Μία σημαντική πρόταση του τραγουδιστή Μπόνο: Σχέδιο Μάρσαλ για το Προσφυγικό
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Σε κατακόκκινο συναγερμό οι αμερικανικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή: Το Πεντάγωνο ενισχύει την αμυντική του διάταξη, εντολή για προστασία και του Ισραήλ αν κτυπήσει το Ιράν
«Ο θάνατος του Νασράλα είναι σημαντικό γεγονός, που προκαλεί κλυδωνισμούς στην Χεζμπολάχ, όμως δεν την εξαλείφει»: Ανάλυση του CNN για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή
Αρθρο του (τραγουδιστή) Μπόνο
στην εφημερίδα «New York Times»
Επέστρεψα πρόσφατα από τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Αφρική, όπου επισκέφθηκα πλήθος προσφυγικών καταυλισμών. Πήγα εκεί ως ακτιβιστής και ως Ευρωπαίος.
Γιατί οι Ευρωπαίοι έχουν πλέον συνειδητοποιήσει -με τρόπο αρκετά επώδυνο τα τελευταία χρόνια- ότι η μαζική φυγή από διαλυμένες χώρες σαν τη Συρία δεν αποτελεί απλώς πρόβλημα μεσανατολικό ή αφρικανικό. Είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Είναι και αμερικανικό επίσης. Μας επηρεάζει όλους.
Ο συμπατριώτης μου, Πίτερ Σάδερλαντ, ανώτατος αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών για τη μετανάστευση, έχει καταστήσει σαφές ότι διανύουμε τη χειρότερη κρίση αναγκαστικής μετακίνησης πληθυσμών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 2010 περίπου 10.000 άνθρωποι παγκοσμίως εγκατέλειπαν τις εστίες τους κάθε ημέρα, κατά μέσον όρο. Ο αριθμός ακούγεται μεγάλος, μέχρι που τέσσερα χρόνια αργότερα εκείνος ο αριθμός είχε τετραπλασιαστεί.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα ανεπτυγμένα κράτη έχουν πλέον την ευκαιρία να δράσουν με τρόπο πιο έξυπνο, να σκεφτούν με ματιά πιο ευρεία και να κινηθούν με ρυθμό πιο γρήγορο στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης αλλά και στην πρόληψη της επόμενης. Βλέπω τρεις τομείς όπου η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να αναλάβει δράση.
Πρώτον, οι πρόσφυγες, και οι χώρες στις οποίες αυτοί ζουν, χρειάζονται μεγαλύτερη ανθρωπιστική στήριξη.
Δεύτερον, μπορούμε να βοηθήσουμε τις χώρες φιλοξενίας να δουν τους πρόσφυγες όχι απλά ως βάρος, αλλά ως πλεονέκτημα. Οι πρόσφυγες θέλουν να δουλέψουν και η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να ενθαρρύνει όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους προς μια τέτοια κατεύθυνση, μέσω αναπτυξιακής στήριξης και εμπορικών συμφωνιών. Με άλλα λόγια, οι πρόσφυγες έχουν ανάγκη από αναπτυξιακές πολιτικές που θα επενδύουν σε αυτούς και θα τους ενδυναμώνουν. Για να είναι αποτελεσματικές, οι ανθρωπιστικές προσπάθειες θα πρέπει να συνδυαστούν καλύτερα με αναπτυξιακές προσπάθειες.
Τρίτον, η διεθνής κοινότητα πρέπει να πολλαπλασιάσει την ανθρωπιστική βοήθεια που δίνει σε εκείνες τις χώρες που δεν έχουν ακόμη καταρρεύσει αλλά μαστίζονται από συγκρούσεις, διαφθορά και κυβερνητικές αδυναμίες, χώρες όπως η Νιγηρία που είναι πολλές φορές μεγαλύτερη από τη Συρία.
Το τελευταίο διάστημα κάποιες δυτικές κυβερνήσεις μειώνουν τη βοήθεια προς το εξωτερικό για να ξοδέψουν χρήματα στους αιτούντες άσυλο εντός των συνόρων τους. Ωστόσο, είναι λιγότερο δαπανηρό να επενδύει κανείς στη σταθερότητα παρά να αντιμετωπίζει την αστάθεια. Πλέον έχει έρθει η ώρα να μιμηθούμε εκείνη την πιο μεγαλοφυή από τις αμερικανικές ιδέες, την ιδέα του Σχεδίου Μάρσαλ.