Η οδός πεπατημένης ήταν τελικά μονόδρομος: Αυλαία με πικρές αναμνήσεις στη Βουλή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Λες και υπάρχει ένα αόρατο χέρι που κινεί τα πάντα και το πολιτικό προσωπικό ακολουθεί την πεπατημένη παρόλο που είναι ορκισμένο να την αποφύγει. Η τελευταία, πριν τις βουλευτικές εκλογές της 22ας Μαΐου, συνεδρίαση της Βουλής επιβεβαίωσε την εδραιωμένη αντίληψη των πολιτών.
Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες κάποιων νούσιμων, η οδός πεπατημένης ήταν τελικά μονόδρομος. Σε μια μέρα, την τελευταία πριν κλείσουν, στη Βουλή ψήφιζαν και συζητούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι εικόνες οι ίδιες. Κάποιοι αδιάβαστοι, άλλοι ξεφτέρια, μερικοί μονίμως ανυποψίαστοι. Μέσα από τις γραμμές και τις κουβέντες, κυρίως εκείνες που εκφράζονται σκοπίμως σε υψηλούς τόνους, κρύβονται οι σκοπιμότητες. Αυτές οι σκοπιμότητες για τους υποψιασμένους μπορεί να σημαίνουν και διαπλοκή.
Αυτή η Βουλή, που ολοκλήρωσε προχθές τη θητεία της, ήταν μάρτυρας πολλών γεγονότων, σημαντικών και καταλυτικών για τη χώρα. Από το Μαρί μέχρι και το κούρεμα των καταθέσεων, το κλείσιμο της Λαϊκής, την ισοπέδωση της οικονομίας. Σε όλα αυτά η Βουλή πού ήταν; Τα ζητήματα αυτά, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς, αφορούν την εκτελεστική εξουσία, την εκάστοτε κυβέρνηση. Κι όμως, αφορούν και τη Βουλή που ψήφιζε σε αρκετές περιπτώσεις αγόγγυστα και κάτω από την πίεση του χρόνου, των ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων. Βουλευτές ψήφιζαν σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς να διαβάζουν μέχρι τέλους τα νομοσχέδια. Ψήφιζαν για να σωθεί η κλινικά νεκρή «Λαϊκή», ανοίγοντας τα κρατικά ταμεία και χαρίζοντας 1,8 εκατομμύρια ευρώ. Πώς και γιατί; Ποιο το μέτρο και το κριτήριο για τη χρηματοδότηση μιας τράπεζας από τα λεφτά του κράτους; Ψήφιζαν κατά ριπάς τα μνημονιακά νομοσχέδια, το 2012, για να πεισθεί η Τρόικα να αναλάβει το πειραματόζωο.
Η περιγραφή δεν είναι ισοπεδωτική. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, δεν έχει και τόση σημασία στο τέλος η πρόθεση. Δεν έχει και τόση σημασία η διάθεση αλλά τι παράγεται και πώς επηρεάζουν οι αποφάσεις την καθημερινότητά μας, τις προοπτικές της χώρας. Το πολιτικό σύστημα φάνηκε απροετοίμαστο για τέτοιας μορφής καταλυτικές εξελίξεις.
Το πολιτικό προσωπικό, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να αφορά όλους, αλλά μια μερίδα, κουβαλά την «τάτσα» της διαπλοκής. Έχουν κάποιοι ταυτίσει την εμπλοκή στην πολιτική με το… δικαίωμα στη μίζα. Κόμματα θεωρούσαν ότι είχαν δικαίωμα, ήταν αυτονόητο, να λαμβάνουν ποσοστά από συμβόλαια που έκλειναν εταιρείες με το κράτος. Θεωρούσαν πως μπορούσαν να υποδέχονται χωρίς ντροπή εισφορές από λαμόγια ή ακόμη ότι δικαιούνταν να βάζουν χέρι ακόμη και σε ταμεία συντάξεως εργαζομένων. Με αυτό το τελευταίο ορισμένοι δεν έπρεπε καν να κυκλοφορούν όχι να παρελαύνουν με τα φουλάρια την Πρωτομαγιά.
Η προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, η τελευταία πριν τις βουλευτικές εκλογές, επιβεβαίωσε πως ο λαϊκισμός διαπερνά οριζόντια όλα τα κόμματα. Επιβεβαίωσε πως μεταξύ της βλακείας και της μετριότητας, μπορεί να θριαμβεύσει ο ακραίος λαϊκισμός, που κινείται επικίνδυνα, ζημιογόνα. Κατά τα άλλα, για αποφυγή του τσουβαλιάσματος, της ισοπέδωσης, υπήρχαν και οι λίγοι που έσωσαν την παρτίδα και απέτρεψαν τα χειρότερα. Ναι, υπάρχουν και χειρότερα.