ΓΝΩΜΕΣ
01/07/2025 | 06:30
Πλήρης απουσία στρατηγικής απέναντι στη Λιβύη: Δυστυχώς, κινούμαστε με τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» και περιήλθαμε σε αδιέξοδο
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΑΛΗ – Λάρνακα
Με αφορμή τις πρόσφατες αιχμές του κ. Άδωνη Γεωργιάδη προς την πλευρά του κ. Νίκου Δένδια σχετικά με το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, προσωπικά πιστεύω — εκ του αποτελέσματος — ότι η πολιτική μας σε σχέση με τη Λιβύη δεν στέκει, για να μην πω ότι δεν υφίσταται.
Έχουν γίνει επανειλημμένα λάθη.
Καταρχάς, η Ελλάδα δεν είχε καταφέρει — όπως δεν είχε καταφέρει σχεδόν με κανέναν γείτονά της — να κάνει συμφωνίες για Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ). Δηλαδή, μέχρι να εμφανιστεί το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, δεν είχαμε συνάψει καμία άλλη συμφωνία. Με την Τουρκία, λογικό. Αλλά μέχρι τότε… ούτε με την Αίγυπτο, ούτε με την Ιταλία, ούτε με την Αλβανία.
Δεν είχαμε ορίσει ΑΟΖ με κανέναν.
Σπεύσαμε κατόπιν, αγχωμένοι, λόγω του ότι εμφανίστηκε το Μνημόνιο Άγκυρας–Τρίπολης! Τότε σπεύσαμε και ορίσαμε με την Ιταλία την ΑΟΖ, τότε σπεύσαμε να κάνουμε και με την Αίγυπτο μερική οριοθέτηση.
Γιατί κάναμε μερική οριοθέτηση;
Διότι και η Αίγυπτος θεωρεί ότι ανατολικότερα και νοτιότερα — δηλαδή στην περιοχή του Καστελόριζου — υπάρχουν κάποια τουρκικά συμφέροντα και άρα ίσως πρέπει να γίνει και με τις τρεις χώρες εκεί η οριοθέτηση. Για να το πούμε πιο σταράτα, η γνώμη των Αιγυπτίων συμβαδίζει με των Τούρκων όσον αφορά την επήρεια του Καστελόριζου!
Λένε πολλοί ότι η κυβέρνηση στη Λιβύη είναι φιλοτουρκική… Μα δεν είχαμε κατορθώσει να κάνουμε συμφωνία ούτε με το καθεστώς του Καντάφι.
Η Λιβύη είχε κλείσει τον κόλπο της Σύρτης και εμείς είχαμε, ως ένα βαθμό, λίγο υπερβολικές απαιτήσεις, διότι θεωρούσαμε ότι η Γαύδος — ένα πολύ μικρό νησάκι στα νότια της Κρήτης — μπορεί να έχει πλήρη επήρεια και να ακυρώσει τα συμφέροντα μιας τεράστιας βορειοαφρικανικής ακτής που βρίσκεται απέναντι.
Και επειδή ήδη ακούω πολλούς να με κατηγορούν για παραχωρήσεις, προδοσίες κ.τ.λ., θα σας απαντήσω: Οι συμφωνίες που έχουμε κάνει με την Αίγυπτο και με την Ιταλία άρον άρον είναι… ότι ορισμένα μικρά νησιά έχουν μειωμένη ή και καθόλου επήρεια.
Και πώς κατορθώσαμε και συνάψαμε ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο;
Οι Στροφάδες, που είναι ένα μικρό νησάκι νοτιοδυτικά της Ζακύνθου, και το σύμπλεγμα των Οθωνών, βορειοδυτικά της Κέρκυρας, στη συμφωνία με την Ιταλία έχουν μειωμένη επήρεια. Λίγοι το γνωρίζουν!
Διότι, ας είμαστε λογικοί και ειλικρινείς… δεν μπορείς να ακυρώσεις πλήρως την επήρεια μιας μεγάλης απέναντι ηπειρωτικής ακτής.
Το ίδιο έγινε και με την Αίγυπτο. Πάλι λίγοι το γνωρίζουν!
Υπάρχει ένα μικρό νησάκι, η Χρυσή, στα νότια του Νομού Λασιθίου, που έχει μηδενική επήρεια. Επαναλαμβάνω: μηδενική επήρεια!
Διότι θεωρείται ότι δεν μπορεί μια τεράστια απέναντι βορειοαφρικανική ακτή να χάνει δικαιώματα σε ΑΟΖ εξαιτίας αυτής της νησίδας. Έτσι κλείσαμε την ΑΟΖ με την Αίγυπτο!
Ακόμα και η Κρήτη — επαναλαμβάνω, ακόμα και η Κρήτη — στη συμφωνία με την Αίγυπτο έχει 90% επήρεια. Δεν είχε 100%, παρότι είναι τεράστιο νησί.
Πάμε ξανά στη Λιβύη.
Δεν καταφέραμε ποτέ να τα βρούμε με την Τρίπολη, και κάπου εκεί βρήκε κενό η Άγκυρα και τώρα τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις.
Τι έκανε μέχρι τώρα η Αθήνα;
Για να αντιμετωπίσουμε το θέμα της Λιβύης, επιλέξαμε να αγνοήσουμε εντελώς την κυβέρνηση της Τρίπολης, η οποία ήταν μεν μεταβατική, αλλά είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση. Αυτή μιλάει με τον ΟΗΕ, με αυτή μιλούν όλες οι χώρες.
Αντ’ αυτού, φέραμε τον Χαφτάρ στην Ελλάδα με τιμές και δόξες. Έναν άνθρωπο που είναι πολέμαρχος και κατηγορείται για ουκ ολίγα.
Διότι απλώς δεν μας άρεσε η κυβέρνηση της Τρίπολης. Στη διεθνή σκακιέρα, όμως, δεν σημαίνει ότι μιλάμε μόνο με τις κυβερνήσεις που μας αρέσουν.
Ας θυμηθούμε τα πεπραγμένα σε σχέση με την Τρίπολη — επί Δένδια:
Στην αρχή της σύγκρουσης, το Υπουργείο Εξωτερικών απέλασε τον τότε πρέσβη… και τον βρήκαμε στην πορεία πρόεδρο του Προεδρείου της χώρας.
Θυμάστε που πήγε ο κ. Δένδιας και ήθελε να δει τον πρόεδρο του Προεδρείου — αυτόν που είχε απελάσει — και επειδή πήγε η Υπουργός Εξωτερικών να τον υποδεχθεί στο αεροδρόμιο, είπε ο κ. Δένδιας στον πιλότο «σήκω και φύγε».
- Δυστυχώς, κινούμαστε με τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» και περιήλθαμε σε αδιέξοδο στη Λιβύη.
Και επίσης, και τώρα έχουμε αργήσει. Ελπίζω να επιταχύνει η κυβέρνηση την επίσκεψη του κ. Γεραπετρίτη, γιατί κάτι ακούω ότι μπορεί να αναβληθεί. Δεν είναι σωστό αυτό. Πρέπει να πάμε να βρούμε την κυβέρνηση. Μια τελική φράση, γιατί πρέπει να περάσουμε σε διάλειμμα για να κυβερνήσουμε:
Το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο μπορεί εμείς να μην το αναγνωρίζουμε — και να μην το αναγνωρίζουν και άλλοι διεθνείς παράγοντες — αλλά είναι εκεί. Ένα μνημόνιο, μια διεθνής συμφωνία ή οποιαδήποτε άλλη πράξη υπάρχουν δύο τρόποι για να ακυρωθεί:
Ο ένας τρόπος είναι αυτοί που το έχουν υπογράψει να αποσύρουν τις υπογραφές τους — απίθανο.
Ο άλλος τρόπος είναι να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Και με τη Λιβύη είναι πιο εύκολο να γίνει αυτό απ’ ό,τι με την Τουρκία, διότι η Λιβύη, ως κρατική πολιτική, έχει αναγνωρίσει εκ των προτέρων και χωρίς προϋποθέσεις την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Και μάλιστα, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών — αυτή που αρνήθηκε να δει ο Δένδιας — η κυρία Μανγκούς, έχει δηλώσει ότι όποιος διαφωνεί μπορεί να πάει μόνος του στο Διεθνές Δικαστήριο.
Άρα πρέπει να κινηθούμε, διότι αλλιώς θα βρούμε και άλλα πράγματα μπροστά μας.
Συμπερασματικά, πρέπει να αλλάξουμε ρότα με τη Λιβύη και να αρχίσουμε να αναζητούμε άλλες λύσεις.
Η επίσκεψη Γεραπετρίτη, είναι ένα πρώτο βήμα.
-
Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
