Αναπαράγοντας εγκλήματα: Δεν τιμωρήθηκε κανείς για τις εθνικές τραγωδίες
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Άνω-κάτω η Κύπρος με την ανικανότητα της Αστυνομίας: Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης ξηλώνει τα πάντα, ζήτησε περισσότερες πράξεις από τους νέους, Αρχηγό και Υπαρχηγό
Οι ρυθμιστικές αρχές επικαιροποίησαν την απόφαση τους για την ηλεκτρική διασύνδεση: Προχωρούν οι αναγκαίες διεργασίες για το σημαντικό ενεργειακό έργο του GSI
Του Κώστα Βενιζέλου
Χάθηκαν τα δάση (στην Κύπρο), η πυρκαγιά δεν μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχο γιατί «διάφορες συγκυρίες» δεν το επέτρεψαν. Οι εκθέσεις, οι μαρτυρίες, τα στοιχεία, συνηγορούν πως στρεβλώσεις και παθογένειες που κυνηγούν το κυπριακό κράτος και την κοινωνία αποτελούν τα μεγάλα εμπόδια.
Μετά από μια τραγωδία, όπως ήταν η πρόσφατη φονική πυρκαγιά, αναζητούνται πάντα εξιλαστήρια θύματα. Ενίοτε φορτώνεται η αδυναμία και η ανικανότητα στους «ισχυρούς άνεμους», στα «κουκουνάρια που μεταδίδουν τη φωτιά!», στις βαρύγδουπες αναλύσεις των «ειδικών». Όλες οι καταστροφές ανακυκλώνονται μέσα από τα ίδια αίτια, τις ίδιες διαχρονικές αδυναμίες. Δεν είναι τυχαίο που για κανένα έγκλημα σε αυτή τη χώρα, μικρό ή μεγάλο, δεν υπήρξε τιμωρία.
Ούτε για την προδοσία και την τραγωδία του 1974, ούτε για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, ούτε για την πτώση του αεροπλάνου της «’Ηλιος», που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν 121 άνθρωποι, τιμωρήθηκε κανείς. Ούτε μπορεί κανείς να αισθάνεται άνετα για τις αποφάσεις που αφορούν στη φονική έκρηξη στο Μαρί, πέντε χρόνια μετά (τη Δευτέρα, η θλιβερή επέτειος). Γι’ αυτό και το έγκλημα καταστροφής της οικονομίας θα σκαλώσει στις δαιδαλώδεις δικαστικές διαδικασίες. Αυτή η εικόνα παραμένει αναλλοίωτη μπροστά στους πολίτες και μειώνει συνεχώς την εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα. Η ατιμωρησία αναπαράγει τα ίδια καταστροφικά φαινόμενα.
Ένα κράτος το οποίο στηρίζεται σε μια δημόσια υπηρεσία, της οποίας ο πληθυσμός διά του κομματικού πελατολογίου αυξήθηκε σημαντικά τα προηγούμενα χρόνια, βρίσκεται βραχυκυκλωμένο στις αγκυλώσεις του. Ούτε οι μεταρρυθμίσεις, ούτε τα λίφτινγκ μπορούν να αποδώσουν εάν η νοοτροπία και οι προσεγγίσεις παραμένουν οι ίδιες. Το πελατειακό κράτος ανήκει στα ήθη και τα έθιμα αυτής της κοινωνίας και θα διαιωνίζεται είτε βιώνουμε οικονομική κρίση είτε ευημερούν οι αριθμοί και οι δείκτες.
Είναι ενοχλητικό, είναι άκρως εκνευριστικό, να παρακολουθεί κανείς εκείνες τις συσκέψεις που συγκαλούνται μετά από ένα κακό συμβάν. Στριμώχνονται γύρω από ένα τραπέζι υπηρεσιακοί και μη για να πουν τα δικά τους. Να αποδώσουν, βασικά, σε άλλους ευθύνες, να υπερασπιστούν το δικό τους μικρομάγαζο, το οποίο στο μυαλό τους είναι το δικό τους «βασίλειο». Οι συσκέψεις αυτές φαντάζουν ως ένα εκτονωτήριο. Μια σύναξη που απορροφά τους κραδασμούς, αλλά ενίοτε αποφεύγει να αγγίξει την ουσία, γιατί θα αυτοαναιρεθεί, θα αυτοκαταργηθεί ένα ολόκληρο σύστημα. Και μετά;
Στην πεπατημένη των αγκυλώσεων, των ευθυνόφοβων υπηρεσιακών με τους παχυλούς μισθούς, που οι μισές κουβέντες που σου αραδιάζουν είναι αγγλικές, έτσι για να… ανεβαίνει το επίπεδο και να πουλούν μόρφωση!
Μέχρι, βεβαίως, την επόμενη φορά, που θα στριμωχθούν και πάλι πολιτικοί και υπηρεσιακοί σε μια αίθουσα για να αξιολογήσουν το νέο κακό που θα μας βρει. Σε αυτή τη χώρα υπάρχει η εντύπωση πως όλοι οι υπόλοιποι πάσχουμε από βαριάς μορφής αμνησία, για αυτό ούτε λύσεις προσφέρονται, ούτε και τιμωρείται κανείς.
Ο μοναδικός τρόπος να αλλάξεις την πραγματικότητα είναι πρώτα να τη δεις. Και, δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα υπάρχει χαμηλή αυτογνωσία, δεν αναγνωρίζονται τα προβλήματα, έστω και εάν σκοντάφτουμε σε αυτά.