Πριν σχεδόν μισό αιώνα, στην Κύπρο έγινε μια εισβολή, και σήμερα συνεχίζεται μια κατοχή της οποίας τα αποτελέσματα αντί να εξεγείρουν τον Κυπριακό Ελληνισμό τον καθιστούν υπόδουλο ξένων ιδεολογιών και εντολοδόχο αλλότριων συμφερόντων.
Σε μία πατρίδα όπου η κατοχή αποτελεί ένα καθημερινό γεγονός και η σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο γίνεται καθημερινό αντίκρισμα και σε μια πατρίδα πλούσια από ήρωες, που για την οποίαν έδωσε τη ζωή του ένας Ονήσιλος, ένας Κίμωνας, ένας Ευαγόρας, ένας Κυπριανός, ένας Κυριάκος Μάτσης και ένας Γρηγόρης Αυξεντίου, έρχονται μερικοί κατά φαντασίαν αριστερίζοντες να σαμποτάρουν την ιστορική αλήθεια και να διαμορφώσουν ένα μπασταρδεμένο λαό, χωρίς ρίζες και χωρίς εθνικά ιδανικά.
Πώς άλλωστε θα τελεσφορούσε η αποξένωση από την ιστορία μας αν δεν υπήρχαν και οι σύγχρονοι Εφιάλτες, που δίχως άλλο, προσπαθώντας να δώσουν τις υπηρεσίες τους στην εξεύρεση και εφαρμογή της όποιας λύσης, επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα νέο ιστορικό γίγνεσθαι;
Από την άλλη όμως, με πόση πικρία μπορεί να αναφέρεται σε αυτά κάποιος όταν το κόμμα που υποκινεί τέτοιες ενέργειες είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας; Φυσικά, απέναντι σε τέτοια γραφόμενα, θα ξυπνήσουν τα βαμπίρ της Ιστορίας και θα κάνουν αναφορές σε πραξικοπήματα και άλλα γεγονότα. Έλα όμως που το πραξικόπημα έγινε και τελείωσε, ενώ η κατοχή της μισής Κύπρου συνεχίζεται, ενώ το ΑΚΕΛ με την ενδοτική εμμονή του «ας αποδεχτούμε τα πάντα», προσπαθεί να στηλιτεύσει και να τιμωρήσει την προδοσία του πραξικοπήματος με μια εκ νέου εθνική προδοσία.
Το απόλυτα χαλκευμένο ιδεολογικά ΑΚΕΛ, το πάλαι ποτέ κομμουνιστικό κόμμα Κύπρου κατάντησε να είναι ο άμεσος εκφραστής της πιο νατοϊκής λύσης που έχει επινοηθεί ποτέ για ένα διεθνές πρόβλημα.
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν προετοιμάζει το έδαφος. Στα κατασκηνωτικά εργοστάσια παραγωγής της ΠΕΟ, προσπαθεί να διαμορφώσει ένα καινούριο καθεστώς παιδείας στους μελλοντικούς ψηφοφόρους όπου στην Κύπρο δεν υπάρχουν Έλληνες αλλά Κύπριοι. Όπου δεν είναι η Ελληνική η επικρατούσα γλώσσα αλλά η Κυπριακή. Όπου το Ελληνικό εθνικό αίσθημα κατέστρεψε την Κύπρο και τον λαό της. Ευτυχώς όμως η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αίμα των αμούστακων παλληκαριών που έδωσαν τον τελευταίο αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου, την εθνική αυτοδιάθεση του Κυπριακού Ελληνισμού όπου μονάχος του θα αποφάσιζε τη μοίρα του και τη λαϊκή κυριαρχία. Όπου η πλειοψηφία θα αποφάσιζε και η κάθε λογής μειονότητα θα προστατευόταν όπως συμβαίνει σε όλα τα κανονικά κράτη του κόσμου.
Μακάρι έστω και σήμερα, όπως άλλοτε βρέθηκαν εκείνα τα αμούστακα παλληκάρια για να δώσουν τον δικό τους αγώνα, να βρεθούν και σήμερα άλλα τέτοια παιδιά για να δώσουν πλέον τον πολιτικό αγώνα έναντι της κατοχής, του τουρκικού σοβινισμού και έναντι του εγχώριου ενδοτισμού.
*Μέλος της Συμμαχίας Νέων. Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο της Κύπρου
Κανείς δεν σώζει όποιον δεν θέλει να σωθεί: Όταν ο φυλακισμένος έχει συνηθίσει τη φυλακή…