Κοινή δράση κατά της τρομοκρατίας: Ποιοι άφησαν το ΙΚ να μεγαλώσει τόσο;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Καταπέλτης του Μάικλ Ρούμπιν κατά της Τουρκίας: Χρηματοδοτεί και υποστηρίζει τη Χαμάς, όπως έκανε με την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος – Οι ευσεβείς πόθοι των ΗΠΑ

Νέα τρομοκρατική επίθεση σε πόλη του κεντρικού Ισραήλ: Ο επιτιθέμενος μαχαίρωσε 6 περαστικούς σε τέσσερα διαφορετικά σημεία πριν τον σκοτώσουν αστυνομικοί

Οι «άδειοι φάκελοι» καίνε τον Πελικό: Φρικτές λεπτομέρειες από δύο μάρτυρες οι οποίοι δεν ενέδωσαν για τον τρόπο που τους προσέγγιζε προκειμένου να βιάσουν τη γυναίκα του

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Το Παρίσι αποτελεί στόχο. Στόχος, μέσα από τη Γαλλία,  είναι η ανθρωπότητα καθώς είναι ξεκάθαρο πλέον πως βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα παρανοϊκό σχέδιο. Ένα σχέδιο που αποτελεί μιας μορφής υστερικό φανατισμό, που εξελικτικά, με την τύφλωση του ακραίου, σκορπά τον θάνατο.

Τα όσα διαδραματίσθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στη γαλλική πρωτεύουσα φέρνουν στην επιφάνεια τον φόβο, τον τρόμο. Κτυπήθηκε η βεβαιότητα και το αίσθημα ασφάλειας. Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα σταματήσει αυτός ο κύκλος βίας, καθώς ο εχθρός είναι μια στιγμή ορατός και την άλλη αόρατος. Κτυπά στο ψαχνό και πάντα αθώους.

Παράγεται ένας ακραίος φανατισμός που εκφράζεται μόνο με τον τρόμο και τον θάνατο. Ποια η αποστολή και ποιες οι επιδιώξεις των ανθρώπων αυτών; Το να αφαιρούνται ζωές, με έναν τρόπο που παραπέμπει σε τυφλό κυνισμό, δεν παραπέμπει σε κανένα σκοπό. Το μόνο που καταφέρνουν οι δράστες, πέραν από τις ανθρώπινες τραγωδίες, είναι η διαμόρφωση ενός κλίματος ισλαμοφοβίας, αλλά και το στήσιμο τειχών μεταξύ των λαών με διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες. Με το κλείσιμο των συνόρων δεν λύνονται προβλήματα, απλά προσφέρεται άλλοθι στους φανατικούς της άλλης όχθης, εκείνους που αναπτύσσουν την ξενοφοβία, την ακροδεξιά, να κερδίσουν έδαφος. Το κλείσιμο των συνόρων αποτελεί πισωγύρισμα και εδραιώνει αρρωστημένες φοβίες, καλλιεργεί τον φανατισμό, τον ρατσισμό.

Η τρομοκρατία δεν έχει καμία σχέση με απελευθερωτικά κινήματα. Δεν έχει καμία σχέση με τους Παλαιστίνιους, που οργάνωναν αεροπειρατείες για να διεθνοποιήσουν το πρόβλημά τους, διαφορετικά άλλωστε ήταν τότε τα δεδομένα, ούτε με τους Κούρδους ή τα αφρικανικά απελευθερωτικά κινήματα. Ο Αραφάτ και ο Μαντέλα δεν υπήρξαν ποτέ τρομοκράτες, παρόλο που έτσι τους βάπτιζαν οι αντίπαλοί τους.

Τα φαινόμενα της τρομοκρατίας δεν εμφανίζονται, ασφαλώς,  από μόνα τους. Είναι αποτέλεσμα και των λανθασμένων πολιτικών των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή. Από τον πόλεμο στο Ιράκ μέχρι και τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, που αντί να εκδημοκρατικοποιήσει τις χώρες αυτές τις οδήγησε στην καταστροφή, δημιουργήθηκαν στρατιές φανατικών που κατάφερε να στρατεύσει το Ισλαμικό Κράτος.

Σήμερα πλέον η επιλογή είναι η συνεργασία όλων των δυνάμεων, πέραν από τα δικά τους συμφέροντα, για να αντιμετωπισθεί ο κοινός εχθρός, που δεν έχει σχέση με τους λαούς της περιοχής. Ούτε ακόμη και με τα καθεστώτα.

Επιβάλλεται να υπάρξει κοινή δράση αλλά και να απαντηθεί  και το ερώτημα γιατί αφέθηκε αυτό το κίνημα, που στέλνει ανθρώπους να σκοτωθούν για να σκοτώσουν, να μεγαλώσει τόσο. Πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα πώς αλλεπάλληλα λάθη, η πρόκληση πολέμων, έχουν γιγαντώσει την τρομοκρατία. Οι απαντήσεις δεν είναι σύνθετες καθώς είναι πρόδηλο τι έγινε. Σήμερα, όμως, το ζητούμενο είναι να αντιμετωπισθεί η τρομοκρατία και τούτο πρέπει να γίνει αποτελεσματικά.