Η επανεκκίνηση του Κυπριακού και ο Ντάουνερ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Ο Ντάουνερ έπρεπε να είχε φύγει από το 2009, όταν είχαν κυκλοφορήσει τα απόρρητα έγγραφα και αποκαλυπτόταν ο ρόλος του και ιδιαίτερα η στάση του έναντι της ελληνικής πλευράς.
Ωστόσο, παρέμεινε καθώς στην Κύπρο, το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να φωνάζει, να θορυβεί, αλλά στο τέλος να αλλάζει την ατζέντα. Έτσι και έγινε με τον Ντάουνερ. Διαμαρτυρίες, ανακοινώσεις/ δηλώσεις (αυτές τις καθημερινές που δεν τις ακούει πλέον κανείς) και στη συνέχεια παρενέβη η «φωνή της λογικής», Δημοκρατικός Συναγερμός και ΑΚΕΛ, έκλεισαν τη συζήτηση στη Βουλή.
Εκείνες οι πολιτικές προσαρμογής τις βρίσκει σήμερα μπροστά του ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο κ. Αναστασιάδης, όπως έχει διαχειριστεί το θέμα Ντάουνερ, με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ζητήσει την αντικατάστασή του. Αλλά και στο θέμα του κοινού ανακοινωθέντος, η όποια σήμερα διαφοροποίηση και τυχόν εκπτώσεις θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο Κυπριακό. Εάν υπάρξει οπισθοχώρηση θα περάσουν οδοστρωτήρες πάνω από την Κύπρο, Τούρκοι και Ντάουνερ, παραπέμποντας στις πρακτικές που υιοθετήθηκαν τον περασμένο Μάρτιο στα Γιούρογκρουπ.
Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό με τον κ. Ντάουνερ, αλλά πολιτικό. Ο αξιωματούχος του ΟΗΕ, έχει ξεφύγει εδώ και καιρό από τα πλαίσια των όρων εντολής του και οι κινήσεις του σαφώς και είναι εναρμονισμένες με τις επιδιώξεις της άλλης πλευράς. Οι παρεμβάσεις του προς την Ε.Ε. για αποτροπή πρωτοβουλιών της Λευκωσίας, υποσκάπτουν τους Ελληνοκύπριους.
Θα λυθεί το ζήτημα με τον διορισμό ενός νέου απεσταλμένου του ΟΗΕ στο Κυπριακό; Διαχρονικά αυτό που επιβεβαιώνεται είναι πως η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει πρόβλημα με τους απεσταλμένους. Κι αυτό γιατί, μεταξύ άλλων, ακολουθήθηκε μια πολιτική στο Κυπριακό αδιέξοδη και εν πολλοίς ξεπερασμένη. Η πολιτική ηγεσία κινήθηκε μεταξύ του λεγόμενου εφικτού (που φαντάζει ουτοπικό) και των διακηρύξεων στα μνημόσυνα και τα προεκλογικά μπαλκόνια. Η λογική αυτή, οδήγησε τους εκάστοτε μεσολαβητές να διαμορφώνουν ιδέες, προτάσεις και πρωτοβουλίες, αξιοποιώντας την «ευελιξία» της Λευκωσίας και έχοντας αφετηρία την τελευταία της υποχώρηση.
Αυτό βαθμηδόν γέννησε ένα σχέδιο λύσης το 2004, το οποίο οι πολίτες απέρριψαν συντριπτικά. Ακόμη και τότε οι κινήσεις που ακολούθησαν στηρίζονταν στη φιλοσοφία του σχεδίου που απορρίφθηκε. Κι αυτό επειδή η πολιτική που υιοθετείται είναι φοβική και δεν ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις των πολιτών, αλλά σε μια λογική προσαρμογής σε όρους ήττας.
Το πρόβλημα σήμερα είναι ο Ντάουνερ, ο οποίος είχε αποκτήσει οπαδούς στην ελίτ «της όποιας λύσης». Το διαχρονικό, όμως, πρόβλημα είναι πως οι διαχειριστές του Κυπριακού δεν έχουν αντιληφθεί πως οι συζητήσεις για λύση, πρέπει να τεθούν σε μια άλλη βάση. Στη βάση των δεδομένων που διαμορφώνονται: Ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει, η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε., έχει περιληφθεί στο ενεργειακό χάρτη της περιοχής.
Ακόμη και να δεχθούν τη νέα πρόταση της ελληνοκυπριακής πλευράς για το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος, και αντικατασταθεί ο Ντάουνερ, το Κυπριακό θα λυθεί; Με όρους της δεκαετίας του ’70, δεν λύνεται. Χρειάζεται επανεκκίνηση στο Κυπριακό.