Ξημέρωσε μια «πολύ όμορφη μέρα»…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αντικαθίσταται ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών ‘Ακτσαπαρ, υπεύθυνος για τον πολιτικό διάλογο με την Ελλάδα: Αλλαγές και σε άλλα κρίσιμα πόστα
Οι ηγέτες της άκρας δεξιάς εστιάζουν πάντα σε όλα τα σημάδια φθοράς της εποχής, που για αυτούς είναι σημάδια παρακμής: Πως χρησιμοποιούν τη «λογική» του φόβου
Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΠΕΤΑΝΓΙΑΝΝΗ
Υπουργός της κυβέρνησης, ανακοινώνοντας τη διεξαγωγή του κάλπικου και διχαστικού Δημοψηφίσματος της εκτροπής ένα σκοτεινό βράδυ την περασμένη εβδομάδα, το oποίο χαρακτήρισε «ως ωραίο», προφανές ολίσθημα της γλώσσας, έσπευσε αμέσως να μας αναγγείλει με ένα σαδομαζοχιστικό μειδίαμα το ξημέρωμα μιας «πολύ όμορφης ημέρας». Άρχισαν, πράγματι, από την άλλη μέρα πρωί-πρωί να βαράνε τα νταούλια και οι ζουρνάδες για να ακούσουν επί τέλους οι αγορές και να αρχίσουν να χορεύουν. Φευ! Αυτές, οι πεισματάρικες, κώφευσαν. Οι Συριζοανέλ έριξαν την τελευταία ζαριά, τα έχασαν όλα και ξημέρωσε η «πολύ όμορφη» ημέρα της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης των πάντων.
Έκαναν τη χώρα ένα σκουπίδι, αυτοί που υποτίθεται ότι θα την έκαναν «αγνώριστη» σε έξι μήνες, όπως είπαν. Προφανώς αυτό εννοούσαν. Οι Τράπεζες έκλεισαν και δεν πρόκειται να ξανανοίξουν στο προβλεπτό μέλλον, οι καταθέσεις των «πλουσίων» πολιτών των 20.000 ευρώ, όριο που είχε θέσει ο κ. Γλέζος προεκλογικά, κινδυνεύουν να κατασχεθούν ή να κουρευτούν σε απίθανα ποσοστά. Οι θλιβερές εικόνες των πανικόβλητων συνταξιούχων και πολιτών μπροστά στις τράπεζες δεν αποτελούν μόνο όνειδος για τη χώρα αλλά και προάγγελο της ολοκληρωτικής καταστροφής που έρχεται με τα δελτία φαρμάκων, τροφίμων, καυσίμων και βασικών αναγκών. Δεν έχουμε δει ακόμα τα χειρότερα, αυτά που οι απελπισμένοι ανοήτως λένε ότι δεν υπάρχουν.
Αρκετά έγκαιρα, από την αρχή της «σκληρής» διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και συμμάχους μας, τους οποίους η νέα κυβέρνηση αναγόρευσε ως τον υπ’ αριθμό Ένα εχθρό και κίνδυνο της εθνικής μας υπόστασης, είχε υπογραμμιστεί ότι η βασική αντίφαση – ρήξη με τους εταίρους ή ρήξη στο κομματικό και κυβερνητικό συνονθύλευμα – ήταν αδύνατο να επιλυθεί χωρίς σοβαρές πολιτικές συνέπειες για τον κ. Τσίπρα. Το ερώτημα ήταν εάν ως πρωθυπουργός πλέον της χώρας θα επέλεγε τελικά το συμφέρον του κόμματος, περιορίζοντας τις απώλειες ώστε να κρατηθεί με στην εξουσία πάση θυσία – το ευρώ δεν είναι φετίχ αλλά η εξουσία είναι – ή το συμφέρον της χώρας, για την οποία επιζητούσε έναν δήθεν «έντιμο συμβιβασμό». Το «παιγνίδι του δειλού» (chicken game), το οποίο από το 2012 είχε υιοθετήσει ο κ. Τσίπρας, μόνο στο νοσηρό εγκέφαλο ορισμένων είχε πιθανότητα επιτυχίας καθώς μάλιστα μετεξελίχτηκε εκ των πραγμάτων σε θανάσιμη μονομερή ρωσική ρουλέτα. Η απειλή αυτοκτονίας ουδένα φόβισε και το τελευταίο πάτημα της σκανδάλης μπροστά στο αδιέξοδο επέφερε το προβλεπτό μοιραίο, χωρίς να πιτσιλίσει καν με αίματα τους «αντιπάλους». Κι έτσι, ως «κοτόπουλο» πλέον ο κ Τσίπρας παραδόθηκε στην ΚΟΤΑ (Κομμουνιστική Τάση) και τις ισχυρές συνιστώσες του κόμματός του, στην ισχυρή «Συμμορία της Δραχμής». Η ελπίδα μετατράπηκε σε απόγνωση, η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια του εθνικού μας επαίτη της ανοιχτής παλάμης με την ενθουσιωδώς χειροκροτούμενη «μαγκιά» του, για να τα πάρει από τους «κουτόφραγκους» άνευ όρων και δεσμεύσεων, ενταφιάστηκαν στις ουρές έξω από τις τράπεζες.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ έπεσαν στη «θανάσιμη παγίδα» που έστησαν προεκλογικά με τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά πολιτική απάτη του «αντι-Μνημονίου». Αντί να το κάνει κομματάκια, με τη θηλιά που έβαλε στο λαιμό του και στην οικονομία, που κατέρρεε καθημερινά μέχρι το σημερινό ηχηρό επιθανάτιο ρόγχο της, έφτασε να ανεβάσει το λογαριασμό της εναπομείνασας κατά 10% πλέον αναγκαίας δημοσιονομικής προσαρμογής, την ουρά δηλαδή του γαϊδάρου, στο αστρονομικό ποσό των 8 και πλέον δις ευρώ έναντι του 1-2 στην κατάσταση που παρέλαβε. Δική του η πρόταση με προβλεπόμενη ύφεση 3% έναντι αντίστοιχης αύξησης 3% προ των εκλογών, χωρίς να συνυπολογιστούν οι υποχρεώσεις που προέκυψαν από τις αποφάσεις του ΣΤΕ. Τρίτο επαχθές, επονείδιστο και δυσβάσταχτο Μνημόνιο πολυετούς διαρκείας. Ύφεση, ανεργία, φόροι, αφανισμός της μικρο-μεσαίας τάξης, στραγγαλισμός των επιχειρήσεων και της επιχειρηματικότητας και τα συναφή και ελάχιστα για το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Ξέχασε στο δρόμο την αύξηση του κατώτατου μισθού, το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, την 13η σύνταξη, τον ΕΝΦΙΑ και τα λοιπά. Ασήκωτο βάρος για το κόμμα του και την εκλογική του πελατεία. Στην πορεία αυτή της φαντασιακής διαπραγμάτευσης και ναρκισσιστικής αλαζονείας αποστράγγισε και τις τελευταίες σταγόνες των κρατικών αποθεμάτων. Το πολιτικό του κεφάλαιο εξατμιζόταν ταχύτατα και το μόνο που του έμεινε ήταν η ψευδεπίγραφη «πολιτική» και «μαχητική» διαπραγμάτευση που γινόταν ακόμα πιστευτή με τον καταιγισμό της προπαγάνδας από ευρύτερο κοινό, εθισμένου στην «ηρωική» αντίσταση.
Δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση για το εάν πρόκειται για προμελετημένο έγκλημα, δολιοφθορά ή όχι κι αν οι φαιοκόκκινες προθέσεις ήταν καλές ή κακές στο δρόμο προς την Κόλαση. Στην πολιτική μετράει το αποτέλεσμα Κι αυτό ήταν ολέθριο για τη χώρα.
Ορισμένοι, πολιτικοί και ΜΜΕ, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, έτρεφαν την αυταπάτη ότι ο κ. Τσίπρας μπορούσε να βάλει τα συμφέροντα της χώρας του πάνω από τα κομματικά. Προσπάθησαν να τον ρυμουλκήσουν σε πιο μετριοπαθείς και ρεαλιστικές θέσεις. Τον ενθάρρυναν, μάλιστα, καλοπροαίρετα, να κινηθεί προς το Κέντρο, εάν δεν τον είχαν ήδη αναγορεύσει εσπευσμένα ως ηγέτη κάποιας νέας «Κεντρο-αριστεράς». Άλλοι αισθάνθηκαν μάλιστα και «προδομένοι». Όλες αυτές οι αυταπάτες διαλύθηκαν εν μια νυκτί. Ο κ. Τσίπρας, παρά το επικοινωνιακό «χάρισμα» και τη «φρεσκάδα» που του απέδωσαν ως εύσημα πολιτικής υπεροχής διάφοροι αναλυτές, δεν είχε, δεν έχει ούτε πρόκειται να αποκτήσει τέτοιο πολιτικό ανάστημα, για να περιοριστεί κανείς στο προφανές. Είναι θέμα ιστορικού, γνωστικού και θεωρητικού υπόβαθρου, πολιτικής κουλτούρας και ευθύνης. Δεν μπορεί να υπερβεί τα προσωπικά του όρια και τους κομματικούς του περιορισμούς. Αυτός είναι ο βιόκοσμος μέσα στον οποίο μπορεί να κινηθεί με άνεση. Δεν είναι εύκολη η μετάβαση από τα τσιτάτα του Μάο, του μεγαλύτερου χασάπη της ιστορίας, στους θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Με τη φαρσοκωμωδία του τυχοδιωκτικού Δημοψηφίσματος ο κ. Τσίπρας αποπειράται μια fuite en avance, μια «φυγή προς τα εμπρός», με τα ίδια προεκλογικά ψεύδη, με τις ίδιες απάτες και αυταπάτες, με την ίδια παραπλανητική συγκάλυψη των πραγματικών του επιδιώξεων, για να σώσει το πολιτικό του σαρκίο χωρίς ίχνος αυτογνωσίας και ευθύνης απέναντι στον τόπο. Με πλήρη και αναιδή μετάθεση ευθυνών στους «ξένους», τους αιώνιους εχθρούς μας, στάση νηπιακής πολιτικής παιδείας και φανατικής ιδεολογικής εμμονής. Μοιραίο, ανεύθυνο, άβουλο, διχασμένο και επικίνδυνο το κυβερνητικό έκτρωμα, με την επικουρία των ψήφων της εγκληματικής οργάνωσης της Χ.Α, μεταθέτει την ευθύνη στους ώμους των πολιτών με συνοπτικές και αντι-δημοκρατικές διαδικασίες επιδιώκοντας να εκμεταλλευτεί και πάλι το ιδεολογικό και πολιτικό κλίμα και την επικίνδυνη εθνολαϊκιστική έξαψη της «αντι-μνημονιακής» περιόδου.
Η χώρα πνέει τα λοίσθια με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Το ΟΧΙ θα της δώσει τη χαριστική βολή, την άτακτη μάλιστα έξοδο από το ευρώ και την Ευρώπη. Πάνω στα ερείπιά της κινδυνεύει να αφήσει την τελευταία του πνοή και το δημοκρατικό καθεστώς της χώρας. Με κίνδυνο να κλείσουν 650.000 επιχειρήσεις με άλλα 2 εκ. ανέργους, οι εξαθλιωμένοι και απελπισμένοι πολίτες θα είναι πρόθυμοι να ανταλλάξουν τις ελευθερίες τους αντί πινακίου φακής. Οι ένοπλες δυνάμεις του κ. Καμμένου βρισκόμενες σε «πόλεμο» εγγυώνται την εσωτερική μας ασφάλεια (βενζίνη υπάρχει ακόμα) χωρίς να προσδιορίζεται την απειλή. Προφανώς είναι οι «γερμανοτσολιάδες», οι «προδότες», η «5η φάλαγγα», τα τσιράκια των δανειστών. Η εμφυλιοπολεμική αυτή ρητορεία ενέχει θανάσιμους κινδύνους. Ακραίες εξελίξεις σε συνθήκες ολοκληρωτικής κατάρρευσης δεν μπορούν να αποκλειστούν.
Ήδη, οι διαφωνούντες και υπερασπιστές του ΝΑΙ εμφανίζονται στις πολιτικές διαφημίσεις να επιδιώκουν «την κατάλυση της δημοκρατίας» και πρέπει να εμποδιστούν. Η κυβερνητική, η κομματική πολιτική και ιδεολογική πρακτική μέχρι σήμερα, ο αυταρχισμός, ο κομματικός εποικισμός του κράτους, η συστηματική προσπάθεια λαφυραγώγησης και υφαρπαγής της εξουσίας, η ολοκληρωτική νοοτροπία, η έλλειψη ανεκτικότητας απέναντι στις αντίθετες απόψεις και η απειλή εισαγγελικής δίωξής τους καθώς και ο ανύπαρκτος σεβασμός στους κανόνες της «αστικής» δημοκρατίας ωθούν τα πράγματα προς επικίνδυνες για το δημοκρατικό καθεστώς κατευθύνσεις. Οργιάζει η φαιοκόκκινη προπαγάνδα του ψεύδους, του αχαλίνωτου εθνολαϊκισμού, του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, που υπερβαίνει κάθε όριο θεμιτής επικοινωνιακής πολιτικής. Εκρηκτική ατμόσφαιρα φορτίζει το δημόσιο χώρο και λόγο.
Να παραμείνουν στην εξουσία, να δρέπουν τη λεία της με κάθε μέσο. Να δίνουν «δώρα» στον εαυτό τους, όπως ο πρόεδρος των ΕΛΠΕ, ισοδύναμα με 330 αγροτικές συντάξεις. Να γαντζωθούν στο σκάφος της εξουσίας με νύχια και με δόντια ακόμη κι αν οι πολίτες πουν ένα ηχηρό ΝΑΙ, αποδοκιμάσουν και αφαιρέσουν την νομιμοποίηση στον κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του στις κάλπες. Ανείπωτη πολιτική, αντι-δημοκρατική αναισθησία, θράσος και περιφρόνηση από αυτούς που επικαλούνται τη «θέληση του λαού».
Το Δημοψήφισμα δεν είναι συμβουλευτικό. Είναι βαθύτατα υποχρεωτικό και καθοριστικό για την τύχη της χώρας. Σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση θα πρέπει να καταστήσει σαφές στον κ. Τσίπρα και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η αποδοκιμασία στις κάλπες του αφαιρεί αυτόματα κάθε νομιμοποίηση για διαπραγμάτευση και ότι δεν πρόκειται να αποδεχτεί καμία Συμφωνία, εάν τυχόν την αποτολμήσει μόνος του, εξ ονόματος του ΝΑΙ. Θα αποτελούσε μέγιστη νέα εκτροπή με ανυπολόγιστες πολιτικές συνέπειες. Ο κ. Τσίπρας έχει εκ του Συντάγματος θεσμικές υποχρεώσεις κι είναι παρήγορο που τις αναγνώρισε, έστω και καθυστερημένα.
Υπό την ένοχη, μάλιστα, σιωπή των αυτο-προσδιοριζόμενων ως «φιλο-ευρωπαϊστών» του ΣΥΡΙΖΑ και της πλειάδας των «αριστερών» διανοουμένων που τον υποστηρίζουν. Πολλοί εξ αυτών φιλοξενήθηκαν σε ευρωπαϊκές χώρες, κατέκτησαν πανεπιστημιακές έδρες στο επάρατο «καπιταλιστικό» και «νέο-φιλελεύθερο» καθεστώς τους και άλλα πολλά σε καιρούς χαλεπούς για την ελληνική δημοκρατία. Σήμερα, δεν μπορούν καν να ψελλίσουν λίγα λόγια υπέρ της ανεκτικότητας των αντίθετων απόψεων, την πεμπτουσία του δημοκρατικού κκαι φιλελεύθερου πολιτεύματος. Ανέχονται τους μακαρθισμούς και την καθεστωτική συμπεριφορά. Αποτελεί έσχατη καταισχύνη.
Ο γνωστός ιστορικός Mark Mazower, με πλήθος σημαντικών και διάσημων έργων για την Ελλάδα, προ ολίγου καιρού μάλιστα φιλικός προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το «πείραμά του», με χθεσινό άρθρο του στην «Καθημερινή» για τη «μαγική σκέψη του κ. Τσίπρα» προειδοποιεί απερίφραστα ότι το απερίσκεπτο δημοψήφισμα θα δοκιμάσει τους δημοκρατικούς θεσμούς που θεσπίστηκαν το 1974. Εφόσον σπέρνουν διχασμό και φανατισμό με φανταστικούς εχθρούς δεν είναι δύσκολο να θερίσουν θύελλες.
Η προφανής, λοιπόν, επιλογή είναι το ΝΑΙ.
ΝΑΙ στο ΕΥΡΩ και την ΕΥΡΩΠΗ. ΝΑΙ στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα. ΝΑΙ στη ΔΥΣΗ.
Είναι το φιλί της ζωής σε μια ημιθανή χώρα στα πρόθυρα ολοκαυτώματος.
Ο δρόμος κάθε άλλο παρά εύκολος και ανώδυνος θα είναι. Θα διατηρήσει, όμως, τη χώρα ζωντανή, διασφαλίζοντας την επιβίωση και την ασφάλειά της με πρόσθετες πλέον θυσίες αλλά με προοπτικές, εφόσον αυτή τη φορά καταφέρει να αποκτήσει περισσότερη αυτογνωσία και να αναλάβει τις αναγκαίες δεσμεύσεις για ριζικές μεταρρυθμίσεις. Δύσκολο, επώδυνο αλλά όχι ανέφικτο. Αυτή είναι η αλήθεια και οι πολίτες πρέπει να τη γνωρίζουν.
Το ευρωπαϊκό μας Σπίτι έχει πολλές ατέλειες, αλλά παραμένει το σπίτι μας και η οικογένειά μας.
Ό άλλος δρόμος του ΟΧΙ, καθόλα εφικτός, δεν οδηγεί στο άγνωστο αλλά στην Κόλαση. Στην απόλυτη πλέον δραχμοδίαιτη εξαθλίωση, όπου η σημερινή «ανθρωπιστική κρίση» θα μοιάζει με χαμένο Παράδεισο. Οδηγεί στη γαιοπολιτικά επικίνδυνη για την ασφάλειά μας απομόνωση, με μοναδικούς συμμάχους τη Χ.Α. τον Πέπε Γκρίλλο, την Μαρία Λεπέν και τον μακρινό Μαδούρο, για να γίνει της «Βενεζουέλας» ή «λίγο χειρότερα από την Ζιμπάμπουε» κατά τον κ. Χρυσογόνο, ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ασήμαντο οιωνεί προτεκτοράτο της ισχυρής και ανερχόμενης και αναθεωρητικής γειτονικής νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Δεν υπάρχουν ανεύθυνοι πολίτες. Οι επιλογές τους δεν είναι ποτέ άνευ συνεπειών ούτε η ετερογονία των σκοπών άγνωστη. ‘Άλλο θέλεις άλλο σου βγαίνει. Τα δικαιώματα Σωτηρίας ή Ιδανικής Αυτοχειρίας είναι τυπικά ισότιμα. Η διαφορά είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση είμαστε όλοι ισότιμα νεκροί, διότι τρέμοντας το θάνατο αποφασίσαμε τη μαζική αυτοκτονία. Επίθεση αυτοκτονίας με μοναδικό θύμα τη χώρα, τον εαυτό μας.
Η επιλογή είναι δική μας.
Η Επιλογή των Ελλήνων Ευρωπαίων Πολιτών είναι σαφής και διαυγής.
Ένα Ηχηρό και Ισχυρό ΝΑΙ.
Ώστε κανείς να μην μπορεί να το αγνοήσει.