File photo: Aπό τις διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ. EPA, FAZRY ISMAIL
Ο κόσμος ξεσηκώνεται σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Για «σοσιαλιστικό όνειρο» που ξαναγεννιέται γίνεται λόγος σε μερικές χώρες. Κάπου αλλού μιλούν για την ανάγκη ενός «ανθρωπινότερου καπιταλισμού» και σε ορισμένες περιοχές θεωρούν τις εξεγέρσεις ως «εντολή του Θεού».
Όλοι όμως συγκλίνουν στην ίδια άποψη: Δεν πάει άλλο, φτάνει πια, enough is enough. Σχεδόν παντού οι περισσότεροι πολίτες νιώθουν πρωτοφανή ανασφάλεια.
Οι αιτίες της αγανάκτησής τους μπορεί να διαφέρουν και να έχουν διαφορετικές αφετηρίες, αλλά συνθέτουν μια κοινή πραγματικότητα, πέραν από πληθυσμιακά μεγέθη και γεωγραφικούς χώρους.
Ο συνολικός πλούτος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού έχει τετραπλασιαστεί μέσα σε μια εικοσαετία, από 39,6 τρισ. δολάρια το 2000 στα 158,3 τρισ. δολάρια το 2019.
Εκατομμύρια άτομα κάθε ηλικίας, σε κάθε γωνιά της Γης, βγαίνουν στους δρόμους είτε αντιδρώντας στο δυσβάσταχτο κόστος ζωής και στις δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είτε διεκδικώντας διαφάνεια, ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία.
Ακόμα και στις ΗΠΑ φαίνεται ότι η Προεδρία Τραμπ δεν αποκλείεται να οδηγήσει «από το ένα άκρο στο άλλο», όπως εκτιμούν αρκετοί ακαδημαϊκοί και αναλυτές.
Το περασμένο Σάββατο, τριάντα και πλέον χιλιάδες Νεοϋορκέζοι, κυρίως νέοι, συγκεντρώθηκαν κάτω από τη γέφυρα Κουίνσμπορο στο Κουίνς για να ακούσουν τον γερουσιαστή και έναν από τους επικρατέστερους για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς, να τους μιλά για «πολιτική επανάσταση», για δωρεάν υγεία και παιδεία, έχοντας δίπλα του την 30χρονη βουλευτή Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, η οποία έγινε σύμβολο ενός νέου κινήματος στην Αμερική για «κοινωνική δικαιοσύνη».
Την ίδια στιγμή, στην πληγωμένη Βηρυτό μια λαοθάλασσα από Χριστιανούς, Σουνίτες και Σιίτες διαδήλωσε κατά των μέτρων λιτότητας και των διεφθαρμένων πολιτικών. Άλλωστε, ο πόνος, η δυστυχία και η εκμετάλλευση δεν έχουν θρησκεία, χρώμα και ιδεολογία.
Φαίνεται πως είναι από εκείνες τις στιγμές της Ιστορίας που οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ξεσηκώνονται κόντρα στην αδικία και σε κάθε μορφή καταπίεσης. Ως πότε θα τους κλέβουν τα όνειρα;
Ούτε πόλεμος ούτε διαπραγματεύσεις όταν δεν σταματoύν την Τουρκία: Η απληστία πληρώνεται