ΓΝΩΜΕΣ
14/09/2025 | 06:00
Αν επέλθει ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα υπάρξει τέταρτος: Επιλέγουν τα άκρα και τα προωθούν, μόνο που αυτή τη φορά, αν η Ιστορία επαναληφθεί, δεν θα είναι φάρσα, αλλά η τελευταία τραγωδία…
Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ* – Λευκωσία
Τη περασμένη Τρίτη καταχώρησα στο ‘’Χ’’ την ακόλουθη ανάρτηση: «Το Ισραήλ κτύπησε την πρωτεύουσα του Κατάρ. Οι ΗΠΑ βρίσκονται στο τελικό στάδιο προετοιμασίας να επιτεθούν στη Βενεζουέλα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται αμείωτος και η Κίνα άρχισε να ενισχύει τη Ρωσία. Η Γαλλία παραπαίει πολιτικά και οικονομικά. Ο κόσμος σείεται».
Σχολιάζοντας την ανάρτηση μου ο κ. Κλεάνθης Νικολαΐδης έγραψε επίσης στο ‘’Χ’’ το ακόλουθο: «Με το απλοϊκό μου μυαλό πάντα: Οι μεγάλοι δυτικοί συνασπισμοί (Ε.Ε., ΝΑΤΟ) σταδιακά τελειώνουν λόγω της εξυπνάδας τους. Πάμε πλέον σε εθνικά κράτη με διεκδικήσεις».
Καθόλου απλοϊκή προσέγγιση. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Λέω φαίνεται γιατί θα επανέλθω στο σημείο. Πέραν όμως του «φαίνεται» να προσθέσω ότι έχει τεράστια σημασία να εντοπίσει κάποιος και να απαντήσει το γιατί οδηγούμαστε σε αυτή τη διαδικασία. Θα προστρέξω να δώσω τις δικές μου εκτιμήσεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω στη συνέχεια.
- Πρώτον, για να απαντηθεί το γιατί θα πρέπει να απαντηθεί και το γιατί κέρδισε ο ιδιόμορφος αλλά ιδεολογικά προσανατολισμένος Ντόναλτ Τραμπ τις εκλογές στις ΗΠΑ. Όπως και το γιατί προελαύνουν εκλογικά οι ακραίες δυνάμεις στην Ε.Ε. και όχι μόνο.
- Δεύτερον, γιατί αδυνατούν οι παραδοσιακές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις να συγκρατήσουν και να ανατρέψουν αυτήν την πορεία.
Εχω στο παρελθόν παραθέσει τις σκέψεις μου σε αυτά τα ερωτήματα. Θα τις διατυπώσω εκ νέου υπο το πρίσμα και των νεότερων εξελίξεων, σημαντικότερη των οποίων είναι η αναδυόμενη Τριπλή Συμμαχία, Ρωσίας, Ινδίας και Κίνας. Εφόσον στεριώσει αυτή η Συμμαχία η επιλογή της Δύσης και του Πλανήτη θα είναι το εξής δίλημμα, το οποίο θα θυμίζει Άμλετ:
Αποδέχεται η Δύση την αλλαγή στο διεθνές ισοζύγιο δυνάμεων και κατανομής οικονομικής και πολιτικής ισχύος ή αντιδρά με όλες της τις δυνάμεις και η ανθρωπότητα εισέρχεται στην ευθεία του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί όμως φτάσαμε στο σημείο αυτό.
- Φταίει άραγε η πολυπροβαλλόμενη έλλειψη πολιτικών ηγετών; Φταίνε τα πολιτικά κόμματα; Φταίνε οι ανεύθυνοι συνδικαλιστές; Φταίνε οι μετανάστες; Τέτοια και άλλα ακούμε συνεχώς. Κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να διερωτηθεί για το εξής:
Πως είναι δυνατόν όλοι οι προαναφερθέντες να έχουν πάθει ταυτόχρονη παράκρουση από την Βόρεια και Νότια Αμερική έως την Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Από το Ηνωμένο Βασίλειο έως την Αυστραλία και από τη Γερμανία έως την Νότιο Αφρική; Λίγο απίθανο. Αρα τι έχει συμβεί;
Αυτό που έχει συμβεί, θα το επαναλάβω για μια ακόμα φορά, είναι ότι, η ίδια βάση οικονομικής ανάπτυξης και οι κοινωνικές σχέσεις που αυτή δημιουργεί, οδηγεί στα ίδια, οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
- Όλα τα άλλα που βιώνουμε από την αποσύνθεση του πολιτικού και κομματικού συστήματος έως τον πόλεμο για την «woke κουλτούρα» και τον πραγματικό αιματηρό πόλεμο της Ουκρανίας και το αιματοκύλισα της Γάζας είναι τα παράγωγα της.
Με άλλα όλα αυτά τα φαινόμενα που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης του κυρίαρχου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, το οποίο μέσον της ισοπεδωτικής και ακραίας παγκοσμιοποίησης, δημιούργησε μια ενιαία οικονομική και κοινωνική βάση με διαβαθμίσεις κατα περιοχή και χώρα, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί παγκοσμίως τα ίδια αποτελέσματα.
Το επόμενο ερώτημα είναι το εξής: Τι μεσολάβησε και διακόπηκε η επέκταση της διαδικασίας της τρέχουσας παγκοσμιοποίησης έτσι ώστε να αναζητούνται άλλοι δρόμοι συνέχισης της ανάπτυξης; Δρόμοι που οδηγούν στο φαινόμενο το οποίο ανάφερε ο κ. Κλεάνθης Νικολαΐδης.
- Αυτό που άλλαξε είναι το ακόλουθο: η επέκταση της ισοπεδωτικής και ακραίας παγκοσμιοποίησης, λόγω της απληστίας των παγκοσμιοποιητών, οδήγησε στην ανάγκη να απορροφήσουν, δύο τεράστιες χώρες και οικονομίες. Τη Ρωσία και την Κίνα.
Αυτές οι δύο, καλύτερα οι κυρίαρχες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, στα δύο αυτά τεράστια Κράτη αντέδρασαν. Αντέδρασαν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά αντέδρασαν αποφασιστικά και δυναμικά. Σε μια στιγμή αυτής της αντίδρασης, η μία εκ των δύο, η Ρωσία αποφάσισε να αντιδράσει βίαια.
Εισέβαλε στην Ουκρανία, αφού είχε προηγηθεί η προσάρτηση της Κριμαίας. Το μήνυμα ήταν πλέον σαφές. Η συλλογική Ανατολή δεν ανέχεται πλέον την επέκταση και επιβολή και της μονοκρατορίας της συλλογικής Δύσης. Η σύγκρουση αδυσώπητη.
- Η πρώτη δυτική χώρα η οποία αποφάσισε ότι αλλάζει ρότα, ήταν η ηγέτιδα χώρα του Δυτικού Κόσμου, οι ΗΠΑ. Την ίδια ώρα η Δύση ζει την εκδίκηση της ιστορίας και του ληστρικού εσωτερικού οικονομικού μοντέλου, το οποίο επεβλήθηκε σε όλες τις χώρες με μέσα απαράδεκτα, άνισα, έως και βίαια.
Ποιο μοντέλο εννοώ; Της οικονομικής ανάπτυξης που στηρίχτηκε στις ξένες πρώτες ύλες. Πρώτες ύλες, που ανήκουν σε άλλες χώρες, π.χ. σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική, όπως σπάνιες γαίες (Κίνα, Αφγανιστάν, Ουκρανία, Ρωσία, Αφρική), πετρελαίου και φυσικού αερίου (αραβικές χώρες, Βενεζουέλα, Ρωσία κλπ.), χρυσός και άλλα πολύτιμα μέταλλα (Αφρική, Ασία κ.ο.κ).
Για να το πετύχουν προκάλεσαν άπειρους τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, ανατροπές καθεστώτων (Αραβική Άνοιξη), διαμελισμό χωρών (Γιουγκοσλαβία) κλπ. Πέραν όμως των πρώτων υλών χρειαζόταν και φτηνή εργατική δύναμη. Αρα μετανάστες εργασίας.
- Σε αυτούς προστέθηκαν και οι πρόσφυγες λόγω των πολέμων που προηγήθηκαν. Οπόταν νάτο και το μεταναστευτικό – προσφυγικό. Και αυτή είναι η εκδίκηση της ιστορίας. Γιατί τα εκατομμύρια όσων συνθέτουν το μεταναστευτικό – προσφυγικό, προέρχονται από τις χώρες και τους λαούς που για 500 χρόνια έτυχαν της πιο βάναυσης και βίαιης εκμετάλλευσης.
Επειδή ο χώρος είναι περιορισμένος και δεν μπορώ να αναπτύξω όλες τις πτυχές αυτών των ιστορικών και κοσμογονικών εξελίξεων όπως εγώ τις κατανοώ, θα προσπαθήσω να κλείσω, αναφερόμενος στο πρώτο σημείο της ανάρτησης του κ. Νικολαΐδη. Την αναφορά του, ότι επιστρέφουμε στα Εθνικά Κράτη με τα δικά τους συμφέροντα.
Στην αρχή του άρθρου μου ανάφερα ότι «φαίνεται» να επιστρέφουμε εκεί. Τι εννοώ; Η παγκοσμιοποίηση είναι μια αντικειμενική εξέλιξη που την επιβάλλει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αρα ουδείς μπορεί να τη σταματήσει. Το θέμα είναι τι είδους παγκοσμιοποίηση έχουμε. Αυτή που ζούμε παράγει τα αποτελέσματα που ζούμε. Αρα λοιπόν είναι αντικειμενική διαδικασία που δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικές αποφάσεις.
- Η επαναφορά σε διάφορα Κράτη, της πρωτεύουσας σημασίας του εθνικού συμφέροντος, θα είναι αναγκαστικά μεταβατική. Τα Κράτη υποχρεωτικά θα παραμείνουν ενταγμένα σε ένα ευρύτερο διεθνές σύστημα, σε μια διαφοροποιημένη Παγκοσμιοποίηση. Θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα για να καταδείξω τι εννοώ.
Οι επικρατούσες απόψεις σε Ουγγαρία και Σλοβακία, διαφέρουν ριζικά από ότι των υπόλοιπων εταίρων τους στις Δυτικές Συμμαχίες. Και ως εκ τούτου σε αρκετά θέματα διαφοροποιούνται γιατί αυτό επιτάσσουν τα εθνικά τους συμφέροντα.
Γιατί αυτό; Διότι το γνωστό οικονομικό μοντέλο που επικράτησε στη Δύση για δεκαετίες τώρα, αρχής γενομένης στις ΗΠΑ, στη βάση των θεωριών του Φρίντμαν και επεκτάθηκε στην Ε.Ε. με τη σφραγίδα της Μέρκελ, επιβάλλει δύο πράγματα, όπως έχω προαναφέρει: Φτηνές πρώτες ύλες και φτηνή εργατική δύναμη.
Η φτηνή πρώτη ύλη για τους Γερμανούς και γενικά τους δυτικοευρωπαίους ήταν το ρωσικό φυσικό αέριο. Η φτηνή εργατική δύναμη, οι μετανάστες/πρόσφυγες, των οποίων η παρουσία και οικονομική εκμετάλλευση, συμπίεζε συνεχώς και τις απολαβές των ντόπιων εργαζομένων.
- Το ίδιο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Γαλλία και ακολουθεί ασθμαίνοντας και η Γερμανία, αντιμετωπίζουν και αυτές οι δύο χώρες. Δηλαδή η ανάγκη φτηνής πρώτης ύλης (αέριο), Αυτό διαφοροποιεί τη στάση τους έναντι της Ρωσίας.
Από την άλλη η ανάγκη να πωλούν στην Ευρωπαϊκή αγορά συν οι ξένες, επι το πλείστον δυτικές (Γερμανικές) επενδύσεις στην οικονομία τους τις υποχρεώνει να παραμένουν εντός του συστήματος της Ε.Ε. Αρα αναγκαστικά λιγότερο Εθνικό Κράτος.
Στο ίδιο πάνω κάτω δίλημμα, βρίσκονται όλα τα Κράτη της Ε.Ε. Από την Ιταλία της ακραίας ή «ακραίας» Μελόνι, έως την Ελλάδα της Νέας Δημοκρατίας. Δυστυχώς η ιστορία έδειξε μια και μόνη «διέξοδο» στα παρόμοια αδιέξοδα του συστήματος. Τη στρατικοποίηση και τον πόλεμο.
- Κλείνω αναφέροντας για μια ακόμη φορά ότι για αυτές τις τραγικές εξελίξεις όλοι επικρίνουν και κατηγορούν όλους. Εαυτούς και αλλήλους. Οι μόνοι που μένουν στο απυρόβλητο είναι εκείνοι που μεθόδευσαν και μεθοδεύουν όλες τις εξελίξεις.
Αυτοί που έχουν συγκεντρώσει αμύθητη και ασύληπτη οικονομική ισχύ. Αυτοί ή σοβαρό τμήμα από αυτούς φοβούμαι ότι έχουν κάνει, για μια ακόμα φορά στην Ιστορία, την επιλογή τους. Επέλεξαν όπως και τη δεκαετία 1920 -1930 τα άκρα και τα προωθούν. Μόνο που αυτή τη φορά , αν η Ιστορία επαναληφθεί, δεν θα επαναληφθεί ως φάρσα, αλλά ως η τελευταία τραγωδία.
Γιατί αν επέλθει Τρίτος Παγκόσμιος δεν θα υπάρχει Τέταρτος. Γιατί οι δυνάμεις οι οποίες ο μη γένοιτο θα συγκρουστούν, συλλογική Δύση και συλλογική Ανατολή, όλοι του ιδίου οικονομικού συστήματος, διαθέτουν ισχύ η οποία θα καταστρέψει τον γαλάζιο Πλανήτη, μερικές φορές!
* Ο Νίκος Κατσουρίδης είναι πρώην βουλευτής της Κύπρου
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
