άνθρωποι
Να γιατί κανείς δεν πρέπει να κλαίει μόνος του
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Μια βόλτα στη θάλασσα ήταν αρκετή. Μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα. Είχα την ανάγκη να μείνω μόνη με τις τόσες άτακτες σκέψεις μου. Να πετάξω ότι ασήμαντο και να κρατήσω ότι σημαντικό. Ο παφλασμός των κυμάτων άδειαζε το κεφάλι μου. Παντού σιωπή. Μόνο αυτή ακουγότανε.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και η αγάπη είναι το βραβείο…
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Καλοκαίρι!!! Μυρωδιές από νυχτολούλουδο, αγιόκλημα και καρπούζι. Ήλιος, θάλασσα. Τα παιδιά να παίζουν φωναχτά. Αχ πόση ξεγνοιασιά! Να μετράς το χρόνο αντίστροφα και άλλη μια σχολική χρονιά σιγά, σιγά να φτάνει στο τέλος της…Πόσο θα θελα να γινόμουνα και πάλι παιδί. Να φορούσα και πάλι αυτή την καρό ποδιά και να επέστρεφα […]
«Ο καφές που περιμένει»… Σε όλα υπάρχει μια ρωγμή κι από ‘κει χωράει το φως…
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ «Είναι αδύνατο, να βελτιωθεί ο κόσμος εάν πρώτα δε βελτιωθεί ο άνθρωπος»…. Κι απ’ ότι φαίνεται, πλησιάζουμε… Βλέπεις προσπάθειες ανθρώπων, που σε σοκάρουν, σε συγκινούν και λες…