Στην ευρύτερη “γειτονιά” μας όλα αλλάζουν, αλλά στο Κυπριακό παραμένουν τα ίδια…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Δεν είναι περίεργο που όλα γύρω μας αλλάζουν και οι διαχειριστές του Κυπριακού επιμένουν στις ίδιες προσεγγίσεις; Η Τουρκία βρίσκεται σε ανοικτή αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, με το Ισραήλ, δεν της έχουν εμπιστοσύνη οι πλείστες αραβικές χώρες, έχει μέτωπο με την Ελλάδα και την Κύπρο, δεν προχωρεί η ενταξιακή της πορείας.
Περαιτέρω αντιμετωπίζει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Προβλήματα δημοκρατίας και έλλειψης σεβασμού σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Πώς επηρεάζουν όλα αυτά το Κυπριακό; Οτιδήποτε αλλάζει τα δεδομένα, διαμορφώνει νέο διεθνές, περιφερειακό περιβάλλον επηρεάζουν ανοικτά ζητήματα, όπως είναι το Κυπριακό. Διαπιστώνεται, ωστόσο, μια αδυναμία αξιοποίησης των νέων δεδομένων.
Κι αυτό είναι αποτέλεσμα των φοβικών συνδρόμων που κυνηγούν τη Λευκωσία από το 1974 και εντεύθεν και την οδηγούν να ανακαλύπτει «καταλύτες» για τη λύση, που είναι, ως αποδεικνύεται, κενού περιεχομένου, μηδενικής απόδοσης. Τι θα γίνει τώρα, που μετά από σχεδόν δύο και πλέον δεκαετίες γίνεται αυτή η διαπίστωση για τα ευρωτουρκικά; Χάθηκε ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής που ποτέ δεν λειτούργησε. Αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε όλοι. Θα αναζητηθεί ένας νέος καταλύτης; Θα μεταφέρουμε όλες τις ελπίδες στο φυσικό αέριο; Και πώς θα αξιοποιηθεί για να αποτελέσει καταλύτη; Θα προσφερθούν δώρα στην Τουρκία ως δέλεαρ για να συνεργασθεί; Κι αν πάρει τα δώρα και δεν συνεργασθεί; Υπάρχει, βέβαια, η θεωρία πως, εάν δεν δοθούν τα δώρα, αέριο δεν βγαίνει. Επί τούτου τι λένε οι εταιρείες;
Συνεπώς η αδυναμία καθορισμού πολιτικής που θα αποδίδει αποτελέσματα είναι «παιδική αρρώστια» του κυπριακού πολιτικού συστήματος, του πολιτικού προσωπικού. Η δογματική επιμονή για διαχείριση της πολιτικής με όρους της δεκαετίας του ’70 είναι το φύλλο συκής της ηγεσίας αυτού του τόπου διαχρονικά. Η ακολουθούμενη πολιτική απέτυχε γιατί δεν απέδωσε. Τα διλήμματα στην πολιτική δημιουργούν πίεση, πλην όμως, εδώ που φθάσαμε, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Είτε θα αναζητηθεί μια νέα πολιτική με όποιο ρίσκο μπορεί να υπάρξει, είτε θα βυθιστούμε στη μιζέρια των πεπατημένων πολιτικών. Επιβάλλεται όπως με δημιουργική σκέψη και αποφασιστικότητα διαμορφωθεί στρατηγική για ανατροπή των κατοχικών δεδομένων.
- Η πεπατημένη οδηγεί στη διχοτόμηση, αν όχι σε χειρότερες και από αυτήν καταστάσεις, και δεν είναι θέμα ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, αλλά πώς να αποτραπούν τα χειρότερα και πώς να δημιουργήσουμε διεξόδους για λύση (όχι την όποια λύση).
