Ο Πολίτης-Ψηφοφόρος ως μέρος του πολιτικού συστήματος: Έχει σοβαρή ευθύνη όταν επιλέγει να ψηφίσει ή να απέχει και ειδικά όταν επιλέγει τι να ψηφίσει….

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πράκτορας της CIA νάρκωνε και κακοποιούσε σεξουαλικά δεκάδες γυναίκες σε αποστολές του στο εξωτερικό: Καταδικάστηκε σε κάθειρξη 30 ετών

Ιρανοί χάκερς έστειλαν έγγραφα από την εκστρατεία του Τραμπ στην προεκλογική ομάδα του Τζο Μπάιντεν: Αρνείται κάθε ανάμιξη η Τεχεράνη

Συνεχίζει να κρατά ψηλά το μεταναστευτικό ο Τραμπ που θα επισκεφθεί το Σπρίνγκφιλντ: Kατηγόρησε την «Ριζοσπαστική Αριστερά» για τις απόπειρες εναντίον του

Του ΝΙΚΟΥ  ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ- Λευκωσία

Έγραφα την περασμένη Κυριακή για τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν τα κυπριακά Κόμματα.  Ιδιαίτερα τα παραδοσιακά Κόμματα.  Προβλήματα τα οποία όπως ανάπτυξα θα αυξηθούν στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές του 2026.

Τα προβλήματα όμως δεν εντοπίζονται μόνο στα Κόμματα.  Τα προβλήματα εντοπίζονται επίσης στους ψηφοφόρους.  Στους πολίτες. Ναι στους ψηφοφόρους – πολίτες.

Γιατί;  Διότι δεν έχει εφευρεθεί άλλος τρόπος να διοικείται μια σημερινή αστική, καπιταλιστική κοινωνία, παρά μόνο μέσον του πολιτικού συστήματος.  Το οποίο συναποτελείται από Κόμματα, κινήσεις, κινήματα και ανεξάρτητους πολιτικούς αξιωματούχους.  Ολοι όμως, μα όλοι από την ώρα που εκλέγονται καταλήγουν να είναι μέρος του πολιτικού συστήματος.

Κατά συνέπεια ότι και να ψηφίσει ο πολίτης, αυτός που θα διοικεί την κοινωνία, το Κράτος, είναι το πολιτικό σύστημα.  Όχι βέβαια μόνο του.

• Τον πρώτο λόγο σε μια σημερινή αστική καπιταλιστική κοινωνία τον έχει η βάση του δοσμένου οικονομικού  και κοινωνικού συστήματος, που είναι η οικονομία μέσον των εκφραστών της.  Των οικονομικών παραγόντων, οι οποίοι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της συντριπτικής πλειοψηφίας του υφιστάμενου και του κατ΄ έτος παραγόμενου πλούτου μιας χώρας.

Η κατανομή αυτού του πλούτου μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων, ομάδων, καθορίζει την ζωή και την καθημερινότητα, την ευημερία ή όχι των πολιτών.  Το βιοτικό και πολιτισμικό τους επίπεδο, το βαθμό ελευθερίας τους, το επίπεδο εξυπηρέτησης τους κ.ο.κ.

Για παράδειγμα η αναλογία που αυτός ο πλούτος κατανέμεται στον τομέα της Υγείας καθορίζει το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας προς την κοινωνία, τους πολίτες.  Το ίδιο για την Παιδεία και όλους τους άλλους τομείς.

Οι οικονομικοί παράγοντες και αυτοί όμως επιλέγουν να αφήνουν την άμεση διοίκηση της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα και άλλα υποσυστήματα, που οικοδομούνται πάνω στην οικονομική βάση του συστήματος.  Οι λόγοι διάφοροι που δεν θα τους παραθέσω σε αυτό το άρθρο γιατί άλλο είναι το θέμα μου.  Θα πω όμως ένα λόγο ως παράδειγμα.

Με αυτό τον τρόπο διοίκησης της κοινωνίας δεν βρίσκονται οι ίδιοι στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με την κοινωνία.  Όταν π.χ. ξεσπά μια οικονομική κρίση, η οργή των πολιτών ξεσπά κυρίως ενάντια στο πολιτικό σύστημα και τα υπόλοιπα υποσυστήματα της κοινωνίας και όχι κατά κύριο λόγο ενάντια σε αυτούς οι οποίοι, από το πίσω μέρος της σκηνής ορίζουν τους όρους ανάπτυξης μιας κοινωνίας.

Για παράδειγμα κατά τη   μεγάλη, αν όχι τη μέγιστη κρίση, του συστήματος, που ξέσπασε το 2008 από τις ΗΠΑ και έφτασε παντού έως το 2013, οι πολίτες των διαφόρων χωρών θεώρησαν ότι όλη η ευθύνη ανήκε βασικά στους πολιτικούς διαχειριστές.  Οι ευθύνες των οικονομικών παραγόντων που διεύθυναν την καρδιά του συστήματος χάθηκαν.

Το χρηματοοικονομικό υποσύστημα, με προμετωπίδα της τράπεζες δεν δέχθηκε τα πυρά που του αναλογούσαν.  Φυσικά και οι Τράπεζες, που όπως μας λένε, είναι οι μετόχοι τους, δεν είχαν τεράστιες ευθύνες απλά ως οργανισμοί.  Ούτε μόνο οι διευθύνοντες αυτούς και άλλους χρηματοοικονομικούς οργανισμούς.

• Οι πρωταρχικές ευθύνες, οι κύριες ευθύνες ανήκαν σε αυτούς που επέβαλλαν τις ακολουθούμενες πολιτικές αυτών των οργανισμών.  Και ναι αυτοί είναι οι μετόχοι τους.
• Οι ιδιοκτήτες τους δηλαδή.  Αλλά βεβαίως δεν είναι όλοι οι μέτοχοι, όλοι οι ιδιοκτήτες το ίδιο υπεύθυνοι.  Πρωτίστως υπεύθυνοι είναι οι μεγαλομέτοχοι.  Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες δηλαδή, που επιβάλλουν τις αποφάσεις.

Οι χειρισμοί ξεχωριστών στελεχών  οποιουδήποτε τέτοιου οργανισμού, διαδραμάτισαν τον ρόλο τους, αλλά οι στρατηγικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους μεγαλομέτοχους.  Για παράδειγμα μια απόφαση που έστρεφε τις επενδύσεις στα ακίνητα ή στα όποια ομόλογα καθόρισε και την πορεία των πραγμάτων.

Το αποτέλεσμα γνωστό.  Την «νύμφη» όμως, πλήρωσαν κατά κανόνα οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος.  Κατάρρευση είχαμε κυβερνήσεων, απαξίωση είχαμε κύρια των πολιτικών, αλλά πολύ λίγα βέλη στράφηκαν προς τους μεγαλοϊδιοκτήτες εκείνων των οργανισμών που κατά κύριο λόγο προκάλεσαν τα προβλήματα.

Αντιθέτως μάλιστα στελέχη αυτών των οργανισμών βρέθηκαν αμέσως μετά την κρίση σε θέσεις κλειδιά του πολιτικού συστήματος.  Αποκορύφωμα η εκλογή Μακρόν στη Γαλλία, με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα.

Και επανέρχομαι στους ψηφοφόρους.  Ποια η ευθύνη τους;  Να ξεχωρίζουν, κατά τη γνώμη μου, τα πολιτικά σχήματα και πρόσωπα, που κατά την κρίση τους μπορούν να διαχειριστούν το δοσμένο σύστημα, αλλά όχι απλά και μόνο να το διαχειριστούν.

Να επιλέγουν αυτούς  από τους οποίους πείθονται ότι έχουν την πρόθεση, τη θέληση και την ικανότητα να δώσουν τη μάχη για βελτίωση των δεδομένων  Το πρώτο καθήκον  του ψηφοφόρου είναι να μην αφήνει αυτήν την επιλογή στα χέρια των άλλων.   Να απέχει δηλαδή.

Η αποχή δεν θα τον σώσει.  Γιατί το σύστημα θα συνεχίσει να εργάζεται και χωρίς τη ψήφο του.  Να μετέχει ενισχύοντας εκείνα τα σχήματα και τα πρόσωπα που πιστεύει ότι θα βοηθήσουν τη βελτίωση των πραγμάτων.  Το δεύτερο καθήκον του ψηφοφόρου είναι να κατανοήσει ότι το πολιτικό σύστημα θα είναι εκεί είτε ψηφίσει είτε όχι.

Και το πολιτικό σύστημα μπορεί να διοικεί μέσον Κομμάτων ή ατόμων.  Η ουσία είναι ότι παραμένει ο διευθυντής της Πολιτείας.  Αλλωστε σχεδόν όλοι, είτε ξεκινούν ως τεχνοκράτες ή ως ανεξάρτητοι διεκδικητές της εξουσίας, καταλήγουν είτε να δημιουργήσουν  Κόμμα (π.χ.  Μακρόν), είτε να στηρίζονται σε κάποιο Κόμμα ή Κόμματα.

• Αρα η απαξίωση απλά και μόνο των Κομμάτων, ως φορέων της εκπροσώπησης των πολιτών και ουσιαστικού μέρους της διοίκησης ενός Κράτους, δεν λύνει αυτόματα τα προβλήματα.

Το τρίτο καθήκον του πολίτη βέβαια, είναι η δική του ενεργή συμμετοχή, με διάφορους τρόπους και ενέργειες καθ΄ όλη τη διάρκεια μια συγκεκριμένης περιόδου.  Για παράδειγμα από Προεδρικές σε Προεδρικές από Βουλευτικές σε Βουλευτικές εκλογές κ.ο.κ.  Η δική του σταθερή και διαρκής παρουσία στο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό κλπ γίγνεσθαι, είναι μοχλός πίεσης και ελέγχου.  Απαραίτητα στοιχεία προόδου.

Ο πολίτης ψηφοφόρος κατά συνέπεια έχει σοβαρή ευθύνη όταν επιλέγει να ψηφίσει ή να απέχει.  Όταν επιλέγει τι να ψηφίσει.  Με ποιο κριτήριο για παράδειγμα κάνει την επιλογή του.  Από ότι προδιαγράφεται στις επόμενες, βουλευτικές εκλογές του 2026 θα έχει πλούσιο κατάλογο επιλογής.

Αρκετά Κόμματα (μάλλον διψήφιος αριθμός) ομάδες ανεξάρτητων υποψηφίων και ξεχωριστούς μονήρης ανεξάρτητους υποψηφίους.  Θα πρέπει να σταθμίσει καλά τα κριτήρια επιλογής του.  Κυρίως να κάνει πολιτικές και όχι συναισθηματικές επιλογές.  Να επιλέξει πολιτικές προτάσεις και θέσεις που τον εκφράζουν και μετά τα σχήματα και τα άτομα που θεωρεί ότι μπορούν να τις υπηρετήσουν καλύτερα.

Ένα σοβαρό τμήμα των πολιτών – ψηφοφόρων ψηφίζει και θα ψηφίσει και πάλιν Κόμματα και Κινήματα.  Αυτή η ομάδα ατόμων έχει και μια άλλη ευθύνη ως προς τι επιλέγει και στηρίζει.  Είναι η ευθύνη τους ως μέλη των πολιτικών οργανισμών στους οποίους ανήκουν.

Η συμβολή τους ή όχι στη διαμόρφωση θέσεων και προτάσεων προς την κοινωνία και η δράση η οποία συνοδεύει αυτές τις θέσεις και προτάσεις.  Η δυνατότητα και η ικανότητα επικοινωνίας με την κοινωνία και η άντληση της ορθής πληροφόρησης για τα δεδομένα που υπάρχουν στη δοσμένη περίοδο.

• Κατά συνέπεια στο ένα ή στο άλλο στάδιο και οι πολίτες – ψηφοφόροι συμμετέχουν στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος στο οποίο καλείται να διοικήσει τη χώρα. 

Επιπρόσθετα, σημαντικός αριθμός πολιτών – ψηφοφόρων είναι τμήμα του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που αποφασίζει πολιτικές αλλά και τις διεκπεραιώνει.  Είτε με την ιδιότητα του δημοσίου και ημιδημοσίου λειτουργού, είτε με την ιδιότητα του λειτουργού σε ζωτικούς για την οικονομία και κοινωνία τομείς του ιδιωτικού τομέα.

Συμπερασματικά ο πολίτης – ψηφοφόρος έχει μια διαλεκτική και ενεργή συμμετοχή στο πολιτικό και οικονομικό μηχανισμό της χώρας είτε ψηφίζει, είτε όχι, είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Προμηνύματα των βουλευτικών εκλογών του 2026: Μεγάλο ποσοστό των πολιτών, δυστυχώς, δεν θεωρεί ότι το ακροδεξιό ΕΛΑΜ συνιστά κίνδυνο για τη Δημοκρατία