Με αφορμή τις εκλογές: Ο γκρεμός και το ρέμα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Ερντογάν φλερτάρει αδιάντροπα με την Αθήνα, αλλά το παίζει νταής απέναντι στη Λευκωσία: Ο άβουλος Γκουτέρες παίζει την τύχη της Κύπρου σε γεύματα αι δεξιώσεις!
Η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ: Ο Μητσοτάκης θα παίζει στην πολιτική αρένα χωρίς αντίπαλο και οι μικροί θα “παλεύουν” για χαμηλά ποσοστά, χωρίς να παίρνουν κεφάλι!
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Κλείνοντας αυτή η βραχύβια προεκλογική περίοδος, στη γεύση πολλών που σκέπτονται τα συν και τα πλην του καθενός, πριν πάνε την Κυριακή στις κάλπες, είναι το πικρό από τη μια και το άγευστο από την άλλη. Πολλά ακούσαμε από όσους ζητούν την ψήφο μας, αλλά ελάχιστα μάθαμε για την επόμενη ημέρα.
Όλοι μας υποσχέθηκαν ένα καλύτερο αύριο, αν τους ψηφίσουμε, από το σημερινό και χθεσινό μίζερο με τις δραματικές επιπτώσεις που είχε την τελευταία εξαετία στην ζωή μας. Βεβαίως έχουμε μάθει εδώ και καιρό, ότι οι πλείστες προεκλογικές υποσχέσεις την επομένη ξεχνιούνται από το νικητή.
Όμως μας πουλάνε ελπίδες, που χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια και αυτό είναι κάτι που συναισθηματικά κεντρίζει και πολλές φορές παρασύρει κάθε ψηφοφόρο, που θέλει να βρει κάτι να πιαστεί, πριν βυθιστεί οριστικά στον πάτο της θάλασσας με τα βαρίδια που του έχουν περάσει στο λαιμό του τα δίσεκτα χρόνια του μνημονίου.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που ακούει κανείς τους συνομιλητές του να του λένε τι να ψηφίσω. Και να προσθέτουν με αγωνία και απελπισία. Εδώ έχουμε το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Οι μεγαλύτεροι που διεκδικούν την πρώτη θέση άλλαξαν τώρα ρότα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι χθες ζητούσε πρωτιά και ευρύτερες συνεργασίες, τώρα θέλει αυτοδυναμία για να μην χρειαστεί να νοθεύσει το πρόγραμμα του. Αντίθετα η ΝΔ άλλαξε ρότα και μας μιλάει για συνεργασίες με όσους έχουν φιλοευρωπαϊκή πολιτική.
ΟΙ μικροί που συνθλίβονται υπό το βάρος της πόλωσης και επιδιώκουν να υπερπηδήσουν το πολυπόθητο 3%, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια δεκάδα τουλάχιστον βουλευτών, για να παίξουν ρόλο ρυθμιστή στο νέο κοινοβούλιο. Ανάμεσα σε αυτούς είναι οι ΑΝ.ΕΛΛ., οι Πράσινοι-ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Ε. Βενιζέλου, που γλυκάθηκε με την Αντιπροεδρία και το ΥΠΕΞ στην συγκυβέρνηση που προηγήθηκε.
Άλλα και ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ εμφανίζεται διατεθειμένο να συνεργαστεί με το πρώτο κόμμα, όποιο κι αν είναι, θέτοντας όμως όρους και προϋποθέσεις που επ ουδενί δεν συζητάει από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο το απορρίπτει εκ των προτέρων ο Α. Τσίπρας, που λέει σε όλους τους τόνους όσοι πιστοί προσέλθετε, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ζητάει ασυζήτητη να ακολουθήσουν το … αλάθητο του Πάπα.
Από την άλλη πλευρά η ΝΔ μας λέει, ότι είναι η εγγύηση για την έξοδο της χώρας από την κρίση και ζητάει να της ανανεώσουμε την εντολή, για να ολοκληρώσει το πρόγραμμά της. Ταυτόχρονα δεν μας λέει, γιατί δεν έκανε όχι τα δύσκολα που σκόνταψαν στο δημοσιονομικό κόστος, αλλά τα απλά και αυτονόητα, όπως η ολοκλήρωση του ελέγχου της λίστας Λαγκάρντ και όλων των άλλων σχετικών λιστών της μεγάλης φοροδιαφυγής, προκειμένου να εισπράξει από τους λίγους έχοντες σημαντικά ποσά, που θα μπορούσαν να διατεθούν για την ανακούφιση των πολλών που δεινοπαθούν.
Και βέβαια δεν είναι η τρόικα, που επικαλούνται ως μπαμπούλα για να καλύψουν άλλες σκοπιμότητες που εμπόδισαν την δημιουργία τριών απλών νόμων πολλών που ψηφίστηκαν τα δυόμισι χρόνια, για των φορολογία ιδιωτών, επιχειρήσεων και χρηματοοικονομικών, όπως είχε υποσχεθεί ο Α. Σαμαράς στο Ζάππειο.
Για το ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η ανησυχία του αγνώστου και των αντικρουόμενων απόψεων γύρω από το φλέγον θέμα της οικονομικής κρίσης. Πολλοί φοβούνται αδέξιες κινήσεις, που μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ υπέρ του οποίου έχει ταχθεί το 75%. Εξάλλου δεν είναι λίγες οι φωνές, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να αποχωρήσει από την ευρωζώνη.
Σε αυτά τα ερωτήματα οι πολίτες και κυρίως η κρίσιμη μάζα των αναποφάσιστων του 13-15% δεν έχουν πάρει καθαρές απαντήσεις. Με το να κατηγορεί ο ένας τον άλλο, δεν σημαίνει ότι απαντώνται τα ερωτήματα, γιατί δεν τα έκαναν στους μεν και γιατί υπάρχει ασάφεια γύρω από την αντιμετώπιση της κρίσης στους δε.
Κάποιοι ψηφίζουν απλά αρνητικά, γιατί έτσι νομίζουν ότι εκδικούνται τα μέχρι σήμερα κόμματα της εξουσίας. Με αυτή την έννοια δίνουν εκδικητική ψήφο. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει αύριο η ζωή τους και να επανέλθουν όλα στην προ του 2009 περίοδο. Τέλος, τρίτοι που θα ψηφίσουν μικρότερους σχηματισμούς, θεωρούν ότι το κόμμα της προτίμησής τους θα αποτελέσει το ανάχωμα στα όποια στραβοπατήματα του πρώτου κόμματος, που θα αναλάβει την εξουσία. Βεβαίως όλα αυτά με το αζημίωτο, μια και η όποια συνεργασία μεταφράζεται και σε κάποια υπουργεία και άλλες θέσεις για τους υμετέρους κομματικούς φίλους.
Η ουσία, που λίγοι βλέπουν είναι ότι το ισχύον εκλογικό σύστημα, που είναι καλπονοθεύτηκο, μια και δίνει μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα που έχει πλειοψηφία έστω και μιας ψήφου. Φτιάχτηκε στα μέτρα της αλήστου μνήμης περιόδου του δικομματισμού και τώρα γύρισε ως μπούμερανγκ εναντίων τους.
Είναι σαφές ότι η χώρα βρίσκεται σε πολλαπλή κρίση. Ένα 35% του πρώτου κόμματος αποτελεί το ένα τρίτο των ψηφοφόρων. Κι αυτό δεν είναι από μόνο του ικανό να σηκώσει το βάρος μεγάλων και σημαντικών αποφάσεων. Έστω και την υστάτη στιγμή, τα κόμματα και κυρίως το πρώτο, που θα εισέλθουν στη βουλή, καλούνται να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, όπως θα έκαναν αν η χώρα ήταν σε πόλεμο και να πάρουν μεγάλες ιστορικές και κρίσιμες συλλογικές αποφάσεις.
Αυτός ο ιδιότυπος εμφύλιος πρέπει τώρα να τελειώσει. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, που τους κλέψαμε τα όνειρα και τα βλέπουμε να μαραζώνουν μια και ζουν το σήμερα και το αύριο τους χωρίς ελπίδα…