Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ (*)
Διευθυντής της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Κάθε φορά που συναντώ διακεκριμένους Έλληνες της Διασποράς νιώθω μια στενοχώρια. Αγαπούν την Ελλάδα και την έχουν στο μυαλό τους πολύ πιο ψηλά από πολλούς κυνικούς μόνιμους κατοίκους της. Δεν καταλαβαίνουν τη νεοελληνική παρακμή, είτε αυτή εκδηλώνεται στην τραγική κατάσταση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας είτε στην απόλυτη επικράτηση της αναξιοκρατίας σε πολλούς κρίσιμους τομείς.
Σε αντίθεση με την επικρατούσα αντίληψη ότι «αυτά δεν γίνονται», πιστεύουν ακράδαντα πως «όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχουν η θέληση και ο επαγγελματισμός».
Είναι συγκινητικό και εμπνέει αισιοδοξία να βλέπεις ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν ούτε οι ίδιοι ούτε και οι παππούδες τους στην Ελλάδα να νοιάζονται γι’ αυτήν. Να φροντίζουν ώστε να την επισκέπτονται νέοι Ελληνοαμερικανοί φοιτητές για να μη χαθούν οι δεσμοί με τη δεύτερη πατρίδα τους.
Ο Ελληνισμός της Αμερικής περνάει μια πρωτόγνωρη και δομική κρίση. Το κενό ηγεσίας στην Εκκλησία, μαζί με τα σκάνδαλα κακοδιαχείρισης, έχει παγώσει τους δυναμικούς Ελληνοαμερικανούς. Είναι πολλοί όσοι θέλουν να αναμειχθούν και να βοηθήσουν να αποκτήσει η ελληνοαμερικανική κοινότητα την αίγλη περασμένων εποχών. Χρειάζονται όμως πρωτοβουλίες και το κυριότερο, να αντιληφθούν άπαντες στην Αθήνα, στο Φανάρι και όπου αλλού ότι ο χρόνος τελειώνει.
Σήμερα την έχουμε ανάγκη όσο ποτέ. Είμαστε μια κουρασμένη, γερασμένη χώρα που δεν έχει πυξίδα, ενέργεια, έμπνευση. Η Διασπορά θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, αρκεί να μπορέσει να εμπιστευθεί την Ελλάδα σαν μια χώρα με κανόνες, ήθος και όραμα. Και βέβαια μην ξεχνάμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της όταν έχουμε απέναντί μας έναν απρόβλεπτο, ασταθή γείτονα.
Ας μην το σκεφθούμε αυτό όταν θα την έχουμε άμεση ανάγκη…
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Σκέψεις για την 28η του Οκτώβρη: Στέκονται στην εξέδρα αυτοί που μας κατάντησαν ικέτες