Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης κατέθεσε στεφάνι στο «Μνημείο Πεσόντων στην Κύπρο», στο Άλσος Στρατού, στο Γουδί, Αθήνα, Ελλάδα. Φωτογραφία ΓΤΠ, Σταύρος Ιωαννίδης, PIO
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ – Λευκωσία
Δεν είμαστε κοντά στην επανέναρξη μιας διαδικασίας για το Κυπριακό, αν και γίνονται κινήσεις ώστε να διατηρηθεί μια τεχνητή κινητικότητα. Σίγουρα, όμως, απέχουμε στο να συζητούμε για το ενδεχόμενο διενέργειας δημοψηφισμάτων.
Γι΄ αυτό και οι όποιες συζητήσεις, κυρίως αυτές που επιχειρούν να διαμορφώσουν άποψη για την ανάγκη αποφυγής δημοψηφισμάτων, πέραν του ότι δεν είναι επίκαιρες είναι και εξωπραγματικές.
Είναι, όμως, περίεργες οι συζητήσεις τούτες υπό την έννοια ότι εγείρονται για να εξηγηθεί από κάποιους ότι δεν πρέπει μια συμφωνία στο Κυπριακό να περάσει μέσα από την έγκριση των πολιτών.
Καλώς ή κακώς το 2004 διενεργήθηκαν χωριστά δημοψηφίσματα για έγκριση ή απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Τα χωριστά δημοψηφίσματα είναι εκδήλωση χωριστής κυριαρχίας των δυο κοινοτήτων με ό,τι αυτό σημαίνει και ερμηνεύεται ενώ όπως είναι γνωστό τότε ψήφισαν και οι έποικοι.
Στη δημοκρατία αποφασίζουν οι πολίτες και είναι ξένο προς ένα ελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα, η θέση, η οποία διατυπώνεται πως οι πολίτες ψηφίζουν λανθασμένα! Και μάλιστα ότι οι αποφάσεις για το μέλλον της χώρας λαμβάνονται συναισθηματικά και μόνο.
Άλλωστε τι εννοούν όταν υποστηρίζουν ότι οι πολίτες παρασύρονται και ψηφίζουν με το συναίσθημα και πως παρασύρονται; Όταν ψηφίζουν κάτι που αρέσει στη σχολή αυτή σκέψη, τότε αναγνωρίζεται πολιτικό κριτήριο, όταν όχι σπεύδουν να υποστηρίξουν ότι πρέπει να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα να αποφασίζουν.
Το 2004 οι πολίτες έδειξαν να έχουν γρήγορα αντανακλαστικά και επηρέασαν και κάποιες φορές καθόρισαν και τις αποφάσεις κομμάτων και ηγετών.
Είναι σαφές γιατί επιχειρείται να προωθηθεί ένα αφήγημα, επί του παρόντος από μερίδα των ΜΜΕ, σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να παρακαμφθούν οι πολίτες, να αποφασίσει ο ηγέτης, που έχει διαπραγματευτή ή να περάσει η συμφωνία από το κοινοβούλιο γνωρίζοντας προφανώς και πως διαμορφώνεται η πλειοψηφία εκεί.
Είναι, πάντως, προφανές από όσα κυκλοφορούν ως επιχειρήματα στο διά ταύτα ένα στόχο έχουν. Μια συμφωνία να επιβληθεί. Γι΄ αυτό και ζητούν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δεχθεί ένα πακέτο, το οποίο να περιλαμβάνει το Πλαίσιο Γκουτέρες, χρονοδιάγραμμα και επιδιαιτησία και να αποκλείεται η διενέργεια δημοψηφισμάτων.
Ο καθορισμός χρονοδιαγράμματος και επιδιαιτησία πάνε μαζί και προφανώς, όπως μάθαμε και πάθαμε το 2004, τα κενά, τις διαφωνίες, θα τα συμπληρώνει ο ΟΗΕ( ή πιο σωστά οι Βρετανοί). Δεν θα είναι, δηλαδή, η συμφωνία αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης, αλλά επιβολής.
Εκείνο που αναδεικνύεται είναι ένας πατερναλισμός, που είναι απόρροια μιας λογικής ότι οι πολίτες δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν για σοβαρά θέματα και πως υπάρχουν οι από μηχανής θεοί, που θα τους εκπροσωπήσουν για το… καλό τους.
Οι πολίτες όταν κλήθηκαν να αποφασίσουν για το μέλλον τους, το 2004, το έκαναν και προφανώς με συναίσθηση ευθύνης. Όπως με συναίσθηση ευθύνης έπραξαν και όσοι ψήφισαν υπέρ του σχεδίου Ανάν.
Δυστυχώς αυτή η απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας, που απέρριψε το Σχέδιο, δεν έτυχε σεβασμού. Όχι μόνο επειδή γίνονται μεθοδεύσεις παράκαμψης αλλά οι χειρισμοί που έγιναν ήταν ως να μην έφυγε ποτέ από το τραπέζι των συζητήσεων το απορριφθέν σχέδιο.
Και τώρα; Αφήνεται να διαμορφωθεί μια άποψη, ένα «δοκιμασμένο» δήθεν μοντέλο, που παρακάμπτει τους πολίτες γιατί μόνο έτσι μπορεί να προωθηθεί και επιβληθεί συμφωνία στο Κυπριακό. Κι αυτό γίνεται νωρίς όταν ακόμη στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται δυνατότητα και προοπτική για την επίτευξη συμφωνίας.
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE