Ένα ακόμα παιδί πεθαίνει στους αφρούς του… Γιατί σιωπούμε και δεν διαμαρτυρόμαστε;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Άψυχα σώματα στο δρόμο, ανάμεσα τους παιδιά, “τα παιδιά του Ασάντ”… Σπασμοί, ασφυξία και αφροί στο στόμα. Και τριγύρω “σιωπή”, όχι αυτή της κραυγής, η άλλη της ανοχής…
Κι απόψε ένα άκομα παιδί θα κοιμηθεί χωρίς τον πάτερα του, ένα άλλο χωρίς τη μητέρα του, κι ένα άλλο χωρίς κανέναν από τους δυο του γονείς. Ένα παιδί θα βρίσκεται κουλουριασμένο στα χαλασμάτα, με μοναδική συντροφιά τους αφρούς του, παλεύοντας για εκείνη τη μέρα, που δεν ξέρει αν θα ρθει αλλά και πως θα ναι… Μόνο του χωρίς κανένα έλεος. Χωρίς δρόμο, χωρίς προορισμό.
Και μια μάνα απόψε κοιμάται χωρίς τα παιδιά της, χωρίς τον άντρα της… Και ένας πατέρας θρηνεί την οικογένεια του, που μπροστά στα μάτια του, τους είδε να λιώνουν σαν κερί.
Και η σιωπή συνεχίζεται. Σκέψου μόνο για μια στιγμή, για ένα δευτερόλεπτο μόνο τον εαυτό σου, χωρίς παιδιά, χωρίς γονείς, χωρίς αδέρφια. Αντέχεις; Σαφώς και δεν αντέχεις, ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανείς… Κι αυτοί οι άνθρωποι γιατί ν’ αντέξουν και πως… Άνθρωποι, σαν εσένα και σαν εμένα. Με καρδιά και ψυχή, ούτε από σίδερο, ούτε από ατσάλι…
Προσωπικά, δεν αντέχω άλλη ησυχία. Δε θέλω να ακούσω ακόμα μία ίδια ιστορία, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές, όλοι είχαν χημικά… δε θέλω να βλέπω άλλα νεκρά παιδιά. Αρνούμαι. Αυριο μπορεί να είναι το δικό σου παιδί, μην κοιμάσαι, μην κοροιδεύεσαι…
Κύριοι, εσείς διαθέτετε καρδιά; Αν έχετε επισκεφτείτε έστω και για πέντε λεπτά αυτά τα χαλάσματα. Μυρίστε για λίγο το θάνατο. Δείτε τα υπολείμματα του. Κρατήστε στα χέρια σας ένα παιδί που σβήνει, ένα παιδί που βγάζει αφρούς, ένα άλλο που ουρλιάζει και ψάχνει τους νεκρούς γονείς του.
Είναι ντροπή να σκοτώνετε παιδιά. Είναι ντροπή να τα αφήνετε ορφανά. Είναι ντροπή να σκοτώνετε τους γονείς τους και να μην μπορούν να τους δουν και να τους αγκαλιάσουν ξανά… Ντροπή, ντροπή…
Άραγε να είστε και να είμαστε τυφλοί; Να μη βλέπουμε και να μην αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας; Μπροστά μας; ότι αύριο ίσως να είναι η δική μας σειρά; Παρ’ όλα αυτά, όλη η Ευρώπη καταδικάζει τους δολοφόνους και δηλώνει την αμέριστη συμπαράσταση της… Με ποιο τρόπο; Με το ταξίδι θανάτου μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα; Γιατί και στη βάρκα μέσα κάποιοι θα ζήσουν και κάποιοι θα πεθάνουν. Αν θα μείνουν ή αν θα φτάσουν είναι θέμα τύχης, γιατί κάποιοι θα μείνουν για πάντα θαμμένοι στη θάλασσα. Κι αν ακόμη οι άνθρωποι αυτοί προσπαθήσουν να διασχίσουν τη στεριά, δάση και βουνά πάλι αντιμέτωποι θα βρεθούν με το λαθρεμπόριο και τη μαφία.
Όχι δε θέλω άλλη ησυχία. Αρνούμαι. Αρνούμαι να σωπάσω και να μη διαμαρτύρομαι. Μικρή όταν πήγαινα σχολείο, έμαθα να προσεύχομαι και να παλεύω για την ειρήνη, όσο για τη χώρα μου αλλά και για όλο τον πλανήτη. Έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι το δίπλανο μου, όποιος κι αν ήταν ή όσο διαφορετικός κι αν ήταν από μένα. έμαθα πως ο πλανήτης είναι για όλους. Να ονειρεύομαι και να μάχομαι για έναν κόσμο καλύτερο. Τώρα που μεγάλωσα γιατί θέλετε ή να πρέπει όλα αυτά να τα ξεχάσω; πείτε με ονειροπόλα αλλά αυτόν τον κόσμο θέλω κι αυτόν θα διεκδικήσω. Κι όταν τελείωσει η κλεψύδρα τουλάχιστον θα πω πολέμησα, θα κοιτάξω τα χέρια μου και δε θα νοιώσω ντροπή…
Υστερόγραφο: Και πριν προλάβουν κάποιοι να με αποκαλέσουν τζιχάντ θα τους παρακαλούσα απλά να ψάξουν να δουν και να διαβάσουν λίγο όλα όσα δεν προβάλλονται!
Καλημέρα!