Σύνοδος, χρήμα και επενδύσεις: Άλλο οι επιχειρήσεις, το κέρδος και διαφορετικό ο αφορισμός
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Δεν έχει και τόση σημασία να αγγίξει κανείς τις «διαφορές» που προέκυψαν μεταξύ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου και του θεολόγου, Ανδρέα Πιτσιλλίδη. Οι διαφορές, θεολογικού, θρησκευτικού ή άλλου χαρακτήρα, αποτελούν είτε την αφορμή είτε ακόμη αφορούν κάποιους «εσωτερικούς λόγους», που οδήγησαν στον αφορισμό του Αντρέα Πιτσιλλίδη. Δηλώνοντας αναρμόδιος (και παγερά αδιάφορος) για τα αίτια και τα αιτιατά το βασικό, το μείζον στην περίπτωση αυτή είναι η νοοτροπία και οι προσεγγίσεις που έχουν επικρατήσει. Μια Σύνοδος, η οποία ασχολείται με επιχειρήσεις και επενδύσεις, οικόπεδα, με τράπεζες και μετοχές, θα ανέμενε κάποιος να ήταν και πιο «ευέλικτη» και σε άλλα ζητήματα.
Παίζει από τη μια με τους κανόνες της αγοράς, ασχολείται με δάνεια και τις εισπράξεις από τα παγκάρια, τσακώνεται υπερασπιζόμενη πρώην μετόχους τραπεζών ενώ δεν αποδέχεται μια άλλη άποψη και προσέγγιση. Στην προκειμένη περίπτωση δεν συνυπάρχουν οι «ανοικτόμυαλοι» της ελεύθερης αγοράς και οι δογματικοί, ισοπεδωτικοί που δεν δέχονται να συζητήσουν, να διαλεχτούν. Ουσιαστικά ένας οργανισμός, θεσμός που ασχολείται με το κέρδος και τον ανταγωνισμό της οικονομίας δεν μπορεί να κηρύττει κιόλας την αγάπη, τον σεβασμό, την πίστη. Συγκρούονται μεταξύ τους. Όμως αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Όπως ένα άλλο κεφάλαιο, είναι και η επιμονή τις Κυριακές, έξω από τις εκκλησίες, να αναδεικνύονται θέματα επενδύσεων, να διαπιστώνεται ένα άγχος γι’ αυτό και τα υπόλοιπα τα μείζονα για την αποστολή τους, να αφήνονται στο περιθώριο και στα κατηχητικά.
Όλα αυτά δεν αφορούν μόνο όσους συμμετείχαν στην επιτροπή που αποφάσισε για την υπόθεση αυτή, αλλά και το σύνολο των Συνοδικών. Γιατί ακούστηκε για κάποιες διαφορετικές απόψεις και διαφωνίες. Δεν τις άκουσε κανείς μέχρι σήμερα. Δεν ορθώθηκε η διαφορετική άποψη, εάν και εφόσον υπάρχει. Η Εκκλησία δεν είναι κλειστό κλαμπ και δεν ασκείται εξουσία πίσω από κλειστές πόρτες. Υποτίθεται ανήκει στο «ποίμνιό της».
Είναι αλήθεια πως οι φορείς των θρησκειών ακόμη και στις πιο προηγμένες χώρες δεν προάγουν δημοκρατικές διαδικασίες. Γι’ αυτό και βρίσκονται σε έναν παράλληλο δρόμο, σε μια παράλληλη πορεία με την κοινωνία. Επιμένουν στον απόλυτο έλεγχο και την άσκηση διαχείρισης που αποκλείει κάθε αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης. Στην περίπτωση της Κύπρου, μόνο εάν η μνήμη είναι κοντή, δεν έχουν ξεχαστεί οι στημένες δίκες, οι τρύπιες κάλπες και οι διαρροές με τις φημολογίες. Υπάρχει μια μεγάλη ολόκληρη παράδοση σε αυτά, που είναι βαθιά εδραιωμένη.
Οι προσεγγίσεις και οι πρακτικές που εφαρμόζονται παραπέμπουν σε συμπτώματα υπανάπτυξης και είναι αιχμάλωτες της αδυναμίας να δοθούν απαντήσεις σε εξελίξεις και φαινόμενα που βιώνουμε. Είναι όμως και προσπάθεια κυριαρχίας του απόλυτου. Λειτουργούν στη Σύνοδο ως πόλος εξουσίας που δεν αποδέχεται την αμφισβήτηση. Δεν μπορούν να λειτουργούν με όρους μεσαίωνα, όταν διεκδικούν διά άλλων δράσεων, χώρο στον σύγχρονο κόσμο.