Ο φόβος του χωροφύλακα, λένε, είναι η αρχή της σοφίας: Αλλά η Ευρώπη δεν προκαλεί φόβο…
File photo: Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν σε σύνοδο στη Μαυριτανία. EPA, LUDOVIC MARIN / POOL
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
H Ρωσία διαμορφώνει κλίμα τρομοκρατίας: Ο Μεντβέντεφ απειλεί τις ΗΠΑ ν’ αποφύγουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επαναφέροντας σενάρια για χρήση πυρηνικών όπλων
Ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ απειλεί ευθέως τις ΗΠΑ και το Ισραήλ: “Θα λάβουν αναμφίβολα μία συντριπτική αντίδραση γι’ αυτό που κάνουν κατά του Ιράν και του μετώπου της αντίστασης”, δήλωσε
Η εκ των κορυφαίων αρθρογράφων της εφημερίδας Le Μonde Sylvie Kauffmann αναφέρεται στην εγκατάλειψη του ρόλου του «χωροφύλακα» από τις ΗΠΑ και στο πρόβλημα της ανυπαρξίας αντικαταστάτη.
Κατά την άποψή της, μπορεί η Ευρώπη να «παίρνει τη σημαία», διότι διακατέχεται από τις αξίες της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επειδή οι κρίσεις αυξάνονται στο άμεσο περιβάλλον της, όμως, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν έχει τα μέσα για να παίξει αυτόν το ρόλο.
Όπως σημειώνει, ο Clément Beaune, Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, το εξηγεί με πάθος και πεποίθηση στο περιοδικό Foreign Policy, αναφέροντας, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν οικοδομήθηκε ως δύναμη, οικοδομήθηκε ακόμη και ενάντια στην ισχύ, οι συγκρούσεις της οποίας κατέστρεψαν την ήπειρο.
Με άλλα λόγια, εάν η Ε.Ε. θέλει να πάρει τη σημαία, «πρέπει να αλλάξει λογισμικό, ίσως ακόμη και σκληρό δίσκο», καθώς δεν έχει ούτε τους θεσμούς, ούτε το modus operandi, ούτε τη νοοτροπία ενός χωροφύλακα. Ακόμη χειρότερα, οι άλλοι δεν τη βλέπουν έτσι. Λέγεται, ότι ο φόβος του χωροφύλακα είναι η αρχή της σοφίας, αλλά η Ευρώπη δεν προκαλεί φόβο.
Αυτό θυμώνει τον Emmanuel Macron, όταν συνειδητοποιεί, ότι οι πολιτικοί της Βηρυτού τον ενέπλεξαν και δεν έχουν προχωρήσει βήμα για να ξεπεράσουν τους διχασμούς τους και να σχηματίσουν την «κυβέρνηση αποστολής», στην οποία επένδυσε τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια.
Ενώ ο Γάλλος πρόεδρος κατήγγειλε στον Τύπο, την «προδοσία», τη «διαφθορά» και το «κακόβουλο σύστημα» των Λιβανέζων συνομιλητών του, ο τοπικός αναλυτής Camille Najm, έκρινε ψυχρά: «Ο Macron είναι μαχητής, αλλά δεν έχει τα μέσα για την πολιτική του.»
Ο Emmanuel Macron θα μπορούσε, φυσικά, να αποφύγει σοφά, από το να εμπλακεί σε αυτήν την σχεδόν χαμένη υπόθεση. Όμως, όπως λένε στη γαλλική προεδρία, εάν δεν προσπαθούσε η Γαλλία, ποιος άλλος;
Παρόμοια συλλογιστική επικρατεί έναντι του επεκτατισμού του Τούρκου προέδρου Recep Tayyip Erdogan, ο οποίος, αφού κέρδισε στη Συρία και τη Λιβύη, επιτέθηκε στην ανατολική Μεσόγειο. Η Γαλλία έστειλε το στόλο της. Ο τόνος αυξήθηκε, φτάσαμε κοντά στο ναυτικό περιστατικό, οι σύμμαχοι ήταν πολύ ενοχλημένοι, αλλά και πολύ χλιαροί.
Τέλος, ο Erdogan απέσυρε το πλοίο που εξοργίζει τους Έλληνες, αλλά αφήνει αυτό που εξοργίζει τους Κυπρίους. Οι Γάλλοι και Τούρκοι πρόεδροι μιλούν ο ένας στον άλλο ξανά, όπως παλιοί φίλοι.
«Δεν υπήρχε περίπτωση να δοθεί το κλειδί της Ευρώπης στον Erdogan» εξηγεί μια γαλλική διπλωματική πηγή. «Έπρεπε ένας Ευρωπαίος να σηκωθεί και να πει: αρκετά!». Χάρη στη γερμανική διαμεσολάβηση, η ένταση έχει μειωθεί αλλά μέχρι πότε;
Με τη Ρωσία, είναι πιο περίπλοκο. Ο Ronald Reagan μπορούσε να αντέξει την πολυτέλεια της συνεργασίας με τη Μόσχα δείχνοντας τα δόντια του. Ο Emmanuel Macron ονειρεύεται να κάνει το ίδιο, αλλά τα δόντια των Ευρωπαίων είναι πολύ μικρότερα. Τι μοχλούς διαθέτει η Ε.Ε. έναντι της Λευκορωσίας; Κανέναν.
Μετά την άρση των κυρώσεών του το 2016, σε αντάλλαγμα για ένα δειλό πολιτικό άνοιγμα εκ μέρους του Προέδρου Loukachenko, θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποια συνεργασία με το Μινσκ, η οποία θα λειτουργούσε σήμερα ως μοχλός. Ωστόσο, η διαμάχη της Λιθουανίας με τη Λευκορωσία, σχετικά με έναν πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής τύπου Τσερνομπίλ, στο Astravets, 50 χλμ. από το Βίλνιους, εμπόδισε κάθε επιθυμία για συνεργασία.
Λόγω έλλειψης μοχλών, θα πρέπει συνεπώς να είμαστε ικανοποιημένοι, στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, με τις κυρώσεις εναντίον ηγετών της Λευκορωσίας, αφού πείστηκε η Κύπρος να υποχωρήσει, η οποία απαιτούσε ταυτόχρονα κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Ας είμαστε ειλικρινείς: αυτές οι κυρώσεις δεν βλάπτουν πολύ.
Μένουν οι δυνατές, αλλά συμβολικές χειρονομίες. Η συνάντηση με τη Svetlana Tikhanovskaya στο Βίλνιους, όπως έκανε ο Macron, και ο χαιρετισμός των γαλλικών στρατευμάτων στη Λιθουανία, έχουν σημασία. Είναι σημαντικό να επισκέπτεσαι τον Alexei Navalny στο νοσοκομείο, όπως έκανε η καγκελάριος Angela Merkel.
Αυτό επιτρέπει να παραμείνουμε αξιοπρεπείς, ζητώντας ταυτόχρονα «στρατηγικό διάλογο» με τη Ρωσία (Macron), προσκολλώντας στον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2 (Merkel) ή ελπίζοντας και οι δύο να επιβάλουν στον Πρόεδρο Poutine διαμεσολάβηση του ΟΑΣΕ. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε για πάντα μεγάλες καρδιές, αλλά με μικρά όπλα.
ΠΗΓΗ: Le Μonde Sylvie Kauffmann, «La peur du gendarme, dit-on, est le commencement de la sagesse. Mais l’Europe ne fait pas peur»
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Η Ε.Ε. μετά βίας απέφυγε το μεγαλύτερο δυνατό ρεζίλεμα στην εξωτερική της πολιτική…