Το φαινόμενο των αγανακτισμένων, που στην σύγχρονη εκδοχή τους πρωτοεμφανίστηκαν στην Πλατεία Συντάγματος, δείχνει να απειλεί κυβερνήσεις, οικονομίες αλλά και υπερεθνικούς θεσμούς όπως η Ε.Ε., εξωτερικεύοντας μια τυφλή οργή για την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου ζωής, τον αποκλεισμό, τις βαθιές συνέπειες της άναρχης παγκοσμιοποίησης.
Οι Έλληνες αγανακτισμένοι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τους Σαλβίνηδες, με τα κίτρινα γιλέκα, με τους Ορμπάν.
Έχουν σχέση με λίγο απ’ όλα. Απλώς στην Ελλάδα βλέποντας το εκ των υστέρων, είμασταν τυχεροί. Οι Έλληνες αγανακτισμένοι, συντηρητικοί όπως και ολη η κοινωνία μας, έκαναν την μικρή επανάσταση μέχρι το δημοψήφισμα, γλέντησαν τον θρίαμβο το απόγευμα εκείνο και από το βραδυ κατάλαβαν ότι είναι ωραία η επανάσταση, αλλά και το υπόστεγο των κακών Βρυξελλών και του Βερολίνου, μια χαρά είναι για όταν πιάνει η μπόρα.
Όμως οι δικοί μας αγανακτισμένοι εβγαλαν στον αφρό τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% και από αντισυστημική δύναμη, τον ανέδειξαν σε κυβερνώσα απολύτως συστημική Αριστερά, με τις γνωστές συνέπειες.
Στην Γαλλία, που δεν μπόρεσε να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες και να υλοποιήσει ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα όπως εκείνο του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη Γκ. Σρέντερ, οι κοινωνικές αντιθέσεις, η κατάρρευση των εισοδημάτων, το μεταναστευτικό αλλά και η περιθωριοποίηση μεγάλων εθνικών ή κοινωνικών ομάδων, εχουν σωρεύσει άφθονη «καύσιμη ύλη» στις γειτονιές του Παρισιού και των μεγάλων πόλεων. Και η φορολογία στα καύσιμα είναι μόνο ένα μικρό σπίρτο σε αυτή την εύφλεκτη μάζα.
Τώρα πια ο μεν Μακρόν βρισκεται σε αδιέξοδο καθώς μόνον εάν πάρει τον φόρο στα καύσιμα πίσω θα μπορέσει να κατευνάσει τα «κίτρινα γιλέκα», αλλά έτσι ανοίγει τον δρόμο για τα επόμενα «γιλέκα» με ένα άλλο αίτημα, με μια άλλη διεκδίκηση. Και ειδικά για το συγκεκριμενο φόρο, κανείς δεν θα συζητήσει φυσικά, (εξάλλου ελάχιστα ενδιαφέρει όπως φαίνεται τους Γάλλους αγανακτισμένους), ότι με την κατάργηση του φόρου, ουσιαστικά τελειώνει η μεγάλη προσπάθεια της Γαλλίας να κρατήσει ζωντανή την Συμφωνία για το Περιβάλλον… Που χωρίς αυτήν απειλείται όχι μόνο το επίπεδο ζωής τους, αλλα και η ίδια η επιβίωση ολων…
Αυτό που ίσως ακόμη δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε είναι ότι η αντισυστημικότητα, ο αντιευρωπαϊσμός, που καλύπτεται πίσω απο τον μανδύα του συνθήματος εναντίον της «γερμανικής Ευρώπης», δεν σημαίνει προοδευτικότητα. Στην εποχή μας μάλλον συμβαίνει το αντίθετο.
Δεν είναι πια διακριτό ένα προοδευτικό, εστω απλώς δημοκρατικό πρόσημο. Δεν είμαστε μπροστά σε μια νέα Άνοιξη. Είμαστε μπροστά μάλλον σε μια νεα Βαϊμάρη.
Ο Σαλβινι, η Λεπέν, ο Ορμπαν και τόσοι άλλοι δεν είναι δυνατόν να αποτελούν το αντίπαλο δέος της Μέρκελ και του Μακρόν και την εναλλακτική επιλογή.
Όμως η νέα Ευρώπη, δεν μπορεί να σχηματισθεί από ακροδεξιά, λαϊκίστικα εφήμερα κινήματα και ηγέτες όπως ο Σαλβινι και η Λεπέν.
Αυτή σίγουρα δεν θα είναι παρά μια παλιά Ευρώπη βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες. Και το μόνο που δεν θα πετύχει είναι ο καλύτερος κόσμος που ολοι θελουμε…
Υπουργός ενός κράτους παρία o Τσαβούσογλου: Η μεγάλη πλάνη ενός “κομμουνιστή” ηγέτη…