Άτυπη εκλογική “σφυγμομέτρηση” στη Νέα Υόρκη: Πού ποντάρει (ακόμα) ο Τραμπ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΑΒΑΛΑ
Σε περίπου 45 μέρες θα γνωρίζουμε εάν οι Ρεπουμπλικανοί θα έχουν κάνει το μεγαλύτερο κόλπο γκρόσο στη σύγχρονη εκλογική αμερικανική ιστορία, ξεπερνώντας τις εσωτερικές τους αντιπαραθέσεις και εκλέγοντας πρόεδρο έναν δισεκατομμυριούχο χομπίστα, τον Ντόναλντ Τραμπ ή έαν οι Δημοκρατικοί θα δουν τη Χίλαρι Κλίντον να τους δίνει μια τρίτη συνεχή θητεία στον Λευκό Οίκο.
Βρέθηκα στη Νέα Υόρκη τις προηγούμενες δυο εβδομάδες και συνάντησα σημαίνοντα πρόσωπα της αμερικανικής δημοσιογραφίας αλλά και διαμορφωτές των πολιτικών προφίλ υποψήφιων γερουσιαστών, χώρια από τους δεκάδες απλούς Αμερικανούς φίλους και γνωστούς των οποίων την εκτίμηση για το πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα αφουγκράστηκα.
Κοινή συνισταμένη των διαφορετικών προσεγγίσεων είναι η σύγκλιση στο γεγονός ότι η Χίλαρι Κλίντον πιθανότατα θα εκλεγεί, όχι όμως γιατί είναι ιδιαιτέρως συμπαθής στις τάξεις των Δημοκρατικών. Η απειλή μιας θητείας Τραμπ στον Λευκό Οίκο κινητοποιεί συνεχώς όλο και περισσότερες κοινωνικές δυνάμεις, ιδιαίτερα στις πολιτείες – κλειδιά του Οχαίο, της Πενσυλβάνια και της Φλόριντα.
Και όμως κανένας από τους συνομιλητές μου δεν μετέφερε βεβαιότητα για την έκβαση, επισημαίνοντας ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν μέχρι την αναμέτρηση της 8ης Νοεμβρίου.
Και ιδού το γιατί: οι υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ, άνεργοι λευκοί άντρες ως επί των πλείστον που διαμένουν σε πρώην κραταιές βιομηχανικές ζώνες της χώρας, διαθέτουν δυο στοιχεία που πυροδοτούν ένα εκρηκτικό μείγμα ιδεολογικής πόλωσης.
Από τη μια έχουν δει τις ζωές τους να αλλάζουν δια παντός έχοντας περάσει τις πύλες της μόνιμης ανεργίας μιας και τα εργοστάσια ή οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν επί δεκαετίες είτε έκλεισαν είτε μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό. Και από την άλλη, αντιλαμβάνονται ότι στις όποιες εναπομείνασες -κυρίως εργοστασιακής φύσεως- εργασίες στην ανάληψη των οποίων διατηρούσαν προνομιακή θέση δραστηριοποιούνται πλέον ανεπιθύμητοι προς αυτούς μετανάστες ή Αφροαμερικάνοι.
Όχι μόνο δηλαδή αποδεικνύεται απατηλό γι’ αυτούς το όνειρο μιας εργασιακής ανέλιξης αλλά άνθρωποι που γι’ αυτούς αποτελούσαν “κόκκινο πανί” έρχονται τώρα να τους “καπελώσουν” εργασιακά και επομένως, συνειδησιακά. Η ψυχολογία μιας διπλής προδοσίας γιγαντώνεται μέσα τους, όπως και το μίσος για το “αντίπαλο δέος”.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο Ντόναλντ Τραμπ μάλιστα έριξε σε συνέντευξή του στην προεκλογική εκστρατεία ένα από τα τελευταία του όπλα, εκμεταλλευόμενος αυτό το συναίσθημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ εκτίμησε ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία των Ρεπουμπλικανών να κερδίσουν την προεδρία, καθώς σε περίπτωση εκλογής της Χίλαρι Κλίντον τότε θα “νομιμοποιηθούν παράνομοι μετανάστες” και θα αλλάξει ο “χάρτης” των επόμενων εκλογών.
Το εάν αυτό θα ενώσει καταλυτικά μια φαινομενικά αποσυσπειρωμένη ρεπουμπλικανική βάση, έξι εβδομάδες πριν τις εκλογές, μένει να φανεί. Το σίγουρο είναι ότι η προεκλογική αναμέτρηση όλων των τελευταίων μηνών άλλαξε δια παντός την πολιτική ατζέντα των ΗΠΑ επαναφέροντας πατριωτικά ένστικτα και εγείροντας ζητήματα δημοκρατίας, αποδυναμώνοντας τις διαχωριστικές γραμμές που επί χρόνια είχαν σχηματίστει η δημοκρατική Αριστερά με την συντηρητική δεξιά.
- Ο Χρ. Γαβαλάς είναι δημοσιογράφος – κάτοχος μεταπτυχιακού από το Arthur L. Carter Journalism Institute (NYU) και με θητεία στο CNN της Νέας Υόρκης και στο MEGA Channel.