Έσπειρε ανέμους θέρισε θύελλες το Γλωσσάριο του ΟΑΣΕ: Ζήλεψαν τη “δόξα” του Γκέμπελς
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η κοινή υποψηφιότητα της Ελλάδας και της Τουρκίας προκαλεί εμπλοκή με τη Λευκωσία: Μία εντελώς λάθος απόφαση της ελληνικής διπλωματικής υπηρεσίας
Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα για τη Λευκωσία: Η κοινή υποψηφιότητα της Ελλάδας και της Τουρκίας στον ΟΑΣΕ προκάλεσε «βραχυκύκλωμα» στη Λευκωσία:
Το πέραν του ενός μηνός πυρ ομαδόν κατά του περιβόητου Γλωσσαρίου, από τις πρώτες έντονες αντιδράσεις μετά την κραδαίνουσα δημοσιοποίηση της κυοφορίας του μέχρι την τερατογένεση της έκδοσης και παρουσίασής του σε διάσκεψη Τύπου στο επί της λεγόμενης «Πράσινης Γραμμής» «Σπίτι της Συνεργασίας», επισώρευσε δεκάδες δημοσιεύματα δριμύτερης διαμαρτυρίας.
Και ευλόγως εξακολουθούν με ακάθεκτους ρυθμούς να εξαπολύουν μύδρους εναντίον των αυτουργών, συνεργών, υποκινητών και διακινητών του εκτρωματικού εγχειρήματος. Ιδού επιτέλους η επαναστατημένη συνείδηση συλλογικής αφύπνισης με τη φωνή της οργής και του αναθέματος, που πολλαπλασιάζει την ενυπόγραφη διακήρυξη της καταδίκης του από μιαν πλειάδα πέραν των 170 δημοσιογράφων: των λειτουργών εκείνων όχι της κομματικά κατευθυνόμενης μήτε απλώς της μάχιμης ειδησεογραφίας, αλλά της μαχόμενης δημοσιογραφίας μας με κυριολεκτικούς όρους ήθους και σφαιρικής αντικειμενικότητας στην υπηρεσία του πολίτη.
Γιατί αν το επαίσχυντο πανούργημα αποσκοπούσε να παραδώσει στους προασπιστές της ελεύθερης έκφρασης «φροντιστηριακά» μαθήματα «για μιαν καλύτερη αλληλοκατανόηση και ποιοτική δημοσιογραφία», βοηθώντας τους δήθεν –στην ουσία φιμώνοντάς τους ή επί το επιεικέστερον επιβάλλοντάς τους προαιρετική αυτολογοκρισία– «στο επαγγελματικό τους έργο», σύμφωνα με τον αξιωματούχο του ΟΑΣΕ, ο εκ του πονηρού και κατ’ εξοχήν στόχος δεν θα ήταν παρά οι ευρύτεροι αποδέκτες του, ήτοι οι Έλληνες πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας (καθότι «εκλιπούσας», διόρθωνε, καθ’ υπόδειξιν Γλωσσαρίου, «της ελληνοκυπριακής κοινότητας»).
Συνεπώς, η ευφάνταστη αυτή πρωτοβουλία αφορά όλους, πλην των ηχηρώς πειθήνιων εξαιρέσεων, συνδαυλίζοντας τον θυμό της κατακραυγής και στηλιτεύοντας την υποτίμηση της στοιχειώδους νοημοσύνης έως και την υπονόμευση της εθνικής μας αξιοπρέπειας μέσα από καίριες σκέψεις και καθημερινά γραφόμενα-καταπέλτες.
Θα έπρεπε όμως να προβληματίσει και όσους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, μη υποχείριους σε σουλτανικά φιρμάνια της εγκάθετης ηγεσίας τους, βλέπουν τα πράγματα από τη σκοπιά της συνεχιζόμενης τουρκικής παρανομίας. Όφειλαν μάλλον να θορυβηθούν από το επιλήψιμο λημματολόγιο του κατασκευάσματος, έχοντας εντοπίσει τις ετεροβαρείς επιπτώσεις κακόβουλων, ρατσιστικών και διχοτομικών προθέσεων· όπως ακριβώς τις κατήγγειλε με στεντόρεια παρρησία σε πρόσφατο άρθρο του ο μαχόμενος επίσης επί των δημοσιογραφικών επάλξεων Σενέρ Λεβέντ.
Ένα άλλο λοιπόν νεόκοπο εφεύρημα αγκυλωτικής παραχάραξης, προπαγανδιστικής παραπλάνησης και συστρατευμένης χειραγώγησης, που κυνικώς ανακαλεί τα τήδε κακείσε παλαιάς κοπής «επαναπροσεγγιστικά» σεμινάρια, καθώς και τους πάλαι ποτέ άχρι τού δε αριστερόθεν ή δεξιόθεν μαθητευόμενους σεμιναριούχους, άλλως επιδοτούμενους «καθοδηγητές γνώμης», τους Αγγλιστί, για να συνεννοούμαστε, «opinion leaders».
Συνεπακόλουθος ωστόσο ο συνειρμός της αναγωγής στην Αρχαιοελληνιστί σοφιστική των δισσών λόγων και τη στρεψοδικία του δόγματος «τον ήττω λόγον κρείττω ποιείν», όπως διακωμωδείται στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη. Ο Στρεψιάδης θα φοιτήσει στο «φροντιστήριον», όπου διδάσκεται με στρεβλωτικά επιχειρήματα η διαστροφή της αλήθειας:
- Η τέχνη, τουτέστιν, που μηχανεύεται τον εξωραϊσμό της αλλοτριωτικής μεταμφίεσης αλλά και τη συμφεροντολογική επικράτηση, με κίνητρο προφανώς την υλική αμοιβή, του Άδικου έναντι του Δίκαιου Λόγου στην αντίστοιχη στιχομυθία της συνεκδοχικής προσωποποίησής τους.
Έτσι, αν όσοι «ανόητοι» ενστερνίζονται τις «καινές γνώμες», δηλαδή τις νεοφανείς ιδέες που επινοεί ο Άδικος Λόγος, αποκαλούνται από τον ίδιο «σοφοί», η κατίσχυση της αδικίας με την καταπολέμηση των νόμων και της δικαιοσύνης «τούτο πλειν ή μυρίων έστ’ άξιον στατήρων» («αυτό αξίζει πολύ περισσότερο από χιλιάδες στατήρες –χρυσά αττικά νομίσματα»). Και ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω για τους ξένους και εγχώριους νεφεληγερέτες των δικών τους «Νεφελών»!
Η εξίσωση του θύματος με τον θύτη
Από τις μερικές αυτές επισημάνσεις τεκμαίρεται η κατασκευή μιας άλλης οργουελικής νεογλώσσας τουρκικών προδιαγραφών στη λογική της εξίσωσης του θύματος με τον θύτη. Αν είναι δυνατόν οι κάτοικοι του τουρκοκατεχόμενου αυτού τόπου να έχουν ξεχάσει την Ιστορία τους, που δεν κουτσουρεύεται μήτε βολεύεται σε προκρούστιες κλίνες του κατακτητή.
- Φαίνεται ότι οι γλωσσαριοποιοί του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, που δεν είναι καμιά επιτροπή επαρχιακού σωματείου, καθώς και τα εδώ εκτελεστικά τους όργανα, που ανήκουν σε δυο σημαντικούς πολιτειακούς θεσμούς, δεν αντιλήφθηκαν ότι το Κυπριακό δεν είναι θέμα δικοινοτικού συμβιβασμού και συναινετικής κατά το δοκούν διευθέτησης ορισμένων φραστικών όρων, αλλά πρόβλημα εισβολής και κατοχής.
Οι συνέπειές τους δεν παραγράφονται ούτε ανακαινίζονται με ψευδώνυμα, όπως στη Γερμανία και την Ολλανδία, που γενναιόδωρα χρηματοδότησαν το θνησιγενές Γλωσσάριο, η άρνηση και η προσβολή του Ολοκαυτώματος θεωρείται αδίκημα.
Παραμένει ωστόσο μετέωρη η απορία: το Γλωσσάρι, που έσπειρε ανέμους και θέρισε θύελλες, πότε επισήμως θα απορριφθεί και θα αποσταλεί στον ΟΑΣΕ ως απαράδεκτο, όπως συνέστησε ο επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ανδρέας Καννάουρος; Και μέχρι πότε ο ΟΑΣΕ αναμένεται να καταγγελθεί από το Δ.Σ. της ΕΣΚ στους αρμόδιους ευρωπαϊκούς και διεθνείς φορείς για προκλητική παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου στην Κυπριακή Δημοκρατία; Ίδωμεν…
Πώς μπορεί το παρελθόν της Ιστορίας να περιέλθει στην αφασία της λήθης
Διαβάζοντας στο περί ου ο λόγος υποβολιμαίο «εθελοντικό» εγχειρίδιο τις «Λέξεις που έχουν σημασία» και τις αλχημείες της μεθερμηνευόμενης παραποίησής τους από αυτόκλητους «εμπειρογνώμονες» αυτοσχέδιων συρραφών, αλλά και δοτών εντολών, πολλοί θυμήθηκαν τον Θουκυδίδη, που συναφώς με τα ανωτέρω αποφαίνεται: «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει» («άλλαξαν ακόμη και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων που αποδίδουν τα πράγματα, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους»).
Και επικαλέστηκαν σε προέκταση τον Όργουελ, που προοιωνίζεται για τις επερχόμενες δυστοπικές κοινωνίες των διαιωνιζόμενων ολοκληρωτικών καθεστώτων, τη «Νέα Γλώσσα», περιγράφοντάς την ως μηχανισμό αλλοίωσης και μεθόδευση ανατρεπτικής συσκότισης του νοήματος των λέξεων. Ενδεικτικό το απόσπασμα από το μεγαλοφυές «1984», που προεξαγγέλλει τον περιορισμό και τον έλεγχο της σκέψης μέσω της λήθης μέχρις εξαφάνισης των «παλαιών» λέξεων:
- «Δεν βλέπεις ότι ο σκοπός της Νέας Ομιλίας (Newspeak) είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης; Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Κάθε γενική έννοια, που μπορεί να εκφραστεί, θα καλύπτεται με μια μόνο λέξη, το νόημα της οποίας θα είναι αυστηρά καθορισμένο και όλες οι παραπλήσιες έννοιές της θα έχουν εκλείψει και ξεχαστεί. Η Παλαιά Γλώσσα θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα έσπαζε και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν».
Πώς μπορεί ωστόσο το παρελθόν της Ιστορίας, που σηματοδοτεί το παρόν στην πορεία του μέλλοντος, να περιέλθει στην αφασία της λήθης, όσο κι αν μεταστραφούν οι έννοιες των λέξεων είτε διαγραφούν ως ενοχλητικές και ανεπιθύμητες από ανιστόρητους, αμνήμονες και δόλιους γλωσσοκτόνους; Αποφράδες μέρες που είναι δεν ξεχνούμε τις υποχθόνιες συστάσεις του αρχιδολοφόνου της Κύπρου Κίσινγκερ για τους ατιθάσευτους αναρχικούς Έλληνες, που για να μην παρενοχλούν στη στρατηγικής σημασίας περιοχή για τους Αμερικανούς έπρεπε να χτυπηθούν στη ρίζα τους η γλώσσα και τα ιστορικοπνευματικά τους αποθέματα.
Αλλά με ποιες συνωνυμίες, μετονομασίες, απροσδιοριστίες (βλέπε «Αγώνας της ΕΟΚΑ» αντί Απελευθερωτικός Αγώνας ΕΟΚΑ είτε «Τουρκοκυπριακή Διοίκηση» αντί κατοχικό καθεστώς) και άλλες οξύμωρες διατυπώσεις ευπρεπισμένων παραλλαγών μπορούν έστω να αντικατασταθούν οι λέξεις της τραγωδίας του 1974 από την αναντικατάστατη μνήμη των ζωντανών βιωμάτων;
«Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου/τη σκέψη/του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια/δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.», γιατί «…κι η φρίκη/δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή/γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·/στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο/μνησιπήμων πόνος.», υπομιμνήσκει ο Σεφέρης.
Γιατί αν δεν ήταν «συνωστισμός» οι άγριοι διωγμοί και οι σφαγές από τους Τούρκους των ελληνικών και χριστιανικών πληθυσμών στην καθημαγμένη προκυμαία της Σμύρνης, που έγραψε τον επίλογο της Μικρασιατικής Καταστροφής, τότε ο Αττίλας της εισβολής και της κατοχής δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική επέμβαση/επιχείρηση από τα τουρκικά στρατεύματα, που καταπατούν για 44 χρόνια τα εκτουρκισμένα κατεχόμενα εδάφη μας και που μεταγλωττίζονται σε «βόρειο μέρος της Κύπρου».
Εξάλλου, οι εισβολές των χιτλερικών εκστρατευτικών δυνάμεων ερμηνεύονταν από τον Γκέμπελς ως ιστορικές αποστολές του γερμανικού έθνους. Κατ’ ανάλογο τρόπο που οι κλεμμένες περιουσίες μας βαφτίζονται «επηρεαζόμενες», χωρίς να δηλώνεται αν είναι από τους χρήστες και τους διαχειριστές ή τους σφετεριστές τους, ενώ οι έποικοι μετονομάζονται «πρόσφυγες» με τους πραγματικούς πρόσφυγες, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να χάνουν τη σημασία τους.
*Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα APOPSEIS.COM
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Ο Ερντογάν αποφάσισε να …σιωπήσει ο Λεβέντ: Στο κόλπο και ο εγκάθετος Μουσταφά Ακιντζί