Ευτυχώς, μάνα είναι μόνο μία… Το μάθημα της Μαίρης Κάμερον στον πρωθυπουργό γιό της

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι επερχόμενοι στην κυβέρνηση βρετανοί Εργατικοί δηλώνουν ήδη ότι θα επιδιώξουν στενότερες σχέσεις με ΕΕ: «Σύμφωνο ασφαλείας» στους κεντρικούς τομείς

Στη Νορμανδία για την 80η επέτειο της Απόβασης ο Κάρολος: Πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό μετά την ασθένειά του

Έκθεση βασιλικών πορτρέτων στη γκαλερί του Μπάκιγχαμ: Ένας αιώνας, από τον αρραβώνα του Αλβέρτου έως τον Κάρολο [εικόνες]

Της Φένιας Ρουγκούνη *

Πριν λίγες μέρες διάβασα στη Γκάρντιαν ότι η μητέρα του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον υπέγραψε μαζί με άλλους δέκα χιλιάδες συμπολίτες της ψήφισμα εναντίον της απόφασης που πήρε το συμβούλιο της κομητείας του Όξφορντσιρ να κλείσει λόγω κόστους τα τοπικά κέντρα παιδικής μέριμνας.

Στη Βρετανία, τα κέντρα παιδικής μέριμνας είναι δομές της τοπικής αυτοδιοίκησης, που στηρίζουν με πολύτιμες υπηρεσίες τις οικογένειες με παιδιά κάτω των πέντε ετών. Αυτή τη στιγμή, σαράντα τέσσερα κέντρα στην κομητεία του Όξφορντσιρ απειλούνται με κλείσιμο. Η φτώχεια δεν χτυπά μόνο τη δική μας πόρτα, επισκέπτεται και καλές οικογένειες ενίοτε. Η Μαίρη Κάμερον, ετών 81, επιβεβαίωσε το γεγονός της υπογραφής της σε σχετικό ερώτημα δημοσιογράφου της εφημερίδας Ντέιλυ Μίρορ, αλλά, ως γνήσια Βρετανή, δήλωσε πως δεν επιθυμεί περαιτέρω συζητήσεις.

Βλέπω τη μητέρα του πρωθυπουργού στη φωτογραφία. Πάλλευκη κόμη, γλυκό χαμόγελο, ύφος μειλίχιο κι ευγενικό, τουίντ σακάκι. Η εικόνα της μοιάζει να συνάδει απολύτως με το ρόλο της πρωθυπουργικής μητέρας. Κι όμως, αυτή η γλυκιά, ατσαλάκωτη κυρία βάζει την υπογραφή της σ’ ένα κείμενο που εναντιώνεται δημόσια και επικρίνει την απόφαση του συντηρητικού, πολιτικά, δημοτικού συμβουλίου του Όξφορντσιρ, το οποίο βεβαίως εκφράζει τις πολιτικές επιλογές του επίσης συντηρητικού πρωθυπουργού και γιου της για περικοπές κοινωνικών δαπανών. Με άλλα λόγια, εναντιώνεται στις επιλογές του παιδιού της.

Φαντάζομαι κάποια σκηνή όπου ο γιος θα λέει στη μητέρα «όταν αρνείσαι τις επιλογές μου, αρνείσαι εμένα τον ίδιο στην ουσία». Και η μητέρα, ψύχραιμα και βρετανικά, θα απαντά «αγαπητό μου παιδί, αυτού του είδους οι ανδρικές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις ενδιαφέρουν αποκλειστικά τις ερωτικές συντρόφους, όχι τις μητέρες». Και η συζήτηση θα συνεχιστεί. Αλλά η μητέρα δεν θα μεταπειστεί. Γιατί έχει απόψεις. Απόψεις αταλάντευτες και σταθερές. Τι κι αν ο γιος είναι πρωθυπουργός, τι κι αν κυβερνά 60 εκατομμύρια Βρετανούς, τη μαμά του δεν μπορεί να την κατευθύνει προς την οδό που επιθυμεί. Γιατί οι μαμάδες δεν καθοδηγούνται. Έχουν το δικό τους δρόμο, τις δικές τους επιλογές, τη δική τους επιμονή. Λατρεύουν τα παιδιά τους, θα δώσουν τη ζωή τους αν χρειαστεί, αλλά δεν θα κάνουν πίσω στις απόψεις τους ποτέ. Και είναι απολύτως λογικό. Είναι ποτέ δυνατόν η γυναίκα που σε μετέτρεψε με κόπο από άναρθρο ζωάκι σε άνθρωπο με υπόσταση να πιστέψει ότι εσύ μπορεί να ξέρεις το σωστό; Σε έμαθε να τρως, να μιλάς, να περπατάς, να διαβάζεις, να σκέφτεσαι. Δεν σε έμαθε να την καθοδηγείς. Αυτό το μάθημα δεν το διδάσκει καμιά μητέρα. Δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα εκπαίδευσης παιδιών και δεν θα μπει ποτέ στη διδακτέα ύλη.

Θυμάμαι μια πρόσφατη δική μας ιστορία, με τη μαμά της τέως υπουργού Νάντιας Βαλαβάνη, η οποία απέσυρε μεγάλο χρηματικό ποσόν λίγες μέρες πριν επιβληθούν οι περιορισμοί στις αναλήψεις χρημάτων από τις τράπεζες. Δεν γνωρίζω προσωπικά την τέως υπουργό, ούτε ασφαλώς και τη μητέρα της. Για το γεγονός ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Εγώ έχω τη δική μου εκδοχή. Μια ογδοντάχρονη έχει ένα σοβαρό ποσόν στην τράπεζα. Γερνάει σε μια χώρα όπου όλα μοιάζουν εύθραυστα και απειλητικά. Όλοι αγωνιούν, οι νέοι για το μέλλον, οι ηλικιωμένοι για τα ανώδυνα, τα ανεπαίσχυντα και τα ειρηνικά τους γηρατειά. Η μαμά Βαλαβάνη, όπως και κάθε μαμά με κάποιες οικονομίες, απεχθάνεται τα ρίσκα. Πηγαίνει στην τράπεζα και σηκώνει όλα της τα λεφτά. Το δικό μου υποθετικό σενάριο λέει πως η θυγατέρα υπουργός θα πάλεψε να αποτρέψει το συμβάν με το προφανές επιχείρημα ότι είναι απαράδεκτο η μάνα της αναπληρώτριας υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης να αποσύρει όλα της τα χρήματα την ώρα που αυτή η κυβέρνηση, και η ίδια η υπουργός βεβαίως, προσπαθεί να καταλαγιάσει τον πανικό και να ακυρώσει τα σενάρια καταστροφής, των αντιπάλων. Φαντάζομαι κι εδώ κάποια σκηνή όπου η κόρη, κάθιδρη, θα ολοφύρεται «θα τις σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις καταθέσεις, πίστεψέ με» και η μάνα, η Κρητικιά, με σθένος και με φρύδι σηκωμένο, θα απαντά «σιγά μην εμπιστευτώ τους κόπους μιας ζωής στον ανορθόγραφο που γράφει το Γιάννης με ένα νι». Και ίσως, αν το τραβήξει και λίγο παραπέρα, θα της πει «και σιγά μην εμπιστευτώ και σένα, που μια ζωή κάνεις παρέα με τρελάρες».

Έτσι είναι οι μαμάδες μας, και οι μαμάδες οι εγχώριες, και οι μαμάδες οι ξένες. Του φλεγματικού βορρά και του μελοδραματικού νότου. Επίμονες, ανυποχώρητες, εμμονικές κάποιες φορές, ωστόσο μοναδικές κι ασυναγώνιστες. Και όπως πολύ σοφά έλεγε με το σπάνιο χιούμορ του ο πρόωρα χαμένος αγαπημένος φίλος Σταύρος Κωνσταντακόπουλος : «Μάνα είναι μόνο μία. Ευτυχώς!»

• Η Φένια Ρουγκούνη έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, νομικά και μάνατζμεντ. Σήμερα εργάζεται στο Σύνηγορο του Πολίτη.