ΓΝΩΜΕΣ
17/03/2025 | 06:20
Η ανάγκη ευελιξίας της Δύσης και υιοθέτησης μιας πραγματιστικής πολιτικής: Οι πράξεις του κ. Τραμπ συνιστούν μάλλον έναν «σεισμογράφο» των πολιτικών «αντανακλαστικών» των Ευρωπαίων
Tου ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΥΛ. ΜΑΓΟΥΛΑ* – Αθήνα
Η σύγχρονη δυτική πολιτική συνείδηση λαμβάνει ορισμένα μηνύματα-κλυδωνισμούς αναφορικά με την αμερικανική συμμαχία-κηδεμονία, η οποία περιορίζεται πλέον στην σφαίρα της φαντασίας των σύγχρονων ευρωπαίων πολιτικών.
Δεν έχει γίνει αντιληπτή η πραγματική επικινδυνότητα, για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, των σύγχρονων διεθνών υποθέσεων, που δεν ταυτίζονται με τις διάφορες τεχνητές-μιντιακές «κρίσεις».
Η εκλογή του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ έγινε δεκτή πανηγυρικά, λόγω, μεταξύ άλλων, της ευθύτητας, του σταθεροποιητικού πολιτικού του προσώπου και της ταυτόχρονης επιθυμίας του να επαναφέρει την συνείδηση των πληθυσμών και των κυβερνήσεων της Δύσης σε τροχιά σύνεσης.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει αντιληφθεί την αξία της διατήρησης ενός εθνικά αποδεκτού πολιτικού και αξιακού status quo, ως μία εκ των βασικών προϋποθέσεων διασφάλισης της αναγκαίας διεθνούς καταξίωσης και ως μια ασφαλή βάση «εξόρμησης» στις διεθνείς υποθέσεις.
- Στην αποδυναμωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), όμως, οι εσωτερικές πολιτικές συγκρούσεις κλιμακώνονται, με αποτέλεσμα να σημειώνεται μια γενικευμένη υποχώρηση της αξίας του διεθνούς πολιτικού της ρόλου έναντι άλλων δυνάμεων, εξ Ανατολών.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος προκρίνει ένα μάλλον επιτυχημένο δόγμα ειρήνης διά της ισχύος, με κεντρική στόχευση την επίτευξη της διεθνούς σταθερότητας και την μεταφορά του ανταγωνισμού συμφερόντων στο διεθνές χρηματοοικονομικό περιβάλλον, χωρίς την εμπλοκή στρατιωτικών παραγόντων και χωρίς αυτό να συνεπάγεται τον παραμερισμό ή την αποδυνάμωση του βασικού παράγοντα κύρους της αμερικανικής πολιτικής, δηλαδή τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τα παγκοσμίως αντικρουόμενα συμφέροντα
Ο ίδιος ευαγγελίστηκε την «εξισορρόπηση» (υπό την αμερικανική οπτική) των παγκοσμίως αντικρουόμενων συμφερόντων, την διαφύλαξη αμερικανικών κεφαλαίων από κοστοβόρες δραστηριότητες υπέρ «αλλότριων» συμφερόντων, την διασφάλιση αμερικανικών οικονομικών και ανθρωπίνων πόρων από την κατασπατάλησή τους σε ανούσιες εμπόλεμες συρράξεις και την εν γένει παύση των συγκρούσεων.
Όμως, η ΕΕ κωλύεται να συνεργαστεί με την αμερικανική κυβέρνηση και να αποτινάξει τον πολιτικό της δογματισμό στο θέμα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα να βαθαίνει το «διπλωματικό» χάσμα αντιμετώπισης της κατάστασης. Ωστόσο, το δέλεαρ του κέρδους εις βάρος της υπερπροβληθείσης «ελευθερίας» της Ουκρανίας και η «υποχρέωση» υποταγής στα αμερικανικά κελεύσματα ανατρέπουν τις «ευαισθησίες» των ευρωπαίων ηγετών.
Η δυναμική στάση του Προέδρου Ν. Τραμπ απέναντι στις εκάστοτε διεθνείς υποθέσεις που αφορούν και άλλα κράτη, όπως τον Καναδά, τον Παναμά το Μεξικό και την Δανία (διά της Γροιλανδίας), σχετίζεται με την προσπάθειά του να θέσει υπό τον απόλυτο αμερικανικό έλεγχο την αμερικανική ήπειρο, επιδιώκοντας μια διακυβερνητική ενότητα και συνεργασία.
Ευλόγως εκφράζονται τέτοιες βλέψεις εκ μέρους του Αμερικανικού Προέδρου, αφού ο ίδιος έκρινε ότι οι ΗΠΑ χρειάζεται να θωρακιστούν, ιδιαίτερα σε μια εποχή παγκόσμιας πολυπολικότητας, με πληθώρα σφαιρών ελέγχου και εξουσίας, διαρκείς ανακατατάξεις και τον κινεζικό οικονομικό παράγοντα να ισχυροποιείται και να επεκτείνεται προς δυσμάς.
- Είναι προς τιμήν κάθε πολιτικού να υπηρετεί την πλειοψηφία που τον επέλεξε να κυβερνήσει, εφαρμόζοντας το πολιτικό πρόγραμμα που υποσχέθηκε προεκλογικά και χάριν αυτού, ανέλαβε εκ νέου τα ηνία του αμερικανικού έθνους.
Βεβαίως δεν έχει διαλάθει της προσοχής το ζήτημα επιβολής αυστηρών δασμών προς όλες τις κύριες «αγορές» της Υφηλίου και τα εκάστοτε οικονομικά κέντρα, τα οποία, ακολούθως, υποστηρίζουν τους αντίστοιχους πόλους εξουσίας.
Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, με τις οικονομίες να αλληλεξαρτώνται, να αλληλοεπιδρούν και να ανταγωνίζονται, τέτοιες ενέργειες «απομονωτισμού» δοκούν ανορθόδοξες και υποδαυλίζουν την παγκόσμια διακίνηση υπηρεσιών, αγαθών και κεφαλαίων.
Η φαινομενική θραύση της παγκόσμιας ελεύθερης οικονομίας αποτελεί περισσότερο έναν αμυντικό μηχανισμό έναντι του οικονομικού επεκτατισμού των ανταγωνιστών και ίσως το πρελούδιο ενός νέου κεφαλαίου των διεθνών σχέσεων, μια αλλαγή σελίδας ή και μια «επανεκκίνηση» των διεθνών σχέσεων (όχι όπως την εννοεί ο Κλάους Σβάμπ).
Οι πράξεις του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ συνιστούν μάλλον έναν «σεισμογράφο» των πολιτικών «αντανακλαστικών» των Ευρωπαίων, οι οποίοι διαμαρτύρονται, αρνούμενοι να αποδεχθούν την πραγματικότητα και να αναλάβουν την ευθύνη για τις επιπτώσεις των πολιτικών τους επιλογών.
Αρνητικές πλην αληθείς κριτικές
Η εικόνα του «δημοκρατικού» και «φιλελεύθερου» χώρου δεν είναι πλέον πειστική, λαμβανομένων υπόψη των αντιδράσεων των ευρωπαίων αξιωματούχων σε αρνητικές πλην αληθείς κριτικές, εναντίον τους.
Το διεφθαρμένο νεοφιλελεύθερο «ιερατείο» των Βρυξελλών αναλωνόταν στην καλλιέργεια ενός διχαστικού κλίματος με διάφορες νεότοκες «κοινωνικές» θεωρίες, προς αποφυγή διασάλευσης μιας στρεβλής αντίληψης των εννοιών του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας, μέσω των οποίων επιδιωκόταν η αποδυνάμωση και η ηθική «αποστέωση» των λαών.
- Μέχρι πρότινος, οι υποτακτικοί γραφειοκράτες της ΕΕ απαξίωναν τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, μέσω των ΜΜΕ αλλά και εντός του Ευρωκοινοβουλίου.
- Με την εκλογή του, σίγησαν οι περισσότερες ερειστικές φωνές που αρέσκονταν στο ψεύδος και μια υποκριτική πολιτική νηνεμία, καθώς δεν έχουν πλέον την δυνατότητα να επιδίδονται σε επικοινωνιακό πόλεμο με την «κεφαλή» της Δύσης, χωρίς να ασκούν ουσιαστική κριτική.
Κατά τον Αμερικανό Πρόεδρο, ευλόγως, θα θεωρηθούν αναξιόπιστοι και δεν θα ληφθούν υπόψη αυτοί οι «σύμμαχοι» στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για την παύση της ρωσοουκρανικής σύγκρουσης και την κατανομή του ουκρανικού ορυκτού πλούτου, καθώς, ούτως ή άλλως δεν λαμβάνουν τις αποφάσεις, δεν διαμορφώνουν πολιτική, αλλά εμμένουν στην καταστροφική ατραπό, που χάραξε η απερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν.
Οι Ευρωπαίοι απομονώνονται, δεν αναλαμβάνουν έναν ενεργό και διακριτό ρόλο στην διαμόρφωση των σύγχρονων πολιτικών και οικονομικών οριζόντων και αδυνατούν να διαχειριστούν εσωτερικές κοινωνικές κρίσεις.
Ως εκ τούτων, είναι απόλυτα λογικό η Ευρώπη, όπως άλλωστε και η διεφθαρμένη ουκρανική κυβέρνηση, να μην συμμετάσχουν «ενεργά» στις ειρηνευτικές συνομιλίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πρώτη δεν θα λάβει «μερίδιο» από τα «διπλωματικά» επινίκια της ουκρανικής ήττας.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει αντιληφθεί ότι η τετραετής διακυβέρνηση των ΗΠΑ από τον ίδιο δεν θα αναστείλει τις δυσχέρειες που θα γνωρίσει η χώρα με την αποχώρησή του, λόγω του ιδεολογικού διχασμού του αμερικανικού λαού και των σφοδρών αντιπαλοτήτων σημαντικών οικονομικών παραγόντων.
Το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη της αμερικανικής κοινωνίας τάχθηκε στο πλευρό του, στηρίζοντας τις επιλογές του, δεν συνεπάγεται την διατήρηση της κοινωνικής ιδεολογικής ειρήνης και σύνεσης, καθώς, προς το παρόν, δεν φαίνεται να έχουν περιθώρια να αντιταχθούν στις πολιτικές του Αμερικανού Προέδρου, στο όνομα του οποίου οι ίδιοι εκδήλωναν «αλλεργικές αντιδράσεις».
- Η διατήρηση, στην αμερικανική κοινωνία, της πλάνης της Πολιτικής Ορθότητας μπορεί να αποτελέσει μελλοντικά το σημείο αναζωπύρωσης του επικοινωνιακού πολέμου εις βάρος και των πολιτικών διαδόχων του Ντόναλντ Τραμπ.
Οι κυβερνητικές του ενέργειες συντείνουν στην κατά το δυνατόν αποσόβηση των επιπτώσεων της κακοδαιμονίας και των αστοχιών των προκατόχων του, αλλά και στην ανακατανομή των δυνάμεων, κατά τρόπο που να μην υποβαθμίζεται ο ρόλος των ΗΠΑ στις διεθνείς υποθέσεις και να διατηρηθεί η συμμαχία με μια πιο αυτόνομη ΕΕ.
Η «περιώνυμη» ισχύς των ΗΠΑ, όπως προπαγανδίζεται από τα δυτικά ΜΜΕ, γνωρίζει σημαντική κάμψη, με ένα δυσθεώρητο συσσωρευμένο εξωτερικό χρέος (κυρίως στην Κίνα), την σταδιακή αποδολλαριοποίηση των συναλλακτικών σχέσεων μεταξύ των ασιατικών κρατών, προς επίτευξη μιας χρηματοοικονομικής αυτονομίας, την αποδυνάμωση του ρόλου των ευρωπαϊκών-συμμαχικών παραγόντων στην Υφήλιο, την ραγδαία άνοδο της Κίνας σε όλα τα επίπεδα, την πυγμή της ρωσικής ηγεσίας, την προοδευτική αυτονόμηση της Τουρκίας και την ουδετερότητα της Ινδίας.
Τα δε αφρικανικά κράτη αποβάλλουν την ευρωπαϊκή και αμερικανική στρατιωτική και οικονομική παρουσία από τα εδάφη τους, επιζητώντας την έξοδο και των ελάσσονων αποικιοκρατικών καταλοίπων, δημιουργώντας όμως κενά, που η Κίνα και η Ρωσία οξυδερκώς αναπληρώνουν.
Συγκεντρωτικές, αυστηρές και ικανές ηγεσίες
Τα συμμαχικά κράτη υποχωρούν και αναδύονται αντίπαλες και ισχυρές δυνάμεις με συγκεντρωτικές, αυστηρές και ικανές ηγεσίες, με τα δικά τους συμφέροντα και σχέδια, αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή να τα υλοποιήσουν, χωρίς καμία διάθεση υποχώρησης έναντι δυτικών πολιτικών ανδρείκελων.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος προσεγγίζει αυτές τις δυνάμεις, προκειμένου να επαναλειτουργήσουν αποτελεσματικά τα διεθνή «κανάλια» επικοινωνίας, χωρίς όμως, ο ίδιος να εγγυάται την διατήρηση της σταθερότητας των διπλωματικών σχέσεων.
- Αντικειμενικά, μέχρι στιγμής, οι ικανοί και ισχυροί ηγέτες, που διαπραγματεύονται ισότιμα και σε υψηλό επίπεδο, είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Ναρέντρα Μόντι και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
- Οι υπόλοιποι ηγέτες είναι είτε ανεπαρκείς για τις χώρες τους είτε ικανοί αλλά με πιο περιορισμένες δυνατότητες.
Σε επίπεδο πραγματικών περιστατικών, χρειάζεται να εξεταστούν ορισμένα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τους σχετικούς ισχυρισμούς. Η Κίνα έχει καταστήσει σαφές το γεγονός ότι θα καταβάλει μια σοβαρή προσπάθεια, σε κάποιο μη ευχερώς προδιορίσιμο χρονικό σημείο, να προσαρτήσει την Ταιβάν και δεν είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει ή ότι έστω δεν θα έχει αποκομίσει κάποιο όφελος.
Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούν για πάντα να προστατεύουν την Ταιβάν. Τα συμμαχικά κράτη Αυστραλία, Μαλαισία, Φιλιππίνες, Νότια Κορέα και Ιαπωνία δεν μπορούν να αξιώνουν τον περιορισμό του κινεζικού εμπορικού και στρατιωτικού στόλου στις σινικές θάλασσες και την λεκάνη της Ιαπωνίας, εμποδίζοντας την έξοδό του στον Ειρηνικό Ωκεανό, φαλκιδεύοντας τα κινεζικά συμφέροντα, ούτε να εξοπλίζουν συνάμα έναν εκ των βασικότερων αντιπάλων της Κίνας.
Κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα διακινδυνεύσουν να εμπλακούν σε πόλεμο με την τελευταία και την σύμμαχό της Βόρεια Κορέα για την Ταιβάν. Η Κίνα δεν είναι πλέον ένα αντικείμενο εκμετάλλευσης ή απλώς το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό, αλλά μια πραγματική πυρηνική Υπερδύναμη, με τεράστιες οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές, επιστημονικές και πολιτιστικές δυνατότητες.
Η δε Ρωσία δεν πρόκειται να αποχωρήσει από ήδη κατακτημένα -πρώην- ουκρανικά εδάφη, καθώς διατηρεί ισχυρή στρατιωτική παρουσία, επιταχύνει τις διαδικασίες ενσωμάτωσής τους, ανευρίσκει οικονομικές διεξόδους σε πιο αξιόπιστες και φιλικές αγορές για την αναπλήρωση των όποιων απωλειών, διαφυλάσσοντας συνάμα το κύρος της και διατρανώνοντας ότι δεν θα ανεχθεί να υποτιμάται από κανέναν.
Οι επιβληθείσες κυρώσεις όχι μόνο δεν εμπόδισαν την υλοποίηση των σχεδίων της ρωσικής ηγεσίας, αλλά συγχρόνως αποσταθεροποίησαν τους αντιπάλους Ευρωπαίους.
Οι ΗΠΑ προσεγγίζουν εκ νέου την Ρωσία, αποσύροντας τις κυρώσεις, εξωτερικεύοντας την επιθυμία οικονομικής επανασύνδεσης και επιζητώντας το «κλείσιμο» της υπόθεσης της Ουκρανίας, καθώς η χώρα αυτή κυβερνάται από μια άπληστη και ανίκανη κυβέρνηση, με επικεφαλής έναν ενοχλητικό, προς αναγκαστική «απόσυρση», επαίτη.
- Η τουρκική ηγεσία έχει αφιερωθεί στο έργο της ανοικοδόμησης ενός μεγάλου τουρκικού έθνους, αντίστοιχης ισχύος με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η Ινδία παραμένει ουδέτερη κατά το δυνατόν, διατηρώντας σχέσεις με όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές και χωρίς να επιθυμεί να εμπλακεί σε αντεγκλήσεις, που θα απορροφήσουν χρόνο και πόρους, χωρίς ουσιαστικό όφελος για την ίδια και επιτείνοντας το ήδη τεταμένο διεθνές πολιτικό κλίμα.
Δεν θα δεχθούν εντολές και υποδείξεις
Καμία εκ των ανωτέρω δυνάμεων δεν θα δεχθεί εντολές και υποδείξεις ούτε από τον Αμερικανό Πρόεδρο ούτε από το λεγόμενο βαθύ κράτος των ΗΠΑ ούτε από τους αδύναμους ευρωπαίους ηγέτες ούτε από τον εκάστοτε άβουλο και ακριβοπληρωμένο αξιωματούχο της ΕΕ.
Μονόδρομος φαίνεται να είναι μια επανεκκίνηση των διεθνών υποθέσεων δια της προώθησης ενός μοντέλου αυτονόμησης, άσκησης μιας μάλλον «εσωστρεφούς» εξωτερικής πολιτικής και κατόπιν της αναδιαμόρφωσης των υπαρχουσών σχέσεων.
Η επακολούθηση μιας πρόσκαιρης παύσης των συγκρούσεων, η οριστική τους διευθέτηση με τον διαμοιρασμό των κτηθέντων ωφελειών οποιασδήποτε φύσης, με την από κοινού συμφωνία των ενδιαφερόμενων μερών στην χάραξη των νέων ορίων επιρροής και ελέγχου, χωρίς άλλες παρεμβάσεις μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο μιας εποχής διεθνούς σταθερότητας.
Βεβαίως, η ειρηνευτική αυτή πρωτοβουλία είναι αμφίβολο να γίνει καθολικά αποδεκτή, λόγω της επιφυλακτικότητας και δυσπιστίας μεταξύ των κρατών.
Στην περιοχή της Ανατολική Ευρώπης, θα αποτελέσει την αφετηρία μιας θετικής αναδιαμόρφωσης των σχέσεων Ρωσίας-ΗΠΑ και κατ’ επέκταση της Ευρώπης, ως ένα βήμα προς την σταθεροποίηση μιας διαφιλονικούμενης περιοχής του πλανήτη, όπου, κατόπιν χάραξης των νέων συνόρων (με εδαφικές παραχωρήσεις υπέρ της Ρωσίας), θα πρέπει να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος της Ουκρανίας (δυστυχώς σε βάρος της ελευθερίας της να εκμεταλλευθεί τον φυσικό της πλούτο, όπου και εξαρχής στόχευε η δυτική φιλοουκρανική προπαγάνδα) και κατόπιν να διεξαχθούν πραγματικά ελεύθερες εκλογές, να ανοικοδομηθεί η χώρα και να επαναλειτουργήσει η βιομηχανία της, θέτοντάς την σε τροχιά ανάκαμψης και ανάπτυξης.
Δέον οι νέοι της ηγέτες να επικεντρωθούν στις εσωτερικές υποθέσεις και να τηρήσουν μια ουδέτερη στάση, χάριν της αποτροπής μιας εκ νέου ανάφλεξης. Με την αντίστοιχη πρακτική, στην περίπτωση της Ταιβάν, χρειάζεται να παραχωρηθούν στην Κίνα περισσότερα οφέλη (έναντι των συμμάχων των ΗΠΑ), διέξοδοι στον Ειρηνικό Ωκεανό και μεγαλύτερη ευελιξία στον εμπορικό και στρατιωτικό της στόλο (τους μεγαλύτερους σε μέγεθος παγκοσμίως), προκειμένου να μην καταστρατηγούνται τα συμφέροντά της, χωρίς να θίγεται το κύρος κανενός ή να δυναμιτίζεται η «πολιτική» ατμόσφαιρα της Ανατολικής Ασίας.
- Η δε Τουρκία χρειάζεται να περιοριστεί εντός των εδαφών της και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα σε σχέση με τις «οθωμανικές» της φιλοδοξίες, οι οποίες αποσταθεροποιούν την Ανατολική Μεσόγειο και θέτουν σε κίνδυνο όλες τις εμπλεκόμενες δυνάμεις αλλά και τους απλούς πολίτες των εξαθλιωμένων κρατών από τις αιματηρές συρράξεις.
Η τουρκική εμπλοκή στο εσωτερικό των κρατών -πρώην επαρχιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- χρειάζεται να ανασταλεί. Μια ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, που ιστορικά απείλησε ευρωπαϊκά, ρωσικά και αμερικανικά συμφέροντα, δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να αναγεννηθεί. Αυτό όμως δεν υποβαθμίζει την αξία του τουρκικού παράγοντα στα διεθνή fora ούτε την θέση της Τουρκίας στον κόσμο.
Παγκόσμια σταθεροποίηση αντικρουόμενων συμφερόντων
Η εν λόγω «επανεκκίνηση» συνιστά μια σύγχρονη και παραλλαγμένη εκδοχή της «Ιεράς Συμμαχίας», όπου οι ισχυρές κυβερνήσεις του Πλανήτη και τα κράτη της Γηραιάς Ηπείρου θα αφιερωθούν σε ένα μεγαλεπήβολο έργο παγκόσμιας σταθεροποίησης των αντικρουόμενων συμφερόντων και παύσης των συγκρούσεων, εκκινούμενης από την αναδιοργάνωση των κοινωνιών και των θεσμών, ώστε οι λαοί να λειτουργούν σε ένα αδιασάλευτο και ενιαίο αξιακό, πολιτιστικό και εθνικό περιβάλλον με ελευθερία και σύμπνοια, οικοδομώντας μια συλλογική συνείδηση, χωρίς βεβαίως την εμπλοκή τρίτων σε εσωτερικά ζητήματα, εκτός κι αν διακυβεύονται παγκόσμια έννομα αγαθά, όπως στην περίπτωση της τρομοκρατίας ή μιας πανευρωπαϊκής υπαρξιακής απειλής.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών χρειάζεται να μεταφερθεί αποκλειστικά στο διεθνές συναλλακτικό περιβάλλον και σε γεωπολιτικό επίπεδο να συμφωνηθούν εκατέρωθεν παραχωρήσεις.
Οι τυχόν περιφερειακές συγκρούσεις είναι πάντοτε υπαρκτές, αλλά χρειάζεται να περιορίζονται γεωγραφικά και να διευθετούνται στον χώρο όπου συμβαίνουν.
Σε καμία περίπτωση, δεν θα αποκλειστεί η πιθανότητα επιβολής κυρώσεων και διεξαγωγής μιας στρατιωτικής επιχείρησης για την καταπολέμηση της αδηφαγίας κάποιου παράγοντα, αφού ο σκοπός είναι η συνεργασία και η συλλογική άμυνα και όχι η επιστροφή σε έναν «παλαιό» κόσμο «ρευστών» και συγκρουόμενων συμφερόντων με την διακινδύνευση των πολιτών, των κρατών και της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
- Με τα τρέχοντα όμως δεδομένα, η θεμελίωση των σχέσεων ΗΠΑ και ΕΕ σε σταθερότερες βάσεις δεν θα αναστείλει την άνοδο των αντιπάλων τους.
Λαμβανομένης δε υπόψη και της ασταθούς πολυκομματικής σύνθεσης του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, στην Ευρώπη, δεν θα έχουν αναλάβει την εξουσία ικανές ηγεσίες, οι οποίες να στηρίζουν την νομιμοποίησή τους σε αντίστοιχα εθνικά ενσυνείδητους λαούς, ούτε θα είναι σε θέση να οργανωθούν και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις εκάστοτε προκλήσεις.
Η αυτονομία και η πολιτική βούληση αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία ισχύος ενός κράτους ή μιας οντότητας, ώστε να τους επιτρέπουν να συναλλάσσονται τουλάχιστον από ισότιμη διαπραγματευτική θέση και να λαμβάνουν εκουσίως αποφάσεις, χωρίς πιέσεις και εξαρτήσεις από τρίτους.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, λοιπόν, ορθά προτιμά να λειτουργήσει προνοητικά, επενδύοντας τους κρατικούς πόρους στην δημιουργία των κατάλληλων αμυντικών οικονομικών, πολιτικών, διπλωματικών και κοινωνικών μηχανισμών, καθώς οι διάδοχοί του στο αξίωμα, ενδεχομένως να μην συμμεριστούν την ανάγκη σταθεροποίησης και να εκδηλώσουν νοσηρές τάσεις ελέγχου μαζών και ξένων κρατών, προκαλώντας αντίστοιχες αντιδράσεις.
Η παθητικότητα μιας ήδη αποδυναμωμένης Ευρώπης, ως παγιωμένη αυτοκαταστροφική νοοτροπία, η προσέγγιση άλλων Δυνάμεων από τις ΗΠΑ, η ευρύτερη στασιμότητα της «παραδοσιακής» Δύσης, η σταδιακή αυτονόμηση των αφρικανικών κρατών και η πρόσκαιρη «εγκράτεια» αναθεωρητικών, φιλόδοξων και ικανών δυνάμεων, όπως η Ρωσία, η Τουρκία και η Κίνα, δεν θα διαρκέσουν.
Σταδιακά, ανατέλλει μια νέα εποχή διεθνούς ανταγωνισμού, με διαφορετική κατανομή ισχύος.
- Ο κατακερματισμός των κρατών σε ασυνάρτητες, άχρωμες και διχασμένες κοινότητες και η παράλειψη ενδυνάμωσης των κρατών ως Εθνών και των συμμαχιών τους δεν αποτελούν κριτήρια επιβίωσης, αλλά μάλλον προδιαγράφουν την μοίρα τους, ως «βορά» των αναδυόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, εξ Ανατολών.
Αντισταθμίσματα στην γενικευμένη παρακμή, θα είναι και η αυτονόμησή τους, η ανοικοδόμηση των συμμαχιών σε σταθερότερες βάσεις, η επίτευξη μιας, κατά το δυνατόν, εγγενώς ανθεκτικότερης οικονομίας από διεθνείς πιέσεις και κινδύνους πάσης φύσεως και κατόπιν μια ευρεία αναθεώρηση των διεθνών σχέσεων.
Προτείνεται μια αμυντική-(αυτό)προστατευτική στάση, ως δικλείδα ασφαλείας έναντι κάποιας μελλοντικής κρίσης, μια «ασπίδα» έναντι εξωτερικών οικονομικών και μη απειλών.
* Σταύρος Στυλ. Μαγουλάς
Τελειόφοιτος Νομικής ΕΚΠΑ Δημοσιογράφος
-
Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
