ΓΝΩΜΕΣ
23/03/2025 | 11:26
Γιατί μας σόκαρε τόσο το Adolescence; Η μίνι σειρά-φαινόμενο του Netflix που άγγιξε γονείς και μη, καθώς μιλάει για τον πιο μύχιο φόβο μας…
Της Εύας Σεϊντή Αθήνα
Η κόρη μου πλησιάζει τα 12. Εύκολο να το γράψεις, δύσκολο να το συλλάβεις στην ουσία του. Μεγαλώνουμε μαζί, μαζί και ταυτόχρονα χώρια. Τη βλέπω καθημερινά να αλλάζει. Από παιδί γίνεται έφηβη.
Αρχίζει να κοιτάζει αλλιώς το σώμα της, να φλερτάρει με την εικόνα της, με την εντύπωση που κάνει στους άλλους. Τη βλέπω να θυμώνει πιο εύκολα, να δοκιμάζει τα όριά της — και μαζί τους, τα δικά μου. Να διεκδικεί, να κλείνεται, να ρωτά με το βλέμμα της κι όχι πάντα με λέξεις: «Είμαι εντάξει; Μ’ αγαπάς; Με βλέπεις;».
Ίσως γι’ αυτό το “Adolescence” δεν ήταν απλώς μια σειρά για μένα. Ήταν μια ωμή, συγκλονιστική, σχεδόν διαλυτική εμπειρία.
Η νέα μίνι σειρά 4 επεισοδίων του Netflix, που σκαρφάλωσε τις πρώτες εβδομάδες στο Top 10 σε περισσότερες από 30 χώρες, με τον πρωτοεμφανιζόμενο αλλά καθηλωτικό 15χρονο Όουεν Κούπερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν είναι απλώς viral. Είναι καθρέφτης. Και καθρέφτης που πονά.
Ο ήρωας που υποδύεται ο Κούπερ, ο Τζέιμι κατηγορείται για τον φόνο μιας συμμαθήτριάς του. Ο ίδιος, αρχικά, αρνείται τα πάντα. Και πώς θα μπορούσε, άραγε, να είναι αλλιώς; Είναι μόνο ένα παιδί 13 ετών…
Το “Adolescence” δεν μας χαρίζεται. Δεν ωραιοποιεί τίποτα. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, με τον αστυνομικό – πατέρα και ο ίδιος – να προσπαθεί να συνθέσει το παζλ μιας δολοφονίας μεταξύ εφήβων, νιώθεις την αβεβαιότητα, την ενοχή, τον φόβο. Και μέχρι τις τελευταίες σκηνές, με τους γονείς του πρωταγωνιστή βυθισμένους στη σιωπή, αναρωτιέσαι μαζί τους: «Τι πήγε τόσο στραβά; Πώς μεγαλώσαμε έναν δολοφόνο, ενώ κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε;».
Το “Adolescence” δεν είναι μια σειρά που αφορά μόνο γονείς εφήβων — ούτε καν μόνο γονείς. Είναι ένα έντονο, βαθιά ανησυχητικό ταξίδι μέσα στον σύγχρονο, σχεδόν αχαρτογράφητο κόσμο των εφήβων. Εφήβων που έχουν μάθει από μικροί να μην εμπιστεύονται αγνώστους στον δρόμο, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους προστατεύσει από το να «ακολουθούν» καθημερινά επικίνδυνα trends, τοξικές ιδέες ή καινούριες “αλήθειες” στα social media.
Γιατί; Γιατί, πολύ απλά, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ιδέα τι κρύβεται πίσω από μια μοβ καρδούλα, ένα emoji που μοιάζει με φασόλι ή έναν hashtag που φαινομενικά δείχνει αθώος — αλλά δεν είναι.
Η σειρά αγγίζει τον πιο ενδόμυχο φόβο μας. Τον φόβο να μη μας αποδεχτούν. Να μην είμαστε αρκετοί. Αυτό που ως έφηβοι καίει κάθε κύτταρο του είναι μας, αλλά που συνεχίζει να μας συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή.
Η σειρά δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Ή, καλύτερα, δεν προσφέρει καθόλου απαντήσεις. Μας βάζει μπροστά στον σκοτεινό καθρέφτη της εφηβείας, της πίεσης των social media, της βαθιάς ανάγκης για έγκριση, της ανασφάλειας, της απόρριψης. Δείχνει πώς η γλώσσα των εφήβων διαφέρει — σχεδόν είναι ασύμβατη — από αυτή των γονιών τους. Πόσο εύκολα χάνονται τα σημάδια όταν η επικοινωνία δεν έχει ριζώσει από νωρίς. Και πόσο δύσκολο είναι να μπουν όρια, όταν δεν έχουν μπει εγκαίρως.
Ίσως αυτό είναι και το κέρδος μιας τέτοιας σειράς. Δεν δίνει λύσεις. Δεν υπόσχεται ανακούφιση. Αλλά μας φέρνει πιο κοντά στους πιο μύχιους φόβους μας. Και τελικά, πιο κοντά στα παιδιά μας. Όχι με έλεγχο, αλλά με παρουσία. Όχι με φόβο, αλλά με φροντίδα.
-
Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
