληρής λιτότητας για τους πολλούς, που εφαρμόστηκε από το ΔΝΤ και τους διεθνείς δανειστές μας, έγιναν σε κενό αέρος.
Ήταν οι συνέπειες ή και το αποτέλεσμα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης που κυριάρχησε και επιβλήθηκε παντού τις τελευταίες δεκαετίες, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας.
Το επιθετικό οικονομικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, με τον διαρκώς εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό και την ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών, συνέβαλαν στην απώλεια του μέτρου, οδηγώντας σε υπερκατανάλωση και υπέρμετρο δανεισμό, πέραν των ορίων αντοχής των εθνικών οικονομιών των πλέον αδύναμων κρίκων της παγκόσμιας οικονομικής αλυσίδας.
Οι πολιτικές δυνάμεις που εναλλάχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην κυβερνητική εξουσία στη χώρα μας και εκπροσωπούν σήμερα, από λίγο ως πολύ, το παλιό πολιτικό σύστημα, οδήγησαν την οικονομία στο δημοσιονομικό αδιέξοδο και την οικονομική κρίση, γιατί ευθυγραμμίστηκαν απολύτως με την πολιτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Συμμετείχαν έτσι στην επιδίωξη της πιο βίαιης αναδιανομής πλούτου που έχει συμβεί μέχρι σήμερα στον πλανήτη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μιας νέας και ισχυρής οικονομικής ολιγαρχίας.
Οι διεθνείς έρευνες αποκαλύπτουν ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού συγκέντρωσε τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης το 48% του πλούτου, ενώ το 50% του πληθυσμού του πλανήτη έχει φτωχοποιηθεί και κατέχει σήμερα μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου.
Για την Ελλάδα της λιτότητας που επέβαλαν τα μνημόνια, οι ανισότητες είναι ακόμη δυσμενέστερες. Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία του 1% του πληθυσμού, κατέχει σήμερα το πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο διεθνή όρο ποσοστό του 56% του εθνικού πλούτου, τη στιγμή κατά την οποία το ίδιο 1% του πληθυσμού, το 2007, κατείχε το 48% του πλούτου.
Κάποιοι λίγοι, δηλαδή, συσσώρευσαν πλούτο τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, όταν οι πολλοί ζούσαν σε πρωτοφανή λιτότητα και έχαναν τα σπίτια και τις δουλειές τους…
Σήμερα, η κυβέρνηση Τσίπρα, μια κυβέρνηση που απαρτίζεται από το τμήμα του πολιτικού συστήματος που δεν συμμετείχε στο εθνικό έγκλημα, αναγκάζει για πρώτη φορά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που απομύζησαν τον πλούτο που προορίζονταν για την ευημερία των πολλών, να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί.
Την ίδια ώρα, οι δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος, οι δυνάμεις δηλαδή της ΝΔ σε συνεργασία με εκείνες της κατ’ επίφαση σοσιαλδημοκρατίας, που έχουν ασπαστεί τον επιθετικό οικονομικό φιλελευθερισμό, σε μια κορυφαία εκδήλωση διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με την οικονομική ολιγαρχία, την υπερασπίζονται απροκάλυπτα και «δίνουν τα ρέστα τους» για να περισώσουν από αυτήν ό,τι περισώζεται. Κατηγορούν, υπονομεύουν, συκοφαντούν και επιτίθενται με όλους τους τρόπους στην κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία, για πρώτη φορά, έθεσε την ολιγαρχία του πλούτου στο κάδρο της ενοχής για τα οικονομικά δεινά από τα οποία υποφέρει η χώρα.
Η πολιτική ζωή της χώρας έχει περάσει στο στάδιο της πιο κρίσιμης, ίσως, σύγκρουσης μεταξύ του παλιού και εν πολλοίς ένοχου για τη σημερινή οικονομική κατάσταση πολιτικού συστήματος αφενός και της κυβέρνησης Τσίπρα αφετέρου, η οποία προσπαθεί να οδηγήσει την οικονομία σε τροχιά δίκαιης ανάπτυξης.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη σύγκρουση μεταξύ αφενός της οικονομικής ολιγαρχίας και των πολιτικών δυνάμεων του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, που βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία και αφετέρου των πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν να ξαναστήσουν την Ελλάδα στα πόδια της.
Πρόκειται για την πιο κρίσιμη πολιτική μάχη που δόθηκε ποτέ. Τη μητέρα όλων των μαχών. Οι υγιείς συνιστώσες του πολιτικού συστήματος και οι πολίτες που ανήκουν στον προοδευτικό χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, οφείλουν σήμερα να ανταποκριθούν στο κάλεσμα για δημοκρατική πανστρατιά απέναντι στις εγχώριες και διεθνείς δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού που έβαλαν στο χέρι την Ελλάδα.
Από την κατάληξή της σύγκρουσης αυτής θα εξαρτηθεί αν η ελληνική κοινωνία θα καταφέρει να βγει όρθια από τη νεοφιλελεύθερη κρίση που την έχει γονατίσει…
- Προέδρου της «Αττικό Μετρό ΑΕ»