File Photo: Ουκρανοί στρατιώτες σε ρωσικό τανκ που καταστράφηκε σε μάχες με τον ουκρανικό στρατό. EPA, ROMAN PILIPEY
Η κατανόηση της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας Ιστορίας δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αξιολόγηση της Ρωσικής συμβολής. Η ύψωση της κόκκινης σημαίας στο καταστρεμμένο Reichstag τον Μάιο του 1945 αποτελεί μια ισχυρή οπτική αποτύπωση αυτής της απτής πραγματικότητας.
Συχνά όμως ξεχνάμε ότι η Ρωσία κατέλαβε στρατιωτικά και μια άλλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα τον Μάρτιο του 1814, το Παρίσι. Ρωσικά στρατεύματα κατέκλυσαν την Γαλλική πρωτεύουσα όπως και την αντίστοιχη Γερμανική 131 χρόνια αργότερα.
Οι δύο αυτές ιστορικές στιγμές αποτελούν το απόγειο, την αποθέωση της Ρωσικής ισχύος, της Ρωσικής συμβολής στην Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Ιστορία. Τόσο στο Συνέδριο της Βιέννης (1814-15) όσο και στη Διάσκεψη της Γιάλτας (1945) ο Ρώσος/Σοβιετικός ηγέτης ήταν de facto primus inter pares.
Δυστυχώς όμως η εικόνα που περιγράψαμε αποτελεί την μια πλευρά ενός νομίσματος το οποίο έχει δύο όψεις. Η δεύτερη αποτελεί την αντιστραμμένη εικόνα της πρώτης με τους πλέον μανιχαϊστικούς όρους που κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί.
Τον θρίαμβο του Συνεδρίου της Βιέννης διαδέχθηκε η ταπείνωση του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) και τη νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (1941-1945) ακολούθησε η κατάρρευση του 1989-91, μια ξαφνική, ταχύτατη, ολική κατάρρευση χωρίς ίσως προηγούμενο στην Παγκόσμια Ιστορία.
Η Ρωσική Ιστορία λοιπόν χαρακτηρίζεται από μια δραματική αντινομία. Η νίκη και η ήττα διαδέχονται η μια την άλλη με έναν τρόπο δραματικό, ο απόλυτος θρίαμβος ακολουθείτε από την απόλυτη συντριβή, πραγματικά ένα διαχρονικό Ρωσικό Pendulum.
Το σε ποια από τα δύο άκρα της Ρωσικής Ιστορίας η “ειδική επιχείρηση” στην Ουκρανία θα κατηγοριοποιηθεί είναι κάτι το οποία μένει να απαντήσει ο μελλοντικός χρόνος. Μια τελευταία και ίσως πιο σημαντική επισήμανση είναι το ότι η Ρωσία πέρα από ένας Ιανός της Ιστορίας διαπνέεται διαχρονικά και από ένα δεύτερο, ιδιαίτερα Ρωσικό χαρακτηριστικό. Είναι ιδιαίτερα αυστηρή, αμείλικτη ίσως με τους ηγέτες οι οποίοι αποτυγχάνουν.
Αυτή η τελευταία επισήμανση αφορά το μέλλον τόσο της Ρωσίας όσο και της Ευρώπης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από το 1613, χρονιά ανάδειξης του πρώτου Ρώσου Τσάρου της δυναστείας των Ρομανώφ, Μιχαήλ, τουλάχιστον 5 ηγέτες έχουν δολοφονηθεί ή ανατραπεί με πραξικόπημα παλατινού τύπου.
Πραγματικά, κάθε ανατροπή, δολοφονία ηγέτη ή και ριζοσπαστικός μετασχηματισμός της Ρωσίας προϋποθέτει ήττα ή την αίσθηση ανικανότητας εκ μέρους της ηγεσίας να προστατεύσουν την ασφάλεια της Ρωσία. Υπό αυτή την έννοια ο Πρόεδρος Πούτιν δεν πολεμά μόνο απέναντι στην Ουκρανία και τις ΗΠΑ αλλά απέναντι και στα ολοζώντανα φαντάσματα της Ρωσικής Ιστορίας.
Ίσως αυτά τα τελευταία να είναι πιο τρομακτικά σε σχέση με τα Δυτικά όπλα και να βαρύνουν πολύ περισσότερο στην διαδικασία λήψης αποφάσεων στο Κρεμλίνο.
*Ο κ. Ευάγγελος Καντιάνης είναι Πολιτικός Επιστήμονας
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE