Ο αποχαιρετισμός στον Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο: ‘Ηταν ένας καλός δημοσιογράφος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΛΙΠΗΣ
Ηταν, αν θυμάμαι καλά, αρχές Σεπτεμβρίου του 1987 όταν γνώρισα τον Ερρίκο. Την πρόσληψή του στο «Εθνος» μου την είχε προαναγγείλει μερικές ημέρες νωρίτερα ο τότε διευθυντής του «Εθνους» Αλέκος Φιλιππόπουλος.
«Παίρνω έναν καλό δημοσιογράφο» μου είχε πει με το γνωστό ύφος του. «Γράφει γλαφυρά, είναι ρεπόρτερ και εργατικός» συμπλήρωσε. Τα τρία αυτά χαρακτηριστικά έμελε να τα επιβεβαιώσω και προσωπικά πολύ γρήγορα.
Τον θυμάμαι εκεί στα δύο γραφεία του πολιτικού ρεπορτάζ του «Εθνους» δίπλα σε αυτό του διευθυντή με τους άλλους πολιτικούς συντάκτες, τον Αχιλλέα Χατζόπουλο και τον Γιώργο Γάτο, που έφυγαν κι αυτοί νωρίς. Αλλά εκείνα που τον ξεχώρισαν δεν ήταν μόνο το καλά τεκμηριωμένο και διεισδυτικό γραπτό του.
Ο Ερρίκος κυριαρχούσε στις συζητήσεις και τις παρέες. Και όλοι όσοι τον γνώριζαν καλά θαρρώ πως συμφωνούν με τον χαρακτηρισμό ότι «ο Ερρίκος δεν μπορούσε να είναι κάτι άλλο παρά δημοσιογράφος». Γεμάτος ενέργεια, έδινε πάντα την εντύπωση ότι διψούσε για ζωή, κι ας υπέφερε τελευταία από δύσπνοια που τον δυσκόλευε να εκφράσει τη σκέψη του, να οξύνει τον διάλογο, ακόμη και να μαλώσει για την αγαπημένη του ομάδα, τον Παναθηναϊκό.
Ο Ερρίκος ήταν ο κλασικός δημοσιογράφος που είχε και γνώμη αλλά και γνώσεις ικανές για να στηρίξει και να αναπτύξει τα επιχειρήματά του. Είχε μια τετράγωνη λογική που τη διατύπωνε στα άρθρα του με απλό και ανεπιτήδευτο τρόπο. Οι διηγήσεις του και οι δημοσιογραφικές ιστορίες του με διευθυντές-ιερά τέρατα της δημοσιογραφίας καθήλωναν πάντα τους νεαρούς ρεπόρτερ-συνομιλητές του.
Ακόμη και οι πολιτικές του απόψεις τον έκαναν αγαπητό. Ηταν ο πιο χαρακτηριστικός τύπος Ελληνα «κεντρώου» μετά τον Γ. Μαύρο και τον Ι. Ζίγδη, όπως συχνά τον πειράζαμε στο «Εθνος» και στην «Ημερησία». Η απουσία του από τα δημοσιογραφικά γραφεία είναι ήδη αισθητή.
- Ο Αντώνης Δαλίπης είναι διευθυντής της Ημερησίας