Προσοχή στον “μαινόμενο ταύρο”: Το πραξικόπημα στην Τουρκία και η αίτηση ασύλου των 8
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
H Ελλάδα και μάλιστα η σημερινή που επιβιώνει διασωληνωμένη στην εντατική των δανειστών, δεν έχει κανένα λόγο να ανακατευτεί στα εσωτερικά της Τουρκίας. Ούτε να πάρει θέση σε σχέση με όσα διαδραματίζονται εκεί.
Αυτό είναι σαφές. Και όσοι εύκολα, ανεύθυνα ή ακόμη χειρότερα υπηρετώντας ιδιοτελείς πολιτικούς σκοπούς, επιχειρούν να «αξιολογήσουν» τα πατριωτικά ανακλαστικά της κυβέρνησης με μέτρο την έκδοση ή μη των οκτώ φυγάδων, προσφέρουν εξαιρετικά κακή υπηρεσία. Ιδίως όταν πολλοί από αυτούς που «ξύπνησαν» σήμερα και θέλουν τσαμπουκάδες ανήκουν στο σύστημα εκείνο της μεταπολίτευσης που υποχώρησε στα Ιμια, ανέχτηκε τις γκρίζες ζώνες και έστειλε στο πιάτο της ΜΙΤ τον Οτσαλάν.
Ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός δεν μετριέται με άσκοπα νταηλίκια, αλλά με την ικανότητα προάσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας στο μικρότερο δυνατό κόστος. Γι αυτό, καλό θα ήταν, τα ελληνικά κόμματα να αφήσουν τους «οκτώ» στην ησυχία τους και να εξουσιοδοτήσουν την δικαιοσύνη να αποφασίσει για την τύχη τους, υπό το πρίσμα της ευλαβικής τήρησης των διεθνών συνθηκών, αλλά και του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι, καλώς ή κακώς, ο εξαγριωμένος Ερντογάν αυτή την ώρα εκφράζει την συνταγματική νομιμότητα και την εκλεγμένη ηγεσία στην Τουρκία.
Την πραγματικότητα αυτή δεν τολμά να την αμφισβητήσει ούτε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση της γειτονικής χώρας και θα ήταν παράδοξο έως γελοίο να την αμφισβητούν κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, την γνώμη των οποίων δεν ζήτησε ο τουρκικός λαός.
Από κει και πέρα, οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και η εδραίωση ενός ιδιότυπου κοινοβουλευτικού αυταρχισμού που εξελίσσονται στη γειτονική χώρα, είναι φυσικό να μας απασχολούν, στο βαθμό που και η διεθνής κοινότητα εκφράζει την ανησυχία της για αυτή την επικίνδυνη διολίσθηση.
Η συζήτηση όμως για το τι «συμφέρει ή δεν συμφέρει» την Ελλάδα από εθνικής σκοπιάς δεν είναι καθόλου απλή και δεν προσφέρεται για βιαστικά συμπεράσματα. Οποιος επιχειρήσει να μαντέψει τι θα συνέβαινε στο επίπεδο των διμερών σχέσεων σε περίπτωση που επικρατούσαν οι πραξικοπηματίες ή τι θα συμβεί στο Αιγαίο από εδώ και πέρα με τον «μαινόμενο» (γενικώς) Ερντογάν, καλύτερα να πάει σε ένα πρακτορείο στοιχήματος να δοκιμάσει την τύχη του στο τζόγο.
Συγκρατώ ως λογική την άποψη ότι οι Κεμαλικοί στασιαστές θα είχαν κάθε λόγο να δημιουργήσουν ένα θερμό επεισόδιο ή μια μεγαλύτερη εστία αναταραχής για να συσπειρώσουν γύρω τους τον τουρκικό λαό και να εδραιώσουν την εξουσία τους. Το αν η ένταση θα ξεσπούσε στο Αιγαίο ή στα ανοιχτά μέτωπα αντιπαράθεσης με τους Κούρδους δεν είναι σαφές, αν και σε ότι αφορά την πρώτη εκδοχή υπάρχουν σοβαρές και εξαιρετικά ανησυχητικές ενδείξεις.
Εξίσου δύσκολο να προβλεφθεί είναι αν θα ακολουθήσει την ίδια συνταγή ο Ερντογάν που αντιστοίχως νοιώθει τη ανάσα της αμφισβήτησης από την βαθιά διχασμένη τουρκική κοινωνία. Μόνο που το πιθανότερο είναι, αν θελήσει να δημιουργήσει ένταση με την Ελλάδα να χρησιμοποιήσει τα ενεργούμενα του στη Θράκη. Εκεί όπου διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο στις οργανώσεις της μειονότητας και θα μπορούσε να δώσει μία διάσταση υπόθεσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς την διεθνή κοινότητα η οποία έχει στραφεί εναντίον του. Με τον Ερτογάν στο τιμόνι, στη Θράκη βρίσκεται η πραγματική Κερκόπορτα , δυστυχώς.
Υπάρχουν ασφαλώς στοιχεία στη σημερινή βαρύτατη πολιτική κρίση που βιώνει η Τουρκία τα οποία η Ελλάδα οφείλει να παρακολουθήσει ή και να εκμεταλλευτεί. Είναι γεγονός ότι τα πρόσφατα γεγονότα απομακρύνουν το γειτονικό κράτος από την ευρωπαική του προοπτική και το καθιστούν απροσπέλαστο στις δημοκρατικές αξίες της Δύσης. Αυτό εκφράστηκε ευθαρσώς από τον γερμανικό παράγοντα, και ακόμη εντονότερα από τους Αυστριακούς ενώ οι Αμερικανοί που έχουν άμεση εξάρτηση μείζονος γεωστρατηγικής σημασίας στο τουρκικό έδαφος, τηρούν μία στάση προσεκτικής αναμονής.
Δυνητικά η απομάκρυνση από την Ευρώπη θα μπορούσε να καταστήσει την Τουρκία «αστάθμητο παράγοντα» και να αυξήσει την επιφύλαξη απέναντι της. Μόνο στο βαθμό όμως, που κάποιοι είναι αποφασισμένοι να αναγνωρίσουν τα ελληνικά σύνορα ως απώτατη μεθοριακή γραμμή της Ευρώπης και του δημοκρατικού κόσμου. Φοβάμαι πώς οι εταίροι δεν έχουν δείξει τέτοιες προθέσεις…
- Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ