Το παιδί που ήμουν κάποτε, άραγε είναι περήφανο γι’ αυτό που είμαι σήμερα;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Άρχισα να φοβάμαι μαμά. Το παιδί που ήμουν κάποτε δεν ξέρω αν είναι περήφανο γι’ αυτό που είμαι σήμερα. Ανήκω και εγώ στη χαμένη γενιά ; Σαν τη χαμένη γενιά του Ρωμιού που διάβαζα τότε στο σχολείο;
Κι εσείς βιώσατε πόλεμο μαμά. Με αίμα μαμά. Και εσείς σταθήκατε στα πόδια σας. Εδραιώσατε αξίες, χτίσατε σπίτι, αποκτήσατε περιουσίες… Και εμείς μαμά τι καταφέραμε; Ούτε ποδήλατο. Ούτε στο ενοίκιο μόνοι μας. Μ’ εσάς ζούμε. Με τις συντάξεις των γιαγιάδων και των παππούδων. Η χαμένη γενιά των 480.
Καρφωμένοι τα τελευταία χρόνια να δούμε τον καπνό των Βρυξελλών. Μας πετσοκόβουν και χαιρόμαστε γιατί λέμε συμφωνήσαμε και δε χρεοκοπήσαμε οι ήδη χρεοκοπημένοι.
Δεν είναι λευκός ο καπνός μαμά. Ποτέ δεν ήταν. Ψέμα είναι. Δεν είναι αλήθεια. Είναι ουτοπία.
30.000 πρόσφυγες μαμά. Κι ο Έλληνας εξακολουθεί να δείχνει το μεγαλείο του. Ναι μαμά, το έδειξε και την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα. Μέσα στη φτώχεια μας παραδίδουμε μαθήματα ανθρωπιάς σε ολάκερη Ευρώπη, με τους παππούδες αρχηγούς να παρακαλούν να ανοίξουμε τις πόρτες μας στους πρόσφυγες.. Όπως κάποιοι άλλοι τις άνοιξαν σ’ αυτούς κάποτε ή όπως έκαναν αυτοί…
Άραγε μέσα από τους πρόσφυγες μαμά να κρύβεται και το δικό μας μέλλον; Το δικό μας αύριο; Στα σαπιοκάραβα; Ακόμα και στα χιουμοριστικά του Αρκά το διάβασα μαμά. Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες… Κι αν είναι αλήθεια μαμά , που θα πάμε; Πως θα μας φερθούν εκεί που θα πάμε; Έτσι όπως φέρονται και στους ανθρώπους αυτούς, οι άλλοι Έλληνες; Θα προσπαθούν να μας διώχνουν με κάθε τρόπο; Θα μας λένε φύγετε ; Και μη γεννοβολάτε τα παιδιά σας, αφού δεν έχετε να τα ταΐσετε; Θα φωνάζουν άραγε δε χωράτε εδώ; Γιατί μαμά; Ο πλανήτης δεν είναι για όλους;
Φοβάμαι μαμά. Πραγματικά φοβάμαι. Και δε φταίω εγώ που μεγαλώνω αλλά τα χρόνια που φεύγουν… αφού ποτέ κανείς δε φταίει έτσι κι εγώ. Οι άλλοι δεν είναι αυτοί που φταίνε πάντα; Έτσι δε μάθαμε; Ακόμα και στο σχολείο αυτό δε μας μάθαιναν; Το καλό παιδάκι και το κακό παιδάκι; Γιατί μαμά ποτέ και κανείς δε λέει την αλήθεια… Γιατί ποτέ και κανείς δε μας πως δεν υπάρχει καλό και κακό αλλά επιλογές και συνέπειες; Μόνο που εγώ μαμά δεν είμαι περήφανη γι αυτό που είμαι σήμερα.. Και ξέρεις πότε το κατάλαβα αυτό μαμά; Όταν δεν είδα πουθενά το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Δεν το έθρεψα, δεν πορεύτηκα μαζί του. Δεν έγινα αυτό. Το παιδί που ήμουνα το έχασα. Κι όμως είναι πάντα εκεί κρυμμένο σε ένα κουτί με αναμνήσεις, να χαμογελάει σε μια παλιά φωτογραφία γιατί τα πρώτα όνειρα που κάναμε αυτά ήταν η αλήθεια μας….
Όταν ήμασταν παιδιά, όταν φτιάχναμε τον κόσμο μας, που άλλοτε ήτανε μοναχικός και άλλοτε ήτανε γεμάτος φωνές, χρώματα, παιχνίδια…. Κι αν για κάποιους τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, για κάποιους άλλους το παιχνίδι σταμάτησε αλλά δε σημαίνει πως δε θα ξαναρχίσει…