Το Κυπριακό, 50 χρόνια μετά τον μαύρο Ιούλη του 1974, παραμένει πρόβλημα εισβολής και κατοχής: Είναι αναγκαία η διασύνδεση της ασφάλειας με τη βιωσιμότητα της λύσης

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γενς Στόλτενμπεργκ: Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι δύο πολύτιμοι και σημαντικοί Σύμμαχοι, που συμβάλλουν στην κοινή άμυνα και ασφάλεια

Η Κυπριακή Δημοκρατία απέρριψε το αίτημα του Τούρκου προπονητή του Παναθηναϊκού: Τζάμπα παλικάρι ο τύπος, σφραγίστηκε το διαβατήριο του Αταμάν, γι’ αυτό και η οργή του…

«Πήρε αέρα» ο Χακάν Φιντάν και υποστηρίζει ότι δεν αποκλείεται οι ΗΠΑ να άρουν τις κυρώσεις CAATSA σε βάρος της Τουρκίας: Θέλει επίσης και τα F-35

Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΒΒΙΔΟΥ*, Λευκωσία

Πενήντα (50) χρόνια πριν, η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και έκτοτε κατέχει παρανόμως το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ).

Τα αίτια, τα οποία οδήγησαν στο πραξικόπημα και στην εισβολή, πέραν από τα δικτατορικά ένστικτα των Συνταγματαρχών και την διαχρονική, επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας και ο καθένας μπορεί να καταλήξει στα συμπεράσματά του.

50 χρόνια μετά, το ζητούμενο είναι να αναρωτηθούμε τί μάθαμε και αν μάθαμε. Να αναρωτηθούμε για το σήμερα και το αύριο με άξονα την ιστορική πραγματικότητα του χτες και όχι του πολωμένου κλίματος της εποχής. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος είναι η επίλυση του κυπριακού, δηλαδή η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου και η ενότητα των θεσμών και της κοινωνίας.

• Η κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και υπό την καθοδήγηση της Άγκυρας μονομερής ανακήρυξη της τουρκικής αποσχιστικής οντότητας στα κατεχόμενα το 1983 και οι συχνές, επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας τόσο στην νεκρή ζώνη όσο και στην κυπριακή ΑΟΖ καταγράφουν επ’ ακριβώς τον βασικότερο στόχο της Τουρκίας: την εμβάθυνση της κατοχής.

Η Τουρκία επιδιώκει να προσδώσει υπόσταση και διεθνή αναγνώριση στην αποσχιστική της οντότητα δίνοντάς της λ.χ. βήμα σε διεθνή φόρα.

Ταυτόχρονα, επιδιώκει την συστηματική αλλοίωση της δημογραφικής δομής των κατεχομένων, όπως, επίσης και τα σύνολα χαρακτηριστικά της περιοχής λ.χ. με την έντονη οικοδομική δραστηριότητα σε ελληνοκυπριακές περιουσίες, την κατασκευή τζαμιών, ενώ παράλληλα επιδίδεται στην πώληση ελληνοκυπριακών περιουσιών σε υπηκόους τρίτων κρατών.

Εν ολίγοις, η Τουρκία αντιλαμβάνεται το κυπριακό στη βάση της περιφερειακής αναδιάρθρωσης και της κατανομής ισχύος.

Παράλληλα με τις τουρκικές μεθοδεύσεις συντρέχει το γεγονός πως μέχρι στιγμής δεν υπήρξε μια κάποια προοπτική βιώσιμης λύσης για το κυπριακό, έστω και οδυνηρή και άδικη. Επομένως, το ερώτημα, το οποίο προκύπτει αφορά τη βιωσιμότητα της λύσης. Η βιωσιμότητα αντανακλάται στην ασφάλεια, εσωτερική και εξωτερική, και στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

Η λύση του κυπριακού πρέπει να αποτελέσει συνώνυμο του κράτους δικαίου, δηλαδή τα όρια της πολιτικής εξουσίας να ορίζονται, να ρυθμίζονται και να περιορίζονται από τον νόμο. Με άλλα λόγια, οι πολίτες θα υπάρχουν χωρίς την έγνοια της βίας ή της αδικίας.

Γι’ αυτό, οι εγγυήσεις και η παρουσία ξένων στρατευμάτων αποτελούν παράλογες ασυμβατότητες με το κράτος δικαίου. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων κατέστη κατανοητή η εν λόγω ασυμβατότητα και σ’ αυτό φαίνεται να συνηγορεί και ένα μεγάλος μέρος της διεθνούς κοινότητας. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται συστηματικότερη προσπάθεια, έτσι ώστε να εμπεδωθεί η σύνδεση βιωσιμότητας και ασφάλειας.

Σίγουρα δεν είναι επιτυχές το γεγονός πως δεν υπάρχει εκ μέρους της ελληνοκυπριακής κοινότητας συγκροτημένη και συγκεκριμένη προσέγγιση για το κυπριακό. Αυτό συμβαίνει εν πολλοίς και λόγω του χάσματος, το οποίο υπάρχει μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής αναφορικά με το κυπριακό.

• Όταν το πολιτικό προσωπικό αναφέρεται στο κυπριακό χρησιμοποιεί αλληλοκατηγορίες, ατάκες και τίτλους. Από την άλλη μεριά, η αντίληψη της κοινωνίας για το κυπριακό επαφίεται στα γεγονότα, στη συναισθηματική φόρτιση της εποχής κι στην επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών.

Το ζητούμενο είναι το προχώρημα, το αύριο. Το κυπριακό δεν είναι μια νομική εξίσωση παρά τις νομικές πτυχές του. Το κυπριακό είναι ένα πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής.

Η κρατική υπόσταση και η διεθνής αναγνώριση είναι όπλα στη φαρέτρα της ΚΔ. Η ενίσχυση της οικονομίας, της άμυνας, των περιφερειακών συμμαχιών και κατ’ επέκταση της επιρροής σε μια περιοχή, η οποία φλέγεται μπορούν να αποτελέσουν τη μόνη διέξοδο για μια ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση για την ΚΔ.

* Ειρήνη Σαββίδου
Πολιτικός Επιστήμων

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Το δίκτυο Κουρδιστάν, Τουρκίας, Ιράν και η παράνομη αγορά πετρελαίου: Ένα περιφερειακό κέντρο παραοικονομίας και παραεμπορίου, που αδυνατεί να ελέγξει η κυβέρνηση του Ιράκ